FanFic.nl

FF's Schrijfuitdaging.

His time has passed by

Grijze mistflarden streken voorbij.
Met een gebaar waar een sterveling uit zou halen dat ze niet blij was met deze plek, trok hij zijn grauwe jas dichter om zich heen. Maar warmer zou hij er niet door worden.
Kou was hier niet vreemd, en hoewel er kaarsen langs het pad stonden, gaven ook zij geen warmte af. Zijn voetstappen klonken hol in het schip van de kerk. Maar niemand die er op af kwam, op dit uur van de nacht sliep ieder, mits je geen nachtdienst had.
Voor in de kerk stopte hij, er stond een half open grafkist. Hij leek te aarzelen, wel of niet naartoe lopen?
Met een grimas draaide de man van begin dertig zich weg van de kist. Hij herinnerde de inliggende liever levend.
Halverwege het schip zeeg hij neer op een van de houten banken. Een poos zat de man zo voor zich uit te staren, het donker in. Een jonge priester, die wakker was geworden en kwam bidden, zag hem zitten en nam tegenover het gangpad plaats.
“U kent de gestorvene?” De priester droeg een simpele zwarte broek, een witte blouse met een zwart overhemd erover. Meer had hij 's nachts niet nodig.
“Ja,” meer zei hij niet, wensend dat de onverwachte gesprekspartner zou vertrekken. Misschien besefte de aan God gewijde man dat er een reden was dat hij 's nachts gekomen was. Even aarzelde hij maar liep toen weg.
Ja, hij kende hem, nu niet meer. De inliggende was zijn vriend, zijn steun en toeverlaat, zijn heilige geweest. Hij viste uit zijn binnen zak een notitieboekje en een vulpen. In het schemerige licht begon hij te schrijven. Twee werden naar een man in deze stad gestuurd, vijf werden naar het eiland over zee gezonden. Zij behoorden van het gedoofde leven te weten.


Overzee, ten noorden van Londen, de tiende van de maand december

Beste Adrian,

Wellicht ben je verward, of verrast om van mij een brief te ontvangen, maar gezien de recente gebeurtenissen behoor, ook jij ervan op de hoogte te worden gesteld.
Afgelopen dag (ik schrijf dit in de nacht) is Oscar opgebaard. Het doet me intens verdriet dat hij heengegaan is. De afgelopen tijd heeft hij het zwaar gehad, de gevangen neming heeft hem geen goed gedaan.
Over een paar dagen (de achtste als ik me het goed herinner) wordt hij begraven. Aangezien hij vele jaren een goede naam had in Engeland zou iemand een memoriam geschreven moeten worden over zijn einde, ik heb zitten denken aan Frank, maar aangezien die al jaren met andere dingen bezig is dan journalistiek, en ik via, via te weten ben gekomen dat jij er wel nog inzit, vroeg ik me af of jij dat zou willen doen.
Hoe? Kijk maar hoe je het stuk aankleed, ik ben ten alle tijden bereid om je informatie te geven.
Tegen velen die eens Oscars vrienden waren kan ik geen uiting geven aan verdriet of intens gemis. Bij jou, de schaduw van ons gezelschap, wel.
Misschien wel, omdat jij de luisteraar was, degene die soms zo nuchter was dat het bijna eng was. Jij die voor de schuwe, arme Vince viel. Ik weet niet of hij mijn brief heeft gekregen, noch of een van de anderen, behalve 'de Sphinx'. Ook heb ik een brief moeten schrijven aan Constance en de jongens.
Het scheurt me in tweeën Adie, het doet zo'n pijn. Het besef dat Oscar geen betogen of monologen meer zal vertellen. Het besef dat hij niet meer zijn kleine hotelkamer binnen zal lopen. Dat er geen gekke, mooie, leuke, verdrietige of oprechte stukken tekst van hem in de krant zullen verschijnen, noch dat hij nog zal lachen om de kinderen op straat die hem uitdagen tot een balspel, waartoe hij tot voor kort nog toe in staat was. Noch dat hij soms midden in de nacht aan zijn bureau kon gaan zitten en schrijven. De rest van de wereld vergetend.
Het doet pijn om je levende metgezellen te moeten laten gaan, het maakt je machteloos, woedend, gek van verdriet.
Het spijt mij dat de dingen gegaan zijn, zoals ze gegaan zijn, dan had hij misschien gewoon oud kunnen worden. Nu moeten we zien door te gaan met het kleine licht dat we nog hebben. Adrian, zou jij alsjeblieft de moed kunnen vinden en hem een waardig (papieren), Engels afscheid kunnen geven?
Na de begrafenis zal ik terugkeren naar de Britse hoofdstad en zien wat ik daar kan doen. Wellicht breng ik een kort bezoek aan jouw adres, als je dat goedkeurt. Je vriend moet geweldig zijn als hij je hierdoor heen kan krijgen, want nu sta ik, net als Alfred denk ik, op losse grond.
Moge de dood Oscar vereren, zoals wij deden.

Ik zou je graag, net als de rest, nog éénmaal willen zien, voor Oscar.

Robbie

Met een zucht van verwarring, legde de twintiger de brief op de lunchtafel voor hem. Wat nu?
Hij staarde in de verte, was hij eindelijk veilig en wel terug gekeerd in zijn geboorte plaats, ging het balletje van het verleden gelijk weer rollen. De koffie voor hem was op. Maar Adrian voelde zich sterker dan ooit.
Hij betaalde en verliet het café, alvorens naar een specifiek huis te bezoeken. Jaren zouden verstrijken, voordat het laatste lid van de purperen hofhouding zijn leven zou zien gaan.
Moge hij in vrede rusten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.