FanFic.nl

A Million Little Pieces

[22/09/2015][Harry Potter] Heldendood

“Haal me hier weg, alsjeblieft.”
Ik schud mijn hoofd, knipper de tranen weg om plaats te maken voor een nieuw filmpje zout vocht voor mijn hoornvlies. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
“Harry, alsjeblieft,” fluistert de jongen, omdat hij zich schaamt voor het smeken, voor zijn angst voor muren en daken. Omdat hij niet wil dat mensen hem raar vinden wegens zijn passie voor planten.
Omdat hij de kracht niet heeft harder te praten.
Ik schud mijn hoofd. “Nee, nee, je gaat dit overleven. Ik – we brengen je naar de ziekenzaal en dan – ”
“Er is geen ziekenzaal meer,” protesteert de jongen, waarna hij zijn ogen sluit om bij te komen van de moeite die dat hem gekost heeft.
“Maar ergens – ” probeer ik, niet bereid de jongen, die al die tijd aan mijn zijde gestreden heeft, op te geven.
Er is een limiet aan het aantal mensen dat je kunt zien sterven voor je je verstand verliest, daar ben ik van overtuigd. Ik heb mijn ouders al verloren, Sirius, Perkamentus. Ik heb Sneep zien sterven en talloze naamloze strijders. Meer vrienden verliezen voelt als een fysieke onmogelijkheid –
“We zijn tovenaars!” roep ik uit. “We kunnen toch niet doodgaan aan een slagaderlijke bloeding! We gaan dood aan spreuken, aan ouderdom, niet aan – niet aan… dit!”
De jongen op de grond schudt zijn hoofd. Ik kan het bloed bijna achter zijn grauwe huid zien wegtrekken, terwijl het uit de wond in zijn been stroomt. Het zwaard, waar hij even geleden nog Nagini mee heeft onthoofd, steekt nog in zijn vlees; ik durf het er niet uit te trekken en hij heeft er de kracht niet voor.
“Jawel.” Zijn woorden komen in pufjes van twee of drie tegelijkertijd. “Geeft niet… trots… mijn ouders… Maar buiten. Alsjeblieft… Harry.”
Ik schud opnieuw mijn hoofd. Inmiddels stromen de tranen schaamteloos over mijn wangen. Een deel van mij heeft de energie niet meer om ze tegen te houden; een deel van me realiseert zich dat ze precies het wapen symboliseren waarmee ik de strijd gewonnen heb: liefde.
Aan stukken gereten liefde.
Ik hoor voetstappen achter me, zie iemand naast me neerknielen en herken Ginny’s rode lokken.
“Ginny,” probeert de doodbloedende jongen. “Alsjeblieft… Buiten.”
Het meisje knikt. “Harry, jij zijn voeten,” zegt ze, terwijl ze haar handen onder zijn oksels wurmt. Ik schud nog steeds mijn hoofd, maar gehoorzaam wel. Door een waas van ontkenning en tranen banen we ons een weg langs alle brokstukken, het kasteel door, naar buiten.
Tegen de tijd dat we hem daar neerleggen, is er al geen tijd meer voor afscheid. Ik wil schreeuwen, maar heb de kracht niet toe te horen hoe mijn pijn oplost in de kille nachtlucht.
Het enige wat me rest, zijn tranen.
Ginny huilt ook, legt een hand op mijn arm. “Marcel is gestorven als een held, Harry. En onder de buitenlucht. Ze zullen zijn lichaam vinden en weten dat hij buiten zijn laatste adem heeft uitgeblazen.”
Ze fluistert, omdat ze de kracht niet heeft harder te praten.

Reacties: