FanFic.nl

All The Little Lights

Kokend bloed [Harry Potter]

Jaloezie was Draco vreemd. De opvlammende steken als je iemand met het object van jouw begeerte zag, of er zelfs maar aan dacht, hadden geld en macht altijd weg kunnen nemen voor ze ontstonden.
Tot nu dan.
In het begin was zijn zelfopgelegde haat jegens Harry, Ron en Hermelien nog niet zo serieus geweest. Een jongen die zo dom was zijn vriendschap af te wijzen, een bloedverrader en een modderbloedje, bah. Ze waren eenvoudig te verachten. Het was een goede act. Maakte zijn vrienden aan het lachen.
Maar ergens, zonder dat hij het zelf eigenlijk door had gehad, was die act veranderd in echte emoties. Wanneer hij tijdens toverdranken aan het wachten was tot zijn brouwsel de juiste kleur had aangenomen, en ongeduldig een blik in hun richting wierp, was de afkeer even snel komen opborrelen als Marcels drankje overkookte. Zijn plots opgedroogde keel, de woedende steken, ze hadden hem verbaasd. Ze plaatsen kon hij echter niet.
Pas veel later had hij begrepen dat zijn afkeer niet tegen alledrie gericht was, of zelfs maar het modderbloedje. Nee, wanneer hij haar zag, voelde hij slechts vaag de afkeer die hem ingeprent was. Maar als hij het rode Wemelhaar zag verschijnen, vlamde zijn woede op.
Tegen die tijd had hij ook de bron van zijn hernieuwde haat ontdekt. Wanneer Ron er niet bij was om zijn bloed te laten koken, steeg het bij het zien van Harry Potter namelijk naar zijn wangen. Bofte hij even dat Korzel en Kwast de opmerkzaamheid van een straatlantaarn hadden.
Een tijdje probeerde hij zich te verzetten. Keek hij naargeestig door de gangen op zoek naar een andere obsessie. Hoge eisen had hij helemaal niet, hij nam alles aan als het zijn hormonen maar genoeg zou overprikkelen om de bebrilde tovenaar te vergeten. Maar wat hij ook probeerde, het was altijd weer het wilde haar dat achter zijn oogleden danste.
Plan B(este vrienden) had Harry al afgeslagen in hun eerste jaar. Inmiddels hoefde Draco helemaal niet meer Harry’s beste vriend te worden, of zelfs maar een vriend. Als hij de jongen überhaupt zo dichtbij kon krijgen, zou hij hem meteen met huid en haar verslinden. Hij had al veel te lang gewacht.
Plan C tot en met E bleven hem, bij gebrek aan slimme namen (daar had hij geen tijd voor, hij moest iets hebben dat werkte), bespaard. Nee, het moest plan F zijn. Niet de F van falen, maar van favoriet.
Draco probeerde alles. Aardig zijn in de spaarzame momenten dat hij Harry trof zonder de Wemeljongen (dan zou de woede in zijn ogen het meteen verpesten) en zijn eigen vrienden. Vernuftige pogingen hem te corneren voor een gesprek dat hij niet over zijn lippen kon krijgen. Wanhopige brieven.
Maar Harry bleef hem negeren, en, zo zei de blik in zijn ogen, zelfs verachten.
Draco hoefde niet zijn beste vriend te worden. Hij wilde enkel dat zijn kussen favoriet werden, zijn vingers op Harry’s huid diens lievelingssensatie. Maar uiteindelijk was hij enkel Harry’s favoriete aartsvijand.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.