FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[21.09.2015][Nikita] Zwarte weduwe

Haar hart probeert via haar ribben naar haar keel te klimmen. Als ze het doorhebben- als Alex toch niet zo goed kan acteren- als Michael het wéét-
Ze drukt haar handen tegen haar slapen en dan tegen haar ogen, wrijft tot ze felle lichtjes over het zwart van haar oogleden ziet flikkeren. Na een scherpe trap klateren ijzeren instrumentjes tegen de grond, dondert haar geurkaars hen ook nog eens achterna.
Dit was haar idee. Ze heeft haar protegé zelf de hel ingestuurd die Division is. Ze kent die gangen met de mechanische hartslag als geen ander; ze kent de psychologische terreur die Amanda is en waar Alex zonder twijfel kennis mee zal maken, heel intiem en persoonlijk kennis; ze kent de regels en het motto van Division en van Percy.
Als ze ook maar íets verkeerd doet, zal er niet langer een Alex bestaan voor haar om zich zorgen over te maken.
Met trillende handen en trillende lippen en trillende ademhaling laat ze zich op haar brits zakken, ellebogen op haar knieën, zo diep voorover gebogen dat haar buik tegen haar benen drukt, haar hoofd ertussen.
Ze kan zich zonder problemen inbeelden hoe angstig Alex wakker zal worden in het smalle bed in de veel te witte kamer, hoe haar hart tekeer zal gaan omdat het dacht nooit meer een milliliter bloed verder te pompen, hoe ze schichtig als een verstrikt dier de muren af zal speuren voor een uitweg.
Dit was ook Alex’ idee, maar ze had geen idee waar ze aan begon. Niets van hun voorbereiding, hun training kan haar voorbereiden op de warme stem van Michael die haar zal toespreken, de duisternis die achter bedrieglijke, verleidelijke groene ogen schuilgaat. Ze zal hem zien als een vader, of een broer, of-
Nikita had hem ook als meer gezien. In die kamer, omhuld door wit licht, had Michael een engel geleken. Ze had hem geloofd en ze was zijn mentaliteit en zijn toewijding gevolgd, blindelings, hals over kop het spinnenweb van Division in.
Ze hoopt vurig dat Alex er niet in trapt, dat ze niet vast komt te zitten door het spelletje dat Michael Bishop zo verdomd goed kan spelen.
Hij zal de ruimte eindeloos doen voelen, dat kleine kamertje waar alle rekruten er één van krijgen; met het vlekkeloze staal en het vlekkeloze wit. Hij zal haar vertrouwen winnen, ondanks Nikita’s waarschuwingen, want in de onbekende omgeving waarin rekruten wakker worden van hun dodenslaap is hij, de man gehouwen uit marmer, de rots in de branding die ze nodig hebben.
Hij zal haar alle juiste dingen vertellen, haar kalmeren, nog net haar hand niet vasthouden door de eerste dagen heen en als hun voorbereiding niet goed genoeg was, zal Alex haar heel snel vergeten. Als ze de connectie niet snel maken- als Alex haar hackprogramma niet z’n werk laat doen- als Michael-
Michael.
Zes jaar later herinnert Nikita zich nog steeds de glimlach die hij haar schonk toen zíj wakker werd als kersvers rekruut—het eerste beetje spinrag.

Reacties: