FanFic.nl

A Million Little Pieces

[16/09/2015][Harry Potter] Zwerkbalfavorieten

“Kijk nou!” roept Hermelien uit, bevroren blosjes op haar wangen, terwijl ze met een gehandschoende vinger richting een rode waas in de lucht wijst. Harry weet wie de vurige haren toebehoren, weet waarom Hermelien ernaar wijst en schudt zijn hoofd, een eigenwijze grijns op zijn verkleumde gezicht.
“Ja, ja,” mompelt Ron, die aan de andere kant van Harry zat. “Ze is wel goed, hoor – maar zoveel beter dan Charlie is ze nou ook weer niet.”
Hermelien hoorde hem niet, maar haar vingers groeven zich diep in de dikke stof van Harry’s wintergewaad terwijl ze met haar vinger Ginny Wemel achtervolgde. Het meisje bevond zich tientallen meters boven hun hoofd, de Slurk in haar armen geklemd, met volle snelheid op het doel van Zwadderich afstevenend.
Ze scoort.
Hermelien springt overeind, trekt Harry mee en schreeuwt de longen uit haar lijf om de hele zwerkbalarena te laten weten dat ze trots is op haar vriendin. Ron zit ernaast, klapt en glimlacht omdat hij zijn zusje niet kan laten stikken, maar weigert toe te geven aan Hermeliens favoritisme. Harry doet hetzelfde door zijn mond dicht te houden en alleen maar te klappen.
Na een minuut gaat hij aarzelend weer zitten en zoekt met zijn ogen het veld af op zoek naar zíjn favoriet. Hij ziet Plank een Slurk van Zwadderich tegenhouden, hij ziet Ginny een Beuker ontwijken, hij ziet –
Hij ziet Charlie op topsnelheid door de lucht schieten, ogen gefixeerd op de gouden schittering die hem kriskras door de arena jaagt. Harry wordt er zenuwachtig van, alsof hij op de verkeerde plaats is; tientallen meters te laag, vaste grond onder zijn voeten, zijn bezem kilometers verderop.
Alle oude spelers zijn gevraagd om nog één keer een mini-toernooi te spelen. Harry is ook gevraagd, maar hij heeft besloten de eer aan Charlie over te dragen. Het is niet zo erg om weer een keer naar een wedstrijd te kijken met Ron en Hermelien aan zijn zijde. Los daarvan zou hij nooit nee zeggen tegen een kans om zijn vriend te zien spelen – hoewel het natuurlijk leuker zou zijn om hem zelf achterna te jagen.
Hij zoekt de jongen met zijn ogen, maar kan hem niet vinden. Hij is niet in de buurt van Charlie; niet voor hem, niet achter hem, niet –
Ginny scoort nogmaals en Harry betrapt zich erop dat hij dit vervelend vindt. Het is waarschijnlijk de eerste keer ooit, maar ergens in zijn onderbuik schuilt een spanning die hoopt dat Zwadderich wint, zodat hij vanavond Draco’s lachende lippen kan kussen en al zijn verhalen aan kan horen terwijl ze samen op de bank thee drinken en dat Draco hem daarna, nog steeds vol van adrenaline –
Hij lijkt uit het niets te komen. Harry ziet hem pas wanneer hij Charlie afsnijdt, zijn hand uitsteekt en met één zelfzekere beweging de Snaai uit de lucht graait.
Harry springt overeind, trekt Hermelien mee. “Ja!” roept hij uit. “Zie je? Ginny kan nog zo goed zijn met Slurken, maar ze kan niet op tegen Draco’s Snaaitalent!”

Reacties: