FanFic.nl

numb

deel 4

met veel moeite open ik mijn ogen.
voor een moment ben ik gedesoriënteerd, maar dan herinner ik het me weer. ik ben in het hotel.
als ik denk aan gisteren voel ik mijn doorzettingsvermogen weer naar boven komen.
ik sta op, kleed me aan en ga ontbijten.

wat zou ik vandaag doen? naar het weeshuis! ja dat ga ik doen.
na mijn ontbijt ga ik weer naar de receptie en vraag waar ik het weeshuis kan vinden.
‘op ontdekkingstocht, jongen?’ vraagt de receptioniste na dat ze de weg heeft uitgelegd.
‘ ja, een soort van.’ antwoord ik.
‘ het weeshuis… ze zouden het moeten sluiten!’
‘waarom dan?’
‘ het is niet de eerste keer dat iemand van daar zelfmoord pleegt..’ en weg was ze. wat bedoeld ze daar nu mee? het zal wel duidelijk worden als ik er ben zeker?

een oud, op het eerste zicht leegstaand, pand staat voor mij. ‘WEEHUIS’ staat er op. de ‘S’ ligt daar in de struiken. voor de ramen staan tralies en de muren staan vol met mos. ze zullen toch wel een bel hebben?
aha! als een geschenk van God hangt daar naast de deur een splinternieuwe bel.
ik loop er naar toe, en druk er op. Een bel die het niet doet. dan maar kloppen zeker.
na een tijdje opent een , naar mijn gedacht, veel te dikke oude dame de deur.
‘ voor wat is het?’ vraagt ze arrogant.
‘ ik zou wat meer informatie willen hebben over Demi. ik hoop dat u me dat kunt vertellen?’
‘ Demi? nog nooit van gehoord.’ en ze slaat de deur in mijn gezicht.
‘vriendelijk’ staat ook niet in haar woordenboek zeker.
‘nog nooit van gehoord’ imiteer ik haar. ze heeft er toevallig drie jaar gewoond.
waar kan ik nu naar toe? naar haar school misschien.
Daar aangekomen sta ik op een lege speelplaats. Ja, wat had ik gedacht! Dat om 12.30 de speelplaats bomvol ging staan?!
Als ik terug naar de uitgang wandel, valt me een jongen op in een hoekje van de speelplaats. Zonder er verder bij na te denken verlaat ik de school.
Ik loop de straten, volop aan het denken. Wie zou er haar hebben vermoord? Want zelf is ze zeker niet van het dak gesprongen, dat staat vast! Als ik de hoek omloop, staat daar een groepje jongens van ongeveer mijn leeftijd. Ik zie ze vanuit hun ooghoeken naar mij staren.
Zonder op te kijken loop ik voorbij. Ik hoor ze fluisteren en een paar keer hoor ik mijn naam vallen. Dan beginnen ze opeens allemaal verwijten naar mijn hoofd te gooien!
Dingen als ‘homo’,’janet’...
Wat hebben zij tegen mij?! Ik heb ze toch niks misdaan! Dan hoor ik opeens
‘ op zoek naar jullie enige fan, demi?’ ik sta stil.
‘ heb jij daar soms iets mee te maken?!’ vraag, eerder roep, ik.
‘ oh, ben je op je schwüle teentjes getrapt? Ik heb met die teef niks te maken! Als het dat is dat je wil weten!’
ik loop verder.
Toch heb ik het gevoel dat ik iets heb overzien . Ik moet meer weten over die jongen die stond te staren naar mij in de school.

Terug op de school van Demi aangekomen, staat die jongen nog altijd in hetzelfde hoekje te staren naar mij. Ik ga er naar toe en vraag of hij soms iets meer weet over haar, maar hij loopt weg.
‘ hij is niet normaal, niets van aantrekken.’ Roept een meisje die het heeft gezien naar mij.
‘ ah, mag ik jou iets vragen? Kende jij soms Demi?’
‘ ja, nog één die ze niet allemaal meer op een rij had. Heel de school kende ze wel,van zien en horen vertellen. Ik ook, maar niet persoonlijk.’
‘ah, toch bedankt.’ Wat kan ik nu doen? Ik ga maar terug gaan naar het hotel, zeker? Oh, ik ben gisteren vergeten Tom te bellen! Ik zal dat het eerste van al doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.