FanFic.nl

All The Little Lights

De as van het paleis [Een groene bloem]

Het was misschien niet het mooiste schilderij dat hij ooit gezien had, en zoveel had hij er helemaal niet gezien. Als hij eerlijk moest zijn, zag hij in de penseelstreken toch vooral de potsierlijke Trops en zichzelf, hoe diep hij begraven was onder de pruik, donkere schmink en kleren die niemand met z’n verstand op de juiste plek ooit aan zou trekken, hoezeer Vince hen ook had geprobeerd te verhullen in het decor in oosterse stijl.
Nee, niet meer Vince. Althans, niet meer voor hem. Het was nu gewoon Vincent.
Maar toch waren de tranen hem in de ogen gesprongen toen hij hoorde over de resten doek in de asla. Zijn gedachten waren als pijlen op een strakgespannen pees meteen naar de aquarellen geschoten. Maar dat waren wraakgedachtes. En wraak is vluchtig. Pas daarna had hij aan het schilderij gedacht, maar die gedachten had hem wel getroffen als Palmtrees laars in zijn buik. Hij kon wel janken.
Nog steeds kon hij het schrapen van Vincents potlood op het schetsboekje horen. Nog steeds kon hij de observerende ogen op zijn blote huid voelen, het gevoel van spieren die met de minuut strammer werden. Nog steeds wist hij hoezeer zijn drang om Camelot weer te betreden met elke sessie was gestegen. Vincent had hem naar de bodem gesleurd, alsof hij een weerloze matroos was en hij een sirene. En hij had hem laten verdrinken.
Adrian proefde bitter gal opkomen toen de ironie tot hem doordrong. Vincent, de schilder, de toeschouwer, die zelf was geïnfiltreerd in een wereld waar hij niet thuis wilde horen. Dus had hij hem maar in brand gestoken. Misschien had hij zelfs nog gedacht dat ze het verdiend hadden toen hij met het doek in zijn handen voor de haard had gezeten. Misschien had hij het een blijk van Gods toorn gevonden, een voorproefje van de eeuwiglikkende vlammen van de hel, waar ze volgens hem ongetwijfeld prooi aan zouden vallen.
Maar Vincent was geen Saul, en Adrian zou niet toestaan dat hij dat zou worden. Hij kon de wereld misschien in brand steken, het paleis tot as verpulveren zoals de Filistijnen dat duizenden jaren geleden hadden gedaan, maar Adrian omleggen, dat kon hij niet.
En toch. Hij wist dat hij nooit meer een stap binnen Vincents atelier zou zetten. Hij wist dat het schilderij nooit en te nimmer tentoongesteld zou worden, al hadden nog zoveel mensen Vincents harde werk geprezen. Hij zou het schilderij hoe dan ook nooit meer gezien hebben. Toch zat hij hier te janken, om wat verfspetters die niet langer aan hun doek gekleefd zaten.
Het was volslagen belachelijk.
Het was misschien niet het mooiste schilderij dat hij ooit gezien had. Hij had misschien nooit iets anders kunnen zien dan een vreemd portet van Augustus Trops en hem. Het was misschien niet eens het meeste kunstwerk dat Vincents handen ooit vervaardigd hadden.
Maar het was wel zijn favoriet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.