FanFic.nl

All The Little Lights

Voor de val [Sherlock]

De klok tikte door.
Nog tien minuten. Het moesten exact tien minuten zijn. Het geheim zat hem in de precisie, de puzzelstukjes moesten tot op de milimeter nauwkeurig op hun plaats vallen om het perfecte onherkenbare plaatje te maken. Alleen zo kon je Sherlock Holmes een loer draaien. Of dat zei zijn baas tenminste. En daarom wist Sebastian Moran dat ze nog exact tien minuten samen hadden toen het piepje van Sherlocks sms’je hun rust verstoorde.
Moriarty glimlachte.
“Dit is het dus,” zei Sebastian vanaf de rand van het hotelbed.
“Ja, alle pionnen staan precies waar ze moeten zijn,” antwoordde zijn baas.
“Bijna alle,” verbeterde Moran hem. Hij keek zijn baas verwijtend aan. “Als je nog even wacht, twintig minuten misschien, dan kan ik die prutsers aflossen. Ze zijn de zwakke schakel in dit plan. Laat mij het doen.”
Moriarty schudde zijn hoofd en doorkruiste de kamer om plaats te nemen naar Sebastian. “Sebas, snap je het nou echt niet? Ik heb je hier nodig, bij mij. John Watson heeft te veel aan zijn hoofd om die prutsers op te merken en de anderen zijn al helemaal makkelijke prooien. Ik maak me totaal geen zorgen om hen.”
“Maar-” Sebastian werd afgekapt door een kus.
“Ik maak me zorgen om je. Doe alsjeblieft geen stomme dingen als ik weg ben.”
Hij wilde zijn baas precies vertellen hoe het zat. Dat hij heus zelf wel kon bepalen wat hij met zijn leven deed, dat hij ook wel wist dat hij dodelijk verveeld zou raken zonder de spanning en dat hij zoiets zeker niet aan zou nemen van iemand als Moriarty. Maar zo goed met woorden was hij nooit geweest en de brok in zijn keel stopte al het geluid. Fuck, hij verdiende zijn brood verdomme als sluipmoordenaar, dus waarom voelde hij tranen achter zijn ogen branden en vervolgens warm over zijn wang rollen? Alleen bloed hoorde zo te voelen.
Toen hij naar Moriarty keek, zag hij tot zijn verbazing echter dat ook over zijn wangen tranen rolden.
“Sherlock zou je uitlachen,” merkte hij op.
“Maar Sherlock is er straks niet meer,” antwoordde zijn baas. Er kon een waterig glimlachje vanaf.
“Maar jij ook niet!” schreeuwde Sebastian. Hij schrok van zijn eigen wanhopige stemgeluid. Zwakte, dat was het. Hij moest het laten gaan. Hij moest hem laten gaan.
“Het spijt me,” klonk Moriary’s stem zwakjes.
Sebastian fronste. Zo had zijn baas in al die tijd nog nooit geklonken. Het paste niet bij hem. De huurmoordenaar stond bruusk op en liep naar het raam.
Als het je zo spijt, doe het dan niet. Sherlock Holmes was maar een irritante wijsneus, waarom zou je daar je leven voor geven? Dat dacht Sebastian de hele tijd al, maar hij zou het nooit hardop zeggen.
De klok tikte door.
“Het is tijd,” zei Sebastian. Hij zag hun laatste minuut samen wegtikken.
Moriarty stond op, liep naar Moriarty en kuste hem nog één keer. “Het spijt me,” zei hij nogmaals, voor hij precies op tijd de hotelkamer verliet.

Reacties:

Bodine zei op 14 sep 2015 - 0:37:
butbutbut
but