FanFic.nl

numb

deel 1

I'm tired of being what you want me to be
Feeling so faithless lost under the surface
Don't know what you're expecting of me
Put under the pressure of walking in your shoes
(Caught in the undertone just caught in the undertow)
Every step I take is another
mistake to you
(Caught in the undertow just caught in the undertow)

De regen valt op mijn betraande gezicht. Ik kan niet meer.
de drie jaar lang ingehouden tranen stromen als kleine watervallen uit mijn ooghoeken.
Sla links af. Blindelings volg ik mijn voeten naar mijn vertrouwde plek.
Achter mij loopt iemand mee. Ik begin harder te lopen.
Niet om de regen te ontwijken. Niet omdat ik het kou heb.
Steek de straat over. De kou voel ik al lang niet meer. al drie jaar voel ik niets meer behalve de vuisten.
De vuisten voel ik overal op mijn lichaam.
Ik loop langs het kleine parkje, mijn vertrouwde plek. ‘Het is vervallen’ zouden de andere zeggen.
Ze zouden niet eens de moeite doen om de schoonheid ervan in te zien. De jaren dat dit park in glorie heeft meegemaakt.
Al de jaren dat hier verliefde koppeltjes kwamen. Ouders met hun kinderen om kastanjes te rapen.
Kastanjes van de grote boom. De boom die al de jaren dezelfde is gebleven. Die niet is veranderd omdat anderen hem lelijk vonden.
Niet is veranderd omdat er hun naam in krasten met een hartje ertussen om dan een tijd later er tegen in huilen uit te barsten.
Nee, hij is niet veranderd, maar de omgeving wel. Nu zitten er geen verliefde koppeltjes meer tegen lieve woordjes tegen elkaar te zeggen die na een tijdje toch verloren gaan in tranen. Nu zit er een meisje tegen die elke dag moeite doet om haar tranen in te houden. Die bestudeert hoeveel schrammen of blauwe plekken ze nu weer bij heeft. De enige die nu nog naar het park komt, ben ik.

I've become so numb I can't feel you there
I've become so tired so much more aware
I've becoming this all I want to do
Is be more like me and be less like you

Maar niet vandaag, nee niet vandaag. Het is niet Zoals elke dag.
Elke dag loop ik na school naar het park om tegen de boom te zitten. Te zitten denken over wat ze nu weer hebben geroepen naar mij. Meestal was het iets van ‘vuile slet’ of ‘trut ga maar een beetje huilen bij die homo’. Maar vandaag niet. Vandaag kan ik niet naar het parkje gaan, iemand kent daar te goed zijn weg.
Niet vandaag, vandaag is anders. Deze keer hebben ze me op mijn gevoeligste plek getroffen. Alsof ze het wisten, dat ze het juist vandaag moesten roepen. Juist vandaag, niet morgen niet gisteren, maar op de dag dat dit allemaal begon. Een dag die ik voor eeuwig uit mijn geheugen had verbannen.
De dag dat mijn ouders omkwamen in een auto-ongeluk. De dag dat ik niemand meer had. Mijn grootouders moesten mij niet hebben. ‘ te lelijk’ vonden ze. Anders heb ik geen familie.
De dag dat ik naar het weeshuis moest. Vandaag, precies drie jaar geleden dat ik naar het weeshuis moest!
De dag dat iedereen me begon te negeren, omdat ik anders was.
En daar kwam nog eens het feit bij dat ik fan was van tokio hotel. Ik denk zowat de meest gehate groep en de regio dat ik woon. Woonde. Verleden tijd. Mijn leven is verleden tijd. Niets gebeurt in de toekomst. Alles was elke dag hetzelfde.
Tot vandaag. Vandaag liet ik mijn eerste tranen vallen uit mijn nietszeggende, lege ogen. De eerste traan heeft door mijn ijskoude schutting geraakt. De eerste. Sinds die dag.

Can't you see that you're smothering me
Holding too tightly afraid to lose control
Cause everything that you thought I would be
Has fallen apart right in front of you
(Caught in the undertone just caught in the undertow)
Every step that I take is another mistake to you
(Caught in the undertow just caught in the undertow)
And every second I waste is more than I can take

Verdomme, waarom moest ie dat juist zeggen? Alle andere opmerkingen kunnen mij geen barst schelen. De slagen die ze mij geven na school heb ik verdient! Het is door mijn schuld dat mijn ouders dood zijn! Maar die opmerking! Die opmerking had hij echt niet mogen zeggen!
Hij had het niet over zijn lippen mogen krijgen om met zoveel ironie te zeggen dat ik het maar moest gaan uithuilen bij mijn mama.
‘oh, nee het is juist. Je mama is al van je gaan weglopen. Geen wonder hoor, zou ik ook hebben gedaan. Wie wil er nu wel bij jou blijven? Een rat?’ mijn mama is niet van mij gaan weglopen! Hij weet niet eens hoe het echt is gegaan!

I've become so numb I can't feel you there
I've become so tired so much more aware
I've becoming this all I want to do
Is be more like me and be less like you

Maar daarvoor loop ik niet, nee niet daarvoor. Iemand achtervolgt me.
Probeert me in te halen. Iemand haat me nog meer dan zij die me slaan. Iemand wil écht van me af.
Ik loop voorbij de poort van het parkje. Normaal loop ik door de poort, maar vandaag niet. Vandaag leiden mijn voeten me naar iets anders.Het onbekende. Het niets.
Ik loop de stad in, voorbij grote gebouwen. Gebouwen die zo groot zijn, dat ze niets betekenen. Zo groot, dat mensen zo overzien. Ze negeren.
En ik, zo klein en nietszeggend, dat iedereen me na staart. Zo klein, dat iedereen over mij praat.
Ik loop door. Hoor nog steeds voetstappen achter me. Ze zijn te dichtbij. Ze halen me in.

And I know
I may end up failing too
But I know
You were just like me with someone disappointed in you

Mijn, ondertussen bevroren, voeten leiden me in een gebouw.
Niemand reageert.
Kijk dan nog. Laat me stoppen. Zeg dat ik niet binnen mag.
Maar nee, ze overzien me. Omdat ik zo klein ben. Ik hoor de voetstappen achter me en een scherpe punt in mijn Rug. Een mes? Is het dat, dat ik voel? Ik voel niets meer. ik ben verdoofd.
Diep vanbinnen ben ik gevoelloos geworden.

I've become so numb I can't feel you there
I've become so tired so much more aware
I've becoming this all I want to do
Is be more like me and be less like you

Tot vandaag. Vandaag voel ik het wel. Door die ene opmerking voel Ik het mes door mijn dunne T-shirt gaan en een snee maken in mijn Uitgemergelde rug.
De trap stopt. Ben ik dood? Is dit de hemel? Nee ik ben Er nog niet. Nog één kleine stap. Nog één betekenloze stap die toch zoveel betekent.
Wil ik die stap zetten? Nee nog niet. Nu nog niet.
Ik stop met lopen.
Het mes verdwijnt uit mijn rug. Pas nu voel ik het bloed lopen over mijn vel.
‘dit is het einde.’ Zei de stem en haf me een duw.

I've become so numb I can't feel you there
Is everything what you want me to be
I've become so numb I can't feel you there
Is everything what you want me to be

Ik voel de wind mijn haar doen vliegen. En vliegen doe ik. maar ik wil niet!
Laat de kriebels in mijn buik stoppen. Laat me ontwaken van deze nachtmerrie!
Ik vlieg door mijn herinneringen. Naar het einde. Ik zie het naderen.
Mensen kijken omhoog. Ik kijk omlaag, naar wat komt. En het komt zwart…

Reacties: