FanFic.nl

Protect me - Calum hood

hoofdstuk 1

Met een hol gevoel in mijn maag zit ik naar de lelijke muur op mijn nieuwe kamer te kijken. Die muur moet nog geverfd worden. Maar we wonen hier pas een week dus daar is nog geen tijd voor geweest. Als mijn wekker afgaat stap ik voorzichtig uit bed. er staan overal dozen. Ik had nog absoluut geen zin om die uit te pakken.

Zuchtend pak ik een setje kleding en loop ik naar de badkamer. Ik zet de douche aan en wacht tot hij warm is. Dan was mijn haar en lichaam en kom er weer onder uit. Ik pak een handdoek en wikkel die om mijn haar. Nog een handdoek om mijn lichaam mee af te drogen en dan kleed ik me aan.

Als ik beneden kom zit mijn moeder al aan de eettafel. Ik kan zien dat ook zij zenuwachtig is. Vandaag begint ze met haar nieuwe baan. 'Zie ik er echt wel goed uit?' vraagt ze me. 'Ja je ziet er perfect uit.' Antwoord ik met een glimlach. Ze knikt en buigt zich weer over haar telefoon.

Nadat ik wat gegeten heb pak ik mijn tas en stap ik in mijn auto. op naar school..

Het duurde even voordat ik het gebouw ook echt gevonden heb. Ik denk dat ik wel vier keer verkeerd gereden ben. maar gelukkig draai ik nu de parkeerplaats op. Het is best druk. Heel veel tieners die er duidelijk geen zin in hebben om een nieuw schooljaar in te gaan. Ik zie een groepje jongens met rugby outfit op een groot sportveld trainen. Ik loop er naar toe om het wat beter te kunnen zien. Ze zien er best knap uit. Ik zie een jongen met blond haar die de rest van de groep aanspreekt. Dat zal de teamcaptain wel zijn. Meestal de grootste player van de school. En meestal ook een van de domste van de school. Ik loop door naar wat lijkt op de ingang van de school en kijk als een hulpeloze puppy rond of ik een receptie zie. Ik loop er naar toe en wacht geduldig af tot de vrouw klaar is met haar telefoon gesprek.

‘kan ik je helpen?’ vraagt ze beleeft. ‘ik ben hier nieuw, ik had een brief en daar stond in dat ik me hier moest melden.’ Ze knikt vriendelijk naar me. ‘wat is je naam?’ vraagt ze. ‘Olivia mc call.’ Antwoord ik met een zenuwachtige glimlach. Ze knikt weer en zoekt tussen een stapeltje papieren. ‘dit is je rooster. Je eerste les is over een half uurtje.’ Zegt de vrouw. ‘dankjewel.’ Zeg ik als ik weg loop. Ik loop weer naar buiten en ga aan een van de lege picknick tafels zitten. Ik pak mijn telefoon en kijk of ik berichten heb. Niks. Het is net alsof mijn oude vrienden me nu al vergeten zijn. De dag van mijn afscheid waren ze allemaal naar mijn huis gekomen. Het was heel gezellig. Totdat we weg moesten. Sommige begonnen zelf te huilen. Terwijl ik ze een voor een een knuffel gaf beloofde de meeste me elke dag te smsen. Het stomme is dat ik ze nog geloofde ook. Ik heb ze allemaal al een paar berichtjes gestuurd maar geen reacties. Uit het oog uit het hart dus.. ik pak mijn oortjes en zet muziek op. Terwijl ik zachtjes mee zing zie ik in mijn ooghoek een jongen met paars haar. En een meisje met rood haar. Ze zitten een paar tafeltjes verder op om iets op de telefoon van de jongen te lachen. Dan pakt het meisje de telefoon af en begint heftig te typen. Ongemerkt glimlach ik en dan kijken ze opeens allebei mijn kant op. Ik kijk snel weg en doe alsof ik druk met iemand in gesprek ben.

‘hai.’
Ik kijk op en het meisje en de jongen zitten opeens tegenover me. ‘oh, hai.’ Zeg ik verlegen. Ik word altijd heel nerveus en stil als vreemde mensen tegen me praten. ‘jij bent nieuw hier toch? Zegt het meisje. Ik knik. ‘ik ben vorige week hier naartoe verhuist.’ Antwoord ik. ‘ik ben Michael, en dit is Lucy.’ Zegt de jongen. ‘ik ben Olivia.’
‘ik ga je Liv noemen.’ Zegt lucy. Ik grinnik. ‘liv klinkt leuk.’ Antwoord ik simpel.

‘dus het mag?’ vraagt ze. Ik knik. ‘ja tuurlijk!’ dan gaat de bel. ‘welke lessen heb je?’ vraagt Michael. Ik laat mijn rooster zien. ‘we hebben engels en geschiedenis samen!’ zegt Lucy. Ik zucht opgelucht. Dan heb ik tenminste een paar lessen met iemand die weet dat ik besta. ‘en ik heb precies hetzelfde rooster.’ Zegt michael. Nog beter. ‘nou laten we maar gaan dan.’ Zegt lucy. Ik sta op en loop door de mensen massa achter michael aan.

Ik loop eerst naar de leraar toe. ‘ahh, dat is waar ook. Oliva is het toch?’ zegt de vriendelijk uitziende man.’ Ik knik. ‘hier is je boek. Zoek maar een plaatsje.’ Zegt hij. Gelukkig hoef ik me niet voor te stellen ofzo. Daar heb ik zo’n hekel aan. Dan begin ik helemaal te stotteren en word ik helemaal rood enzo. Ik ga achterin, naast Michael zitten. Langzaam komen er meer mensen het lokaal binnen.

‘nou, laten we maar niet wachten op Calum. Die komt straks wel.’ Zegt de leraar als bijna alle plaatsen bezet zijn. ‘open de boeken op pagina 13.’

-

Na ongeveer 10 minuten gaat de deur open. Een lange jongen met bruin haar komt binnen. ‘Sorry.’ Mompelt hij voor dat hij op zijn stoel voor mij neer ploft. Hij gooit zijn tas op de grond en zucht diep. ‘je bent te laat meneer Hood.’ Zegt de leraar. ‘ja dat weet ik zelf ook wel.’ Zegt hij fel terug. Ik hoor Michael naast me zuchten. Ik kijk hem vragend aan. ‘hij denkt dat hij alles is, en dat hij alles kan maken. Maar eigenlijk mag niemand hem.’ Fluistert hij. De leraar rolt even met zijn ogen en gaat maar verder met zijn les.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.