make me feel alive (shatter me)

Het was onmogelijk om niet aan Sirius te denken elke keer hij bij Regulus was en andersom; Remus wist dat het niet eerlijk was, wist dat het hem evenveel pijn deed als het de Zwartsen zou doen als ze er ooit achter kwamen. Maar het was onmogelijk dat niet te doen.
Regulus’ lach was als de opgeschoonde, minder zelfverzekerde versie van die van diens oudere broer.
Het twinkelen van Sirius’ ogen deed hem denken aan de vele ochtenden waarop hij wakker was geworden naast diens jongere broer, samen opgekruld onder groene lakens.
Het geluk dat hij in die vroege ochtenden vond in de ogen en lippen van Regulus was de enige reden dat hij het over zijn hart kon krijgen tegen zijn vrienden te liegen.
Dezelfde vrienden die Animagussen waren geworden om hem te helpen. Dezelfde vrienden die steeds ‘per ongeluk’ geld vonden en het hem dan toestopten, omdat ze wisten dat hij het nodig had, alsof hij niet wist dat er helemaal níets per ongeluk aan was. Dezelfde vrienden die hem hetzelfde behandeld hadden rond zijn eerste vriendje als ze hadden gedaan met de eerste vriendinnetjes van de anderen: onschuldige plagerijen.
Hij hield van zijn vrienden.
Maar hij híeld van Regulus. Hield van zijn persoonlijkheid, van alle goede dingen die hij met Sirius deelde en alle dingen waarin hij béter was dan zijn broer. Hij was misschien een Zwadderaar, maar in Regulus’ hart brandde een vurig verlangen, een trotsheid, een dapperheid.
Remus was de ondappere van de twee door het angstvallig geheim te willen houden.
Dat hun eerste stapje uit de kast hen uiteindelijk de das om zou doen, had geen van beiden zien aankomen. Regulus probeerde hem al weken ervan te overtuigen dat het oké zou zijn, dat Sirius nooit kwaad op hem zou blíjven. Eindelijk had hij Remus zo ver gekregen samen door de gangen te wandelen, hand in hand en schouder tegen schouder zoals ze zo vaak in het Krijsende Krot hadden gezeten, tussen de volle maans door, toen de andere marauders er niet zouden zijn.
Dat hadden ze gedaan.
Sirius had het nog geen tien minuten later geweten; was de bibliotheek in gestormd, had hen met grote ogen aangestaard – ogen die traanden, een onderlip die trilde – en zonder iets te zeggen, was hij toen weggelopen.
Als hij had geweten dat toen hij Regulus’ hand losliet dat voor de laatste keer was, als hij had geweten dat instinctief Sirius achterna rennen betekende dat hij onbedoeld een keuze maakte tussen de twee broers…
Remus zou dezelfde beslissing gemaakt hebben, keer op keer. Maar hij wist het niet. Hij holde achter Sirius aan zonder te weten dat dit het einde van zijn relatie betekende. Hij wist niet dat hij Regulus Zwarts nooit meer zou spreken.
Hij vroeg zich de rest van zijn leven af of Regulus zich alsnog bij Voldemort gevoegd zou hebben als alles anders verlopen was… tot hij met Tops zijn doodsfeestje betrad en twee Zwartsen hem op stonden te wachten, met antwoorden en uitgestoken handen.