FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[15.09.2015][Dishonored] Wit

Wit is niet één kleur, had Anton Sokolov haar verteld, Maar een combinatie van alle kleuren van het spectrum. Dat had ze toen mooi gevonden; het idee dat iets álles kon zijn. Dat alle afzonderlijke kleuren dan verloren gaan, alle goede en minder goede eigenschappen samengemengd in het grote geheel, was een opoffering die ze moesten maken.
Slechts een paar jaar later kan ze al niet meer onschuldig over kleuren nadenken; heeft ze überhaupt nooit meer tijd hebben om tekeningen te maken met de potloden die Piero voor haar meebrengt vanuit de stad—tekeningen voor de man die een glimlach vol witte tanden verbergt achter zijn masker, voor de vrouw wier witte handschoenen haar vroeger aan dansfeesten en aan rijke mensen deed denken.
Nu denkt ze bij handschoenen alleen nog maar aan het bedekken van het teken op de achterkant van haar hand.
En het idee dat iets alles kan zijn, een functionerend geheel van allerlei invloeden, is een sprookje voor haar geworden. Zij zou alles moeten zijn dat de Eilanden nodig hebben—dat is ze niet.
Keizerin is niet wat ze gehoopt had dat het zou zijn.
Ze heeft dan wel de honderden jurken waar ze over gedroomd had en als ze het écht wil dan zijn er mensen die waarmaken waar ze ook om vraagt, maar die macht komt met een grote verantwoordelijkheid. Ze kan niet heel de geldbuidel van de staat opmaken aan pony’s en boottochtjes.
Een kind hoort zulke dingen nog niet te beseffen.
De problemen van haar volk, het gebrek aan lopende financiën, de duisternis in het rijk dat nog door haar moeder bestuurd had moeten worden—het spookt steeds meer door haar hoofd.
Alles waar ze zich zorgen om zou moeten maken, was geen fruitsap op haar witte ensemble te morsen.
Anton Sokolov heeft haar nog meer dingen verteld. Dat zwart niets is—ze kan alleen maar aan haar moeder denken, die tot niets gereduceerd werd recht voor haar ogen, en aan Corvo, die zo zwart is dat hij probleemloos in de schaduwen opgaat, en aan de Outsider, wiens ogen niets bevatten. Dat er mensen zijn die geen enkele kleur kunnen waarnemen, voor wie de wereld een vage, eentonige plek wordt—zo’n plek kent ze ook, bezoekt ze bijna elke nacht in haar dromen.
Het is één van de zeldzame namiddagen dat ze geen lessen heeft met Callista of gesprekken met de man die haar hoofd voor haar moet ontwarren; Corvo zit op een boot met Geofrey Curnow en de Outsider heeft het te druk met Daud en zijn huurmoordenaars… Buiten een legertje lijfwachten die door de gang voor haar kamer marcheren, is ze helemaal alleen.
Emily haalt een boek van onder haar matras en kruipt tegen het raam, om zonlicht op het papier te laten schijnen. Het boek valt open recht in het midden, op het schilderij waar ze zo van houdt.
Een Tyviaans landschap: ruwe bergen, een dikke laag sneeuw.
En bloed, een rood dat fel afsteekt tegen haar favoriete kleur: wit.

Reacties: