FanFic.nl

All The Little Lights

Patroklos [Les Misérables]

De verfspetters staarden hen van alle kanten aan vanuit de lijsten. Ogen van wasvrouwen, stervende filosofen, zelfs honden priemden naar buiten, staarden eeuwig dezelfde kant op, maar door de constante bezoekersstroom nooit naar hetzelfde beeld. En als ze daadwerkelijk hadden kunnen zien, dan zagen ze nu de twee jongens. De langste met krullend blond haar en een rode hoodie, dat van de ander was warrig en bruin.
Enjolras wist niet goed waar hij kijken moest. Voor kunst had hij zich nooit echt geïnteresseerd, en hij moest toegeven dat dit zijn eerste keer in een museum was zonder school. Maar toen Grantaire tijdens één van hun bijeenkomsten bij het zien van een schilderij (Joly had het in zijn presentatie verwerkt) in een gepassioneerde uiteenzetting was uitgebarsten, had hij wel moeten voorstellen om eens te gaan.
Bij iedere lijst stopten ze even en keken. Om uitleg hoefde hij niet te vragen, die volgde vanzelf. Grantaire, die normaal alleen maar ongeïnteresseerd zat te schetsen en zijn mond enkel opentrok voor sarcastische of flauwe opmerkingen, leek in een compleet ander persoon veranderd te zijn. Zijn ogen twinkelden. De woorden spoelden uit zijn mond, namen hem mee als op een vliegend tapijt. Met iedere stap bereikten ze een nieuwe wereld die Grantaire met zijn stem te leven bracht. De passie galmde door in zijn gedempte stem.
Hoewel Grantaire in bijna niets geïnteresseerd leek te zijn, was de twinkeling niet helemaal nieuw. Soms, heel soms, had Enjolras hem weten te ontlokken. De eerste keer was per ongeluk geweest. Ze praatten nooit veel, maar Grantaire had de hele bijeenkomst in On The Road zitten lezen. De uitbrander die hij hem had willen geven, was uitgelopen in een geanimeerd gesprek.
De twinkeling leek iets aangestoken te hebben in zijn binnenste.
Daarna had hij het vaker geprobeerd. Hij had boeken meegenomen, geprobeerd gesprekken aan te knopen, zelf een videogame geprobeerd die Grantaire aldus Facebook leuk zou vinden. Maar de twinkeling kreeg hij bijna nooit los. Het leek een onbegonnen strijd.
Grantaire trok hem door de zalen. Van schilderij naar schilderij, de ene wereld uit en hup, zo de andere weer in. Uiteindelijk hielden ze halt op de drempel van de volgende zaal.
Enjolras merkte dat hij onwillekeurig zijn adem inhield. Vragen waarom ze gestopt waren durfde hij niet.
“Nu komt het,” zei Grantaire met een glimlach die de andere jongen nog nooit op zijn gezicht gezien had.
Hij werd meegetrokken naar het volgende schilderij. Ze keken. Grantaire begon zijn verhaal maar niet. “Wat vind je?” vroeg hij uiteindelijk.
Op het schilderij stonden zes figuren: een vrouw die wapenuitrusting droeg, vier rouwende mannen en een man die hoogwaarschijnlijk dood was. Een man met een rood laken was praktisch op hem gekropen. De helm van één van de mannen leek hem Romeins. Renaissance, dacht hij.
Maar dat was het niet. Het was de sfeer. Het duister dat de pijn van het beeld alleen maar versterkte. Enjolras voelde kippenvel over zijn armen kruipen. “Het is prachtig.”
Grantaire glimlachte zwakjes. “Achilles, mijn favoriet.”

Author's note: Achilles rouwt om Patroklos van Nikolaj Nikolajewitsch

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.