FanFic.nl

De honderdste Hongerspelen

Louis Tomlinson [district 6]

Hij herinnerde zich de eerste keer dat hij een trein van binnen zag. Hij herinnerde zich hoe groot het op hem overkwam, hoe indrukwekkend. Hij herinnerde zich de tientallen mannen die heen en weer renden met allerlei onderdelen en gereedschappen in hun handen, het gevoel van zijn vaders veilige hand om de zijne heen, zijn vaders warme stem: ‘Zeg, Louis, zou jij het leuk vinden om de rode dingetjes van de blauwe dingetjes te scheiden?’
Hij herinnerde zich dat hij ijverig geknikt had en vol enthousiasme was begonnen met het sorteren van wat versierinkjes bleken te zijn. Hij had een blauwe in zijn zak gestopt, stiekem, omdat hij hem zo mooi vond. ’s Avonds was zijn vader erachter gekomen. De rest wilde Louis zich niet meer herinneren.
Vanaf die eerste dag in de trein, waren de voertuigen een constante factor in zijn leven geweest. In het begin hielden zijn ouders het vol om te doen alsof hij mee mocht naar papa’s werk om daar te spelen en een klein beetje te helpen. Na enkele weken lukte het ze niet meer en na enkele maanden stopten ze met proberen: Louis werkte, niet omdat het leuk was maar omdat het moest. Daarmee uit.
En nu zat hij in de trein, alweer, maar niet om te werken. Hij realiseerde zich dat het hoogstwaarschijnlijk de laatste keer was dat hij ooit een trein van binnen zag, dat hij zijn zusjes en zijn ouders en zijn vriendin en zijn vrienden waarschijnlijk ook nooit meer zou zien. Hij putte hoop uit de zekerheid dat hij het meisje tegenover hem binnenkort nooit meer hoefde te zien.
De eerste vijf minuten na hun ontmoeting had Louis zich voorgehouden dat ze wel een bron van vermaak kon zijn, dat ze wel grappig was met haar kinderlijke stemmetje, dat haar manier van praten niet per se onintelligent was, maar gewoon authentiek. Halverwege de zesde minuut was hij opgehouden zichzelf voor te liegen. Het kind was mateloos irritant, zei niets wat ook maar van enige intelligentie getuigde en bleef maar aan één stuk doorzeuren met die irritante stem van d’r. Eigenlijk wilde Louis haar terplekke op de bek slaan. Het enige wat hem tegenhield, was de belofte aan zichzelf dat het het eerste zou zijn wat hij in de arena zou doen. Desnoods met zijn blote handen, als hij niet aan een wapen kon komen. Hij betwijfelde of ze tegen zou stribbelen. Hij betwijfelde zelfs of ze wel snapte wat het woord ‘dood’ betekende.
‘Nog een minuut of vijf,’ sprak hun coach vanaf de andere kant van het vertrek. ‘Dan kunnen jullie uit het raam het Capitool zien.’
Ariana sprong onmiddellijk op. ‘Echt waar?’ riep ze uit. ‘Het Capitool? Ik heb het Capitool altijd al eens willen zien, oh, het moet zo mooi zijn, zo mooi! Alle kleuren en gebouwen en de mensen en nog meer kleuren, oh!’ Ze slaakte een zucht van verlangen. ‘Louis, ben je dan niet benieuwd hoe het eruit ziet? Ben je dan niet enthousiast? Ben je niet vereerd dat je als één van de weinigen uit district zes ooit het Capitool zal zien?’
‘Vereerd?’ spuugde Louis.
‘Ja, natuurlijk vereerd! Het is zo mooi, zo exclusief,’ (het verbaasde Louis dat dat woord tot haar vocabulaire behoorde) ‘en wie kan nou zeggen dat ze het Capitool hebben gezien?’’
‘Vrij weinig mensen.’
‘Precies!’
‘Want ze zijn allemaal dood.’
‘Wat?’ vroeg Ariana niet-begrijpend. Haar ogen kregen een verwarde glans over zich heen, haar mond vertrok alsof ze nadacht.
‘Dood,’ herhaalde Louis.
‘Maar… Maar daar gaat het helemaal niet om.’
‘Nee?’ bitste hij verder. ‘Maakt het je niet uit dat je binnen een week levenloos in een hovercraft ligt? Dat je hele familie je moet zien sterven? Dat je nooit meer je moeder een kus op haar wang mag geven, nooit meer mag lachen met je beste vriend, nooit meer je vriendin mag omhelzen, nooit meer je zusjes kunt zien genieten van wat je gekookt hebt? Gaat het daar niet om? Want mij, Ariana, gaat het daar wel degelijk om. Het Capitool is juist hetgeen me gestolen kan worden.’
Het meisje schudde alleen haar hoofd, een verloren uitdrukking op haar gezicht. Louis vroeg zich voor de zoveelste keer af hoe het kon dat ze nog geen twee jaar jonger was dan hij. Ze leek veertien, hooguit. En met dat stemmetje erbij ging ze eerder richting twaalf.
‘Het bezoek aan het Capitool zal één van de beste ervaringen van je leven zijn,’ bracht de coach in. ‘Het is onvoorstelbaar hoe het eruit ziet, hoe het voelt om duizenden mensen naar je te hebben zwaaien.’
‘Om dood te gaan.’
‘Je gaat niet dood in het Capitool.’
‘Maar wel erna.’
‘Nee, het doel is natuurlijk om jullie er allebei levend uit te krijgen.’
‘Maar het gaat niet lukken.’
‘Louis…’ probeerde de coach nog te sussen, maar precies op dat moment slaakte Ariana, die alweer met haar neus tegen het glas gedrukt stond (letterlijk) een verrukt gilletje. ‘Het is zo groot!’ riep ze uit, terwijl ze haar handen tegen het glas plaatste.
‘Natuurlijk is het groot.’
‘Louis, kijk nou zelf eens uit het raam, dan kun je zien hoe indrukwekkend het is,’ probeerde de coach nog maar een keer.
‘Flikker op,’ spuugde Louis. ‘Ik hoef niet te zien hoe het eruit ziet. Ik wil niet zien hoe het eruit ziet. Ik wil niet weten voor wie ik sterf, wat voor een neppe, verbouwde mensen mij dit klote lot toe hebben gewenst. Ze kunnen de tering krijgen, allemaal. En als ze godverdomme denken dat ik ze lachend toe ga wuiven, kunnen ze het vergeten. Als ik win, kom ik terug en organiseer ik m’n eigen privé-Spelen in het Capitool. Afmaken zal ik ze. Allemaal.’
‘Louis, je kunt niet –’
‘Nee, natuurlijk kan ik niet. En maak je ook maar geen zorgen, want ik ga dit toch niet winnen. Ik moet het opnemen tegen een stel tributen dat erop getraind is om te moorden. En ik, ik ben erop getraind om treinen te bouwen. Ironisch, hè? Het is bijna net zo erg als je eigen graf graven. En doe maar geen moeite om me ervan te overtuigen dat je me wél klaar gaat krijgen voor de arena. Ik ben niet zo stom en naïef als zij. In haar zou ik overigens helemaal geen energie stoppen. De kans dat zij het langer dan een kwartier volhoudt, is net zo groot als de kans dat ik de Spelen win.’
Hij zag dat ze zich omdraaide, dat ze hem aankeek met een verwonderde blik die zijn uitspraak alleen maar kracht bijzette. ‘Dat is niet lief,’ beschuldigde ze hem.
Louis schoot in de lach, honend, harder dan hij ooit had gelachen. Het deed pijn. Niet de goede pijn; de pijn van verdriet, van besef, van verslagenheid. De pijn van een naderende executie.
‘Nee,’ beaamde hij, toen hij uitgelachen was. ‘Dat is niet lief. En weet je wat nog meer niet lief is? Het Capitool. Het Capitool dat jou hierheen gestemd heeft en daarmee je dood heeft bezegeld. Dat is pas niet lief. Oh, en weet je wie ook niet lief zijn? De drieëntwintig mensen met wie je straks de arena in verdwijnt. Denk maar niet dat ze genade zullen kennen omdat jij zo dom bent als het achtereind van een varken.’
Hij zag haar staren terwijl hij zich omdraaide en het vertrek uit stevende. Zijn lach klonk nog na in zijn oren, vaag, onecht. Ongemeend. Hij herinnerde zich hoe het was om echt te lachen. Hij herinnerde zich hoe het was om gelukkig te zijn.
De herinneringen waren al aan het vervagen.

Reacties: