FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(20/09/15) (Harry Potter) titelloos

Het went nooit. Als ze op de bank zitten, of af en toe samen in de winkel staan. Als ze in bed liggen, of tegenover elkaar zitten met het avondeten.
Als Leo dan naar hem kijkt, als hun blikken elkaar kruisen, dan weet hij het meteen. Hij had liever Fred gehad.
Hij is net zoals Fred, maar toch niet helemaal. Hij mist een aantal moedervlekken, mist een oor, mist de helft van zijn humor... Hij mist een tweeling zijn. Nu hij geen heel persoon meer is kan Leo niet zo van hem houden als dat hij eerst deed.
George weet heus wel dat hij de tweede keus is.
Niet alleen maar Leo's tweede keus. Ook die van zijn ouders. Die van zijn familie. Die van zijn vrienden. Ze zien Fred als ze naar hem kijken, en als hij ze er dan aan herinnert dat hij zijn broer niet is, is de teleurstelling in hun ogen genoeg om zijn maag om te laten draaien.
Als hij in de spiegel kijkt, is zijn eigen teleurstelling nog het grootst. De spiegels die ze rond het huis hebben hangen moeten om de week vervangen of gemaakt worden. Zijn knokkels hebben al in geen tijden rust gehad van onder het bloed zitten, opgedroogd of nog nat. Misschien zullen ze nooit meer goed helen. Hij geeft ze er de tijd niet voor.

Ze zitten samen op de bank. Leo leunt tegen Fred aan en leest een boek. George staart naar de dansende vlammen in de haard.
“Goeie dag gehad vandaag?” vraagt Leo. Hij kijkt niet op van zijn boek.
George bestudeert zijn handen. Zijn vingers zijn weer beurs. “Prima. Hoe ging het bij je ouders?”
“Goed. Ik moest je de groeten doen van mijn vader, en van mijn moeder kreeg je een kus.” Hij laat zijn boek voor wat het is en draait zich half om. De glimlach op zijn gezicht ziet er zo echt uit dat George even vergeet dat hij niet zijn eerste keus is. De kus die volgt zet daar nog eens extra kracht achter.
“Mama Jordaan wilde haar tong in mijn keel steken?” De grap komt er zo moeiteloos uit dat hij zich heel eventjes zo licht als een veertje voelt.
Leo grinnikt. Hij klapt zijn boek definitief dicht. “Het is niet mijn schuld dat je zo onweerstaanbaar bent.”
Dat is omdat ik op mijn broer lijk.
Het is makkelijker om de stem in zijn hoofd te negeren als ze in bed liggen, Leo's lichaam bovenop het zijne. Op dat soort momenten kan hij soms zelfs vergeten wat hem iedere nacht wakker houdt.
Maar dat is over zodra Leo van hem afrolt, buiten adem, en ze allebei naar het plafond staren.
De stilte in de kamer is overweldigend.
“Je had liever Fred gehad,” zegt hij. Het is geen vraag, geen verwijt, helemaal niets. Zijn maag voelt hol aan zodra hij de woorden heeft gesproken, net zoals zijn hart en zijn hoofd.
Leo geeft geen antwoord.
“Ik ook.”

Reacties: