FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(17/09/15) (Harry Potter) scherven

Loena staat een tijdje in de keuken te knoeien met thee terwijl haar heupen heen en weer wiegen. Af en toe draait ze eens rond en zwaait met haar armen in de lucht, voordat ze weer verder gaat aan haar thee en uiteindelijk de keuken verlaat, dansend, met twee volle mokken in haar handen.
Ze springt de woonkamer in, weet net de thee in de mokken te houden. Ze overhandigt er eentje aan haar vader terwijl ze de wals doet. De man kijkt haar geamuseerd aan. Zijn ogen komen maar net boven zijn exemplaar van de Kibbelaar uit.
Loena neemt een slokje van haar thee, vergeten dat die nog heet is, en spuugt het warme goedje vervolgens uit. Ze besproeit daarmee zowel de bank als de koffietafel en verlaat de kamer nog eens om met een doekje terug te komen en de woonkamer thee-vrij te maken.
Als dat eenmaal gedaan is legt ze het doekje weer op zijn plaats en komt even vrolijk de kamer weer in, dansend, alsof ze nooit onderbroken was.
Deze keer is ze nog minder oplettend. Ze draait net iets teveel rondjes in de verkeerde richting en zwiert haar handen de verkeerde kant op. Het volgende moment gooit ze een vaas van de eettafel. Het breekt in duizend stukjes uiteen op de vloer.
Loena kijkt verschrikt op en blijft stok stil staan.
“O, nee.” Ze slaat haar handen voor haar mond en kijkt naar de ravage die ze heeft aangericht. Mama's vaas. Kapot. Mama's favoriete vaas, en dus ook de favoriet van haar vader. Ze kijkt naar hem om. Hij heeft zijn neus niet langer in zijn Kibbelaar gestoken. Het tijdschrift ligt vergeten op zijn schoot, zijn ogen op de grond gericht.
“Sorry sorry sorry sorry, dat was niet de bedoeling!” Ze knielt neer, probeert de stukken bij elkaar te rapen.
Haar vader staat in een oogwenk naast haar. Hij gaat op zijn knieën op de grond zitten zitten en legt een hand op haar schouder. “Loena.”
“Sorry sorry sorry sorry!”
Ze huilt. Ze weet niet wanneer of waarom ze is begonnen, maar als ze eenmaal doorheeft dat ze huilt, lijken de sluizen nog iets verder open te gaan. De tranen verblinden haar.
“Loena, stop eens. Straks doe je jezelf nog pijn.” Zijn handen trekken die van haar bij de scherven weg. Hij trekt de stukjes die ze al vast heeft uit haar handen en legt ze weer op de vloer.
“Sorry,” mompelt ze nog eens. Ze wrijft in haar ogen.
“Het geeft niet, lieverd.” Xenofilius pakt zijn stok uit zijn riem. Hij zwaait eens kort. De scherven vliegen weer op hun plaats. De vaas is weer zo goed als nieuw. “Kijk eens. Hij is weer heel.” Hij aait Loena over haar haren.
“Maar het is niet hetzelfde,” fluistert Loena.
Xenofilius zegt niets, trekt haar alleen maar tegen zich aan.
“Was mama maar een vaas,” zucht ze tegen zijn schouder. “Dan konden we haar ook weer heel maken.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.