FanFic.nl

All The Little Lights

Cappuccino [Orphan Black]

Parijs was de stad van de liefde. Dat had ze wel geweten, ergens diep in haar achterhoofd. Eraan gedacht had ze echter niet. Daar had ze toch geen tijd voor, ze was hier voor zaken.
Naar goed Parijs’ gebruik zat Delphine ‘s ochtends op een terrasje in de zon met een croissant, cappuccino en een krant. Bij gebrek aan haar gebruikelijke lokale krant, had ze genoegen moeten nemen met zo’n sensatiekrantje.
Als vanzelf bleven er van het broodje enkel kruimels over en was de bodem van haar koffiekopje al snel in zicht. Delphine las echter rustig door. Haar afspraak was pas later.
“Alles naar wens? Had u nog iets willen bestellen?” vroeg de serveerster beleefd.
Ze keek op van haar krant. Dreadlocks, eyeliner, een neuspiercing en accent dat duidelijk niet Frans was. Hoe had dit meisje het in vredesnaam gewonnen van de duizenden schattig lachende Parisiènnes?
Toen zag ze het. Ze moest moeite doen om haar ogen niet uit hun kassen te laten rollen, of het liefst helemaal niets te laten merken. Had dit meisje haar net ook bediend? Ze dacht het niet, dat zou ze vast onthouden hebben. Maar het was maandagmorgen, en Delphine had gister een behoorlijk stuk gereisd.
“Ja, nog een cappuccino, alstublieft,” zei ze om tijd te rekken. Ze moest denken.
De serveerster knikte en vertrok weer, het lege kopje op haar dienblad. Het zou niet lang duren voor ze terugkwam. Delphine moest snel zijn.
Dit meisje was een kloon, zoveel was zeker. Ze hoefde het systeem in haar hoofd niet eens te scannen om te weten dat ze niet geregistreerd was. Als er een Parijse kloon was, dan zou ze het geweten hebben, en als één van de zusters tijdelijk in Frankrijk had gewoond ook. Daarbij waren dreads niet bepaald onopvallend.
Oké, ze had dus een verdwenen kloon gevonden. Wat nu? In het hoofdkwartier bellen had ze weinig zin: te opvallend, en de kans dat ze snel genoeg iemand aan de lijn zou krijgen was miniem. Als het meisje wist wat ze was, zou ze haar hoogstwaarschijnlijk meteen doorhebben en vluchten.
Shit, de koffie kwam al aangelopen. Delphine sloot haar ogen achter haar krant, wanhopig zoekend naar een oplossing.
“Alstublieft,” hoorde ze het meisje zeggen.
Delphine vouwde de krant omlaag. “Dankuwel. Zeg, dit klinkt misschien vreemd, maar ik zou de stad graag wat beter leren kennen. Misschien kun je me een tour geven? Natuurlijk tegen een vergoeding.”
Het meisje lachte verlegen. “Sorry, ik kom hier niet vandaan. Sommige van mijn collega’s wel, ik zou eens rond kunnen vragen?” opperde ze.
Delphine schudde haar hoofd meteen. “Nee, nee, dat had ik al gehoord aan je accent. Dat is het hem nou juist: het lijkt me ontzettend interessant om de stad eens door jouw ogen te zien,” improviseerde ze.
Even leek het meisje te twijfelen, maar ze stemde toch in.
Vreemd, dacht Delphine. Ze had de gezichten van alle klonen al zo vaak gezien, maar toch was het alsof ze dit meisje voor de eerste keer zag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.