FanFic.nl

All The Little Lights

Rustdag [Fallout]

Om haar heen was het opvallend stil. Het oppervlak onder haar rug was zacht, donzig bijna. Ze kneep haar ogen stevig dicht, genietend van het gevoel dat ze sinds het einde der tijden al niet meer gekend had.
Alleen was het eind niet het einde gebleken, maar juist een begin.
Zonlicht kroop door de kieren van haar hutje. Deels rots, deels afdekplaten, vliegtuigonderdelen en nog meer rotzooi die ze ergens had gevonden. Je misschien zeggen dat het niet veel was. Maar als je dan een stap achteruit zette, het in het geheel zag, viel je mond haast open van verbazing omdat zo’n simpel teken van beschaving kon bestaan in een wereld die verder zo dor en uitgebrand was.
Uiteindelijk besloot ze dat ze genoeg van de luxe genoten had. Gisteren was ze teruggekomen. Het hele stuk had ze te voet afgelegd. Een alternatief had ze nog altijd niet, aangezien ze zichzelf niet wilde opzadelen met de verplichtingen die een paard of pakezel haar zou geven. Het hutje had ze in perfecte staat teruggevonden. Dat kon je een wonder noemen tussen alle gevaren die de woestenij rijk was. Zij wist wel beter. Het waren gewoon de automatische geweren die met hun sensoren het gebied strak in de gaten hielden, gesteund door haar gemodificeerde huishoudrobot.
“Goedemorgen, mevrouw!” klonk zijn blikkerige stem opgewekt toen ze voorbij de geïmproviseerde deur van haar slaapkamer liep. “Had u ontbijt gewenst? We hebben nog uitstekende muesli staan.”
Ze knikte afwezig. Voor ze het wist schepte ze het eten smakeloos naar binnen, terwijl ze naar buiten staarde. Daarbuiten was het. Onder de gloeiende zon lag de wereld aan haar voeten.
Nee. Ze was gisteren thuisgekomen, en dat was niet zonder reden. De tijd die ze op het eiland had doorgebracht was op z’n zachtst gezegd bloedstollend geweest. Hoe vaak had ze niet gesnakt naar een beetje rust? Niet nog een nacht in de regen moeten slapen? Rustig kunnen zitten, zonder je oren constant gespitst te houden voor het minste geluid? Het bulderende geklop van haar hart wanneer ze zich schrap zette, afwachtend waar ze zich nu weer tegen moest verdedigen?
Toch kon ze de rust nu niet vinden.
Ze stond op. Rusteloos liep ze rond het huis, niet wetend wat ze nu moest doen. Haar wapens lagen binnen, wachtend op haar geduldige onderhoud. In haar pantser zaten gaten die ze nodig moest stoppen. Maar nee, niet nu. Nu was het tijd voor rust.
Om dat voornemen kracht bij te zetten, had ze haar jurk aangetrokken. Maar hij zat ongemakkelijk. Ze voelde zich naakt, een makkelijke prooi, en tegelijkertijd hij trok op alle verkeerde plekken. Hoe ze haar eerste dagen overleefd had in dit ding was haar een raadsel. Ze twijfelde er nu zelfs aan of ze in dit ding een gemuteerde naakte molrat kon omleggen, terwijl ze dat dagelijks deed.
De wereld was niet langer het geel en blauw dat de jurk ooit geweest was, maar de jurk was ook niet langer meer wat de wereld nodig had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.