FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(21/09/15) (Harry Potter) wist hij veel

Peter zag ze voor het eerst in de trein.
Zijn moeder had hem gedag gekust. Van zijn vader had hij een klopje op zijn schouder en een halve knuffel gekregen. Het afscheid stak bleek af bij het afscheid van vrijwel al zijn toekomstige medestudenten.
Als hij nu maar een plekje zou vinden. Als hij nu maar vrienden zou maken dit jaar. Hij had nooit vrienden gehad. Niet echt. Hij speelde met neefjes en nichtjes, maar vrienden? Peter wist niet wat vrienden precies waren.
Hij hoopte dat Zweinstein hem meer dan magie zou leren.
Eenmaal alleen op de trein verloor hij dat sprankje hoop vrijwel meteen. Iedereen leek elkaar te kennen. Waar waren de onervaren eerstejaars? Zou hij straks de enige zijn die geen plekje vond op school?
De moed zakte hem steeds meer in de schoenen terwijl hij verder liep, zoekend naar een vrij plaatsje en een vriendelijk gezicht.
Hoe verder hij liep, hoe minder hij ervan overtuigd raakte dat hij dat plekje zou vinden. Zou hij de treinreis staand door moeten brengen? Misschien had hij beter de andere kant op kunnen lopen...
Juist op het moment dat hij een ommekeer wilde maken om het aan de andere kant van de trein nog eens te proberen zorgde een stem ervoor dat hij stopte.
“Hé. Jij daar.”
Peter keerde zijn gezicht richting de open deur. Hij wees naar zichzelf, trok beide wenkbrauwen zo ver op dat ze onder zijn haar verdwenen.
“Ja.” Eén van de drie jongens stond op. Zijn warrige haar viel voor zijn ogen. Hij moest het uit zijn gezicht duwen om Peter aan te kunnen kijken. Hij stopte in de deuropening. “Zoek je soms een plekje om te zitten?”
Peter knikte.
“Hier is nog plaats. Als je durft.” De jongen grijnsde.
“Uh.” Peter tuurde om de jongen heen naar binnen. De andere twee keken hem nieuwsgierig aan. De meest linker glimlachte hem zelfs vriendelijk toe. Hij besloot dat het veilig was en knikte nog eens. “Oké.
De jongen stapte opzij, plofte weer op de bank neer en legde zijn voeten op de bank tegenover hem.
Peter ging voorzichtig op het enige vrije plaatsje zitten en keek de jongens nog eens timide aan.
“Wat is je naam?” vroeg de jongen die eerder had geglimlacht.
“Peter.”
“Ik ben Remus,” zei diezelfde jongen.
“Sirius.”
“James.”
Sirius haalde zijn voeten van de bank, leunde op zijn knieën en ging op het puntje van zijn plaats zitten. “In welke afdeling denken jullie terecht te komen?”
Peter sprak meer dan hij ooit had gedaan.
Had hij vrienden gevonden?
Peter dacht van wel. Althans, dat hoopte hij.
Wist hij veel dat die vriendschap een aantal jaren later zou eindigen. Wist hij veel dat hij de oorzaak van de moord op één van zijn vrienden zou zijn. Wist hij veel dat hij ervoor zou zorgen dat een ander in zijn plaats in Azkaban terecht zou komen. Wist hij veel dat hij ze zou verraden.
Wist hij veel.

Reacties: