FanFic.nl

numb

deel 3

Nog heel de dag heb ik doorgelezen tot in de vroege uurtjes. Het Meisje was fan van ons. Ze werd gepest, omdat ze fan was. Ze werd geslagen. Geslagen omdat ze truien droeg met mijn hoofd erop. Door mij werd ze geslagen. Haar dagboek stopt op 30 november 2008. Bijna drie jaar na de dood van haar ouders. Waarom juist dan?
Ze werd achtervolgd op het einde van haar dagboek. Ze kreeg dreigbriefjes. Ze werd gebeld. Allemaal door dezelfde persoon van wie ze niet weet wie het is. zou ze zelfmoord hebben gepleegd? Werd ze vermoord? Had ze geen zin meer op verder te schrijven in haar dagboek? Had iemand hem gepakt en in mijn brievenbus gegooid?
Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat ze Demi noemt, in een weeshuis woont, geen ouders meer heeft, haar oma haar niet moet hebben en dat ze elke dag ik een vervallen parkje zit te denken. Dat ze pijn heeft, maar het niet toont. Dat ze binnen in gevoelloos is geworden.
Zou ik iets vinden over haar in de krant? Op internet? Een artikel op één december over een zelfmoord, moord?Ik kan het altijd proberen.
Ik ga op internet en zoek ‘ zelfmoord’ op in Google. Meer dan een miljoen berichten.
Nee, dat gaat niet gaan. Dan maar via de site van de krant. Bij zoeken typ ik ‘zelfmoord’ in en krijg de artikels van de laatste week.
‘ZEVENJARIGE PLEEGT ZELFMOORD’, nee dat is het niet. Deze ook niet… nee… nee… ik stop met ademen als ik deze kop lees:
‘ DEMI, 17 SPRINGT VAN GEBOUW’ dus toch. Ze heeft zelfmoord gepleegd. Djeeses, hoe komt een zeventienjarige erop om zelfmoord te plegen? Vlug lees ik het artikel.
Ze zijn niet zeker of het zelfmoord is, ze had een wonde in haar rug. Ik geloof het niet. Zij heeft geen zelfmoord gepleegd!
In haar dagboek stond meerdere keren dat zelfmoord geen oplossing was. Maar wat is er dan wel gebeurd?
Waar bemoei ik me eigenlijk mee? Ik ken dat meisje niet eens! Maar ik voel me op één of andere wijze verbonden met haar.
Die foto die bij het artikel stond. Ze doet me aan iemand denken. Maar wie? Ik kan er niet aan doen, ik moet meer weten over haar. Waar woonde ze?
Zo’n 50 km hier vandaan. Ik ga er naar toe! Maar ik heb een probleem. Een probleem van negentien jaar oud.
Weet je Wat? Ik laat gewoon een briefje achter op de keukentafel. Hij zal het toch Maar tegen deze avond ontdekken. En dan ben ik al lang weg.
Zo gezegd, Zo gedaan. ik maak ik zeven haasten mijn koffer. leg een kattebelletje op de tafel en sluit de deur achter me. oeps, dat was een luide bonk! vlug wegrijden!
ik wil mijn auto opstarten, als ik opeens een hoopje kleren met mijn broer erin naar buiten zie komen. damn, wat nu?
‘ Naar waar ga je?’ vraagt hij.
‘ euhm… euhm… ‘ shit ik kan geen geheimen bewaren voor Tom.
‘ ik wil meer weten over dat meisje van wie het dagboek is.’ flap ik eruit.
‘ en dat ging jij doen zonder iets tegen mij te zeggen.’ zegt hij verbouwereerd.
‘ ja, omdat je anders ging zeggen dat ik zot ben.’
‘dat heb ik ook al gezegd’ hu? hij ziet mijn verbaasde gezicht en vraagt:
‘ heb ik dat nog niet gezegd?’
‘nee.’
‘ wel dan zeg ik het nu. je bent zot!’
‘ maar ik kan er niet aan doen! ik moet meer weten!’
‘ alé, het is goed. maar je laat elke dag iets van je weten, verstaan!’
‘ ayay sir!’ en ik rij weg.

tegen de avond kom ik toe in de stad waar Demi woonde. het ziet er allemaal verlaten uit.
ik boek een kamer in het eerste hotel dat ik tegen kom.
op mijn kamer haal ik het verfrommelde krantenartikel uit mijn broekzak. ik had het vlug afgeprint.
ze is van het gebouw ‘ tower builing’ gesprongen. ik ga daar eens kijken.
aan de receptie vraag ik waar ik dat gebouw kan vinden. en ga er naar toe.

de wind waait mijn haar in een warboel. de koude snijd door mijn dunne jas.
djeeses, wat moet ze niet gedacht hebben toen ze hier stond. 23 verdiepingen hoog. ze had geen kans om het te overleven.
ik kijk naar mijn voeten. ze kan niet zelf hebben besloten om hier van te springen. zelf ik, die maar een stuk uit haar dagboek heb gelezen, weet dat ze dat niet zou doen. Ik, die maar drie jaar van haar te korte leven kende.
wat is dat? naast mijn schoen zie ik een rode spetter op de grond. precies een druppel bloed.
‘ hé, wat doe je daar? ‘ roept iemand die vanuit de traphal komt, naar ik.
‘ oh, sorry. ik kom alleen maar een beetje van het uitzicht genieten.’ hij zou eens moeten weten…
‘ sorry, maar sinds dat hier iemand is van gesprongen, mogen we niemand meer toelaten om nog op het dak te komen.’
‘ ah, ik wist het niet. ik ben al weg.’ ik ga terug naar beneden.
een druppel bloed. iemand die zelfmoord gaat plegen gaat toch niet net voor de val aan zelfverminking doen? zelfverminking doe je voor de pijn weg te nemen maar dat doe je niet voor je van een gebouw springt. dit is opnieuw nog maar eens een bevestiging dat ze geen zelfmoord heeft gepleegd.
ik ga terug naar het hotel.

Reacties: