FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[17.09.2015][Harry Potter] Scherven

Op de tegels van de keukenvloer ligt de koffiebeker in scherven, vergeten. Nochtans begon daar de ruzie om.
Grijs langs de buitenkant, wit vanbinnen; aan elkaar gelijmd zouden de zwarte letters weer “goedemorgen zonnestraal” uitspellen.
Eén misplaatste elleboog, een niet gecalculeerde uitzwaai van een arm, zorgde voor genoeg momentum voor de beker om te beginnen tollen ter plekke en dan, op het allerlaatste moment, zich aan de zwaartekracht over te geven en het aanrecht voorbij te kantelen.
Het gesprek was stilgevallen toen het keramieken voorwerp in duizend stukken uiteen spatte.
Daarna waren de twee jongens ontploft.
Al dagen hadden ze om elkaar heen gedanst. Een jaar waren ze al samen en sinds die verjaardag was alles veranderd. De ergernissen worden niet langer weggeschoven, vervelende eigenschappen lijken niet langer schattig. Harry schopt Draco's schoenen nu weg na er voor de duizendste keer over gestruikeld te zijn in plaats van een grapje te maken over op sokken over de vloer glijden. Draco doet niet langer alsof hij het oké vindt dat Harry altijd veel langer op kantoor blijft dan hij zou moeten.
De ruzie begon over de koffiebeker, Harry’s allerfavorietste koffiebeker!, maar het geschreeuw gaat daar al lang niet meer over.
De passief-agressieve mentaliteit van de afgelopen weken is omgeslagen in verwijten, verwensingen en vervloekingen. De twee toverstokken liggen gelukkig ver weg van de wild gebarende handen, maar ook zij voelen de spanning in de lucht—Harry’s stok braakt groene en rode sterretjes uit.
De buren horen niet vaak lawaai komen uit hun appartement. Buiten de enkele keer dat ze vergaten hun slaapkamer geluidsdicht te maken, valt er niet te klagen over geluidsoverlast van de twee jongens. Dat er nu geschreeuw opklinkt vanachter de deur met de bewegende welkomsmat is hoogst ongebruikelijk.
Nog vreemder vinden ze het dat de ruzie even plots weer stil valt. Draco schreeuwde net nog, “Misschien moeten we—”, nu is het doodstil.
Zij horen niet de, “Waarom kijk je zo?” die hij er zachtjes achteraan prevelt.
Zij horen niet de, “Ik wil geen ruzie meer met je maken, Draco,” die Harry terugfluistert.
Zij zien niet dat de twee de afstand overbruggen, voorzichtig over de brokken heen stappend. Zij zien niet—
Harry begraaft zijn hoofd in de nek van zijn vriend en ademt de geur van zijn appelzeep diep in. Draco kust zijn vriend net achter zijn oor en laat zijn handen over zijn rug glijden.
Vingers ballen in de stof van een trui. Oogleden knijpen toe.
Draco haalt scherp adem en tilt dan Harry’s hoofd op met zijn vingers. “Het spijt me echt van je beker. Morgen koop ik je een nieuwe.”
“Ik hoef geen nieuwe, we hebben er zat. Het was gewoon…”
“De druppel?”
“Ja. Maar ik wil geen ruzie meer.”
De blonde jongen geeft zijn glimlach door via een kus, duwt de zwartharige jongen tegen het aanrecht. “Straks praten we over… alles.”
“Straks,” beaamt Harry.
Boven het lijk van wat Draco’s eerste cadeautje aan hem was, verzorgen de twee voor een verlengstuk van hun geluidsoverlast.

Reacties: