FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(13/09/15) (Harry Potter) daarheen en weer terug

Daan zat op een steen aan de oever van het Grote Meer. Hij zat met zijn neus in een boek gestoken, nadat hij zijn huiswerk af had gemaakt en alles had gedaan dat hij moest doen. De rest van zijn zondagmiddag had hij tot nu toe lezend in het zonnetje doorgebracht, en hij was van plan om dat te blijven doen tot of de zon onderging of hij trek begon te krijgen.
De zon scheen voorlopig nog wel en zijn maag protesteerde nog niet, dus dacht hij nog lang niet aan zijn terugkeer naar het kasteel. Of dat hij binnenkort onderbroken zou worden.
Twee handen klemden zich van achteren over zijn ogen. Een lichaam duwde zich tegen zijn rug.
“Wie ben ik?” vroeg de nieuwkomer.
Daan herkende de stem en glimlachte. “In ieder geval niet Simon.”
“Ha, ha.” De handen verdwenen. De warmte in zijn rug verdween echter niet. Daan nestelde zich tegen de jongen aan. Twee armen sloten zich nu rond zijn middel. “Wat lees je?”
Hij liet Simon zijn versleten boek zien.
“De Hobbit?” Hij grinnikte. “Wat zie je toch in die slappe aftreksels van onze wereld? Kijk eens om je heen. De echte versie is veel leuker.”
Daan haalde zijn schouders op. Hij had altijd al geweten dat hij een zwak voor dreuzelboeken zou houden; of de magie in het echt nou beter was dan in zijn boeken.
“Lees eens wat voor.”
Dus Daan schraapte zijn keel en begon hardop te lezen.
“Met stemmetjes,” onderbrak Simon hem.
Daan draaide zijn hoofd net ver genoeg dat hij de jongen met opgetrokken wenkbrauwen kon aankijken. “Met stemmetjes?”
Simon knikte.
Na zijn ogen ten hemel te hebben geslagen draaide hij zich weer om en hervatte het voorlezen — met stemmetjes deze keer.
Op wat gemompel na (“met Gandalf erbij was het veel beter gegaan,” “waarom was het ook al weer een goed idee om Bilbo mee te nemen?” “oh, dat kwam vanuit Gandalf? Dan zal het wel goed zitten,”) bleef Simon uitermate lang stil. Daan was zelfs bijna vergeten dat de jongen er was, zo op ging hij in het lezen en in de stilte rondom het Meer.
Na drie hoofdstukken kuchte Simon. Daan hield eindelijk op, keek hem zijlings aan, voor zover dat kon. “En?”
“Het leest als een verhaaltje voor het slapen gaan.”
“Zo is het ook ooit begonnen.”
“Echt?” Simon keek hem verbaasd aan.
Daan knikte.
“Hm.” De jongen legde zijn kin even op Daans schouder en keek naar het boek. Uiteindelijk trok hij het boek uit diens handen en liet het naast hen op de steen vallen.
Daan keek hem vragend aan.
“Genoeg gelezen voor vandaag. Tijd voor wat beweging. Laten we tikkertje spelen.” Simon liet hem los en stond op om zijn benen te strekken. Vervolgens tikte hij Daans schouder aan, schreeuwde: “Tikkie, jij bent hem!” en zette het op een lopen.
Daan kreunde, maar stond ook op en begon achter hem aan te rennen.

Reacties: