FanFic.nl

numb

deel2

‘Tom, hou je mond en eet!’ roep ik naar mijn broer die nu probeert mij te laten veranderen van gedacht door een pruillip te trekken.
‘ maar ik lust geen ei met spek een kaas en champignons’ zegt hij ter verdediging.
‘Een omelet, noemt men dat ook nog wel. Eet!’ zeg ik plichtbewust. ‘ zolang mama er niet is, heb ik hier de leiding. Dat heeft ze zelf gezegt. En dat was een verstandige keuze!’
‘ maar hij is helemaal zwart!’
‘ dat kan mij niet’ mijn zin wordt onderbroken door een plof bij de voordeur.
Als ik ga gaan kijken zie ik dat het een boekje is die via de brievenbus naar binnen is geraakt. Ik doe de deur open, maar er is niemand meer te bespeuren. Pff, zeker weer een fan die probeert aandacht te trekken.
Ik ben op weg naar de vuilbak, als ik merk dat er een post-it op gekleefd is.
‘ begin te lezen vanaf 1 december 2005.’ Staat er met slordige letters op geschreven. Ik begin toch wel nieuwsgierig te komen. Ik zal het nog even houden en dan misschien morgen ofso weggooien.
Als ik weer naar de keuken ga, zie ik Tom met een big smile zitten achter een tafel met een leeg bord erop. Oh, nog zoveel te leren in zo weinig tijd.
‘ het valt niet op hoor, Tom’ zeg ik tegen hem.
‘ Wat valt er niet op? He, wat heb je daar in je hand? Mag ik het zien, mag ik het zien?’ vraagt hij op een kinderachtig toontje.
‘ het valt vooral niet op dat je, je omelet hebt weggegooid. En dit kwam net binnenvliegen. Ik denk dat het een dagboek is.’
‘ zeker weer van een fan! Het is niet de eerste, hé. Ik heb er al zo’n stuk of zeven mogen weggooien.’
‘ maar kijk wat er opstaat: ‘ begin te lezen vanaf 1 december’ wat zou er dan gebeurt zijn?’
‘ misschien heeft ze dan haar verstand verloren ofso. Het zal wel oninteressant zijn. Moet ik het in de vuilnisemmer werpen?’ vraagt hij.
‘ nee, het is goed ik zal het wel doen. Maar eerst ga ik lezen wat er die dag gebeurd is.’
‘ ah jongen. Veel leesplezier. Ik ga wat playstationen.’

1 december 2005
…
Zo voel ik me. Als drie betekenloze punten op een blad.
Ah heeft dit leven nog zin? Heeft het eigenlijk nog zin?!
Nooit had ik durven dromen dat dit ging gebeuren. Maar vandaag is het gebeurd.
Mama en papa zijn dood.
DOOR MIJN SCHULD! Het is allemaal mijn fout! Als ik niet mee geweest ging zijn, dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan waren ze er nog!
Dan zat ik hier niet bij oma, te wachten tot er een plekje vrijkomt in een weeshuis! Nee, ze willen me niet eens! Ik ben niet goed genoeg voor hun!
Ik, de dochter van hun dochter , ben niet goed genoeg voor hun! Heb je dat nu al ooit geweten?! En dat allemaal door…
We zitten in de auto. Mama aan het stuur, papa naast haar en ik op de achterbank.
We rijden op de autostrade. Op weg naar huis.
We kwamen van een feest. Een feest van papa’s werk.
Het was saai geweest. Er was niemand van mijn leeftijd. Niet dat, als er iemand ging geweest zijn, naar me gingen kijken. Laat staan dat ze een woord gingen zeggen tegen ik.
het is druk op de baan. Het is vijf uur en donderdag. Het is het spitsuur. Iedereen komt van zijn werk.
Ik vind iets op de achterbank. Ik weet niet wat het is. het lijkt wel een soort kaartje dat mensen van bedrijven hebben met hun naam enzo erop. Nog voor ik kan lezen van wie het is heeft mama het al opgemerkt.
‘wat heb je daar?’ vraagt ze.
‘ ik weet niet. Een soort naamkaartje, maar ik kan niet lezen van wie. Het is uitgelopen in de regen. O, wacht er staat iets opgeschreven.’
‘nee, niet lezen!’ roept ze en draait zich om, om het af te pakken. Ze had niet gezien dat er een vrachtwagen van richting veranderde.
Het is allemaal mijn schuld dat ze er niet meer zijn! Als ik maar niet zo nieuwsgierig was geweest…
Weet je wat het ergste is? wat er geschreven stond op het kaartje?
‘ ik hou van je schat. Liefs Koen xx’
Mijn papa noemt niet Koen. Nee, zo noemt hij niet. Mama had hem bedrogen. En daarvoor heeft ze het leven gelaten. Voor een dom kaartje! Het is nu 1 uur ’s morgens. Ik zou beter proberen een beetje te slapen.
Morgen gaan we langs de weeshuizen.
Maar ik kan niet slapen. Er blijven voortdurend tranen stromen uit mijn ogen.
Alsof ik helemaal leeg vloei tot er niets meer van mij overblijft.
Tot alleen maar mooie herinneringen overblijven in een leeg lichaam.

Ik ben er stil van geworden. Ik zou het niet overleven als ik mijn ouders zou verliezen!
Maar het is niet haar schuld.
Nu dat ik ben begonnen met lezen, kan ik niet meer stoppen. Ik moet meer weten over haar!
Maar waarom krijg ik dit dagboek?
Waarom niet iemand die ze kent?
Ik weet helemaal niets over haar. Waarom?
Misschien kom ik meer te weten als ik verder lees.
Ja dat zal ik doen. Ik heb toch niets te doen.

Reacties: