FanFic.nl

All The Little Lights

Liefdesbezwering [Harry Potter]

Gebaseerd op Strange and Beautiful van Aqualung.
____

Nog nooit eerder had de magie hem zo gefrustreerd.
Draco had altijd alles gekregen wat hij wilde. Zijn ouders hadden immers geld, macht, en alles over voor hun dierbaarste bezit. Al vroeg had hij ontdekt dat hij maar een pruillip hoefde te trekken, daar in het ergste geval een beetje bij moest huilen, en dan werd zijn wil onmiddellijk wet.
Zo vreemd was het dan misschien ook niet dat hij zich nu radeloos voelde. Dat hij wilde schreeuwen en huilen en schoppen als een klein kind, Harry bij zijn uniform wilde trekken en precies wilde vertellen wat hij moest doen.
Maar hij wist dat dat alleen maar averechts zou werken.
En toch, hij had nooit beter geleerd.
Eigenlijk had hij het pas heel laat opgemerkt. Natuurlijk, er waren voortekenen geweest. Een glimlach die hij op zijn gezicht vond nadat hij in zijn richting had gekeken, een licht gevoel in zijn buik als hij in de buurt was, zijn eten dat spontaan in onverteerbaar steen leek te veranderen wanneer hij langsliep. Maar hij had gedacht dat het woede was. Jaloezie, misschien wel. Had hij Harry immers niet al vanaf hun eerste schooldag gehaten? Hoe kon hij dan in vredesnaam verliefd op hem worden?
Er was alleen één probleempje: iedereen, inclusief Harry, dacht dat hij De Jongen Die Bleef Leven haatte.
Hij had geprobeerd het te negeren. Werkte niet. Toen waren er dingen veranderd. Harry was uit het labyrint gekomen met een dode Cedric, kakelend over de terugkeer van de Heer van het Duister. Natuurlijk had niemand hem geloofd.
Draco had er niet omheen gekund.
Alles was meteen veranderd thuis. Zijn ouders verdwenen in duistere mantels en onder zilveren maskers. Het duurde niet lang voor ze ook hem meenamen. Strijden voor het grotere doel, wat was er nou eervoller dan dat? Draco was het er roerend mee eens geweest, tot hij de strijd had gezien en het gal in zijn keel omhoog geborreld was. Het was foute boel.
Vanaf dat moment was Draco’s onwennige interesse veranderd in een ongezonde obsessie. Hij probeerde nog harder dan voorgaande jaren Harry dwars te zitten om de schone schijn maar op te houden, maar ‘s nachts snikte hij achter stiltebezweringen. Te bang om te gaan slapen. Te schuldig om rust te kunnen vinden.
Zoals hij vroeger alles van zijn ouders had gekregen, zo had hij nu geleerd dat met magie te verkrijgen. Zijn bloed was puur en zijn magie dus sterk genoeg. Tot nu toe. Maar hoe hard hij ook zocht als zijn vrienden niet keken, een liefdesbezwering (of desnoods vloek) kon hij niet vinden. Liefdesdranken waren er wel, maar dat wilde hij niet. Het duurde te lang, het was te opvallend. En wat als het mis zou gaan?
Alles wat hij wilde was een kans. Dat Harry om zou kijken en hem eindelijk zou zien staan. De echte hem, en niet het stoere ventje dat hij pretendeerde te zijn. Zijn zwakte, zijn pijn.
Hij moest alleen de spreuk vinden die zijn ogen zou kunnen openen.

Reacties:

Redhead zei op 18 sep 2015 - 23:55:
Ik ben gen fan van Drarry, maar dit is mooi!