FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[22.09.2015][Avatar: The Last Airbender] Thuis

Het achterstraatje is nauw, de huizen groezelig, de sfeer die op hem inbeukt nog agressiever en ongewenster dan wat hem overviel toen hij van de metro stapte. Tegen de ramen kleeft zo’n dikke laag vuil dat hij niet bij de mensen binnen kan kijken. Toch voelt hij zich alsof ogen in zijn rug branden.
Zijn hyperalertheid vertaalt zich in een ondraaglijke spanning die als elektriciteit onder zijn huid golft. Zijn vingers stuiptrekken in een besluiteloosheid tussen handen ballen of ze openhouden als een blijk van vertrouwen en een gebrek aan vooroordelen voor de mensen die over het gebroken voetpad langs hem heen lopen; een vertrouwen dat hij niet heeft, de vooroordelen die zich in zijn hoofd ophopen en de stroom van coherente gedachten blokkeert.
In dit soort wijken wonen armen, criminelen, duistere figuren. Hier hoort hij niet. Hier-
“Hier is het,” zegt Katara opgewekt en trekt aan zijn mouw, om hem tot stilstand te brengen.
Het huis moet ooit prachtig geweest zijn. Een klein trappetje leidt naar een veranda met een houten afdak, in de voordeuren zitten stukjes gekleurd glas en balkons komen in elegante, gietijzeren krullen uit de zijkant van het huis. Er ligt een slapende kat voor het raam.
Maar al die glorie is vergaan; klimop heeft zich om het huis heen gewikkeld, de verf bladert af, de deurknop heeft haar glans verloren en door het bladgoud heen schijnt geroest koper.
Bijtend op zijn tong tuurt hij omhoog, naar de verdiepingen die boven hem uit torenen. Het kraken van het huis kan hij tot op straat horen.
Een warme hand glijdt in de zijne, vingers knijpen hem geruststellend toe. “Gaat het?”
Zuko grabbelt al zijn moed bij elkaar, trapt de huilende restanten van zijn trots de hoek in en knikt. “Jawel. Dit is gewoon…”
“Verandering. Ik weet dat het niet is waar je aan gewoon bent, maar…”
“Maar juist daarom zou het perfect moeten zijn. Het zál perfect zijn. Echt,” hij toont haar een flauw glimlachje, zijn eerste van heel de ochtend. “Vader is hier niet, dus het is perfect.”
Toch voelt hij zich niet zo wanneer de huisbazin de deur vrolijk voor hen open zwaait en hen voorgaat de smalle, met rafelig tapijt bedekte trap op; zo voelt hij zich niet wanneer ze hem de sleutel voor zijn kamer op de derde verdieping overhandigt.
Met elke stap zijn nieuwe woonst in hamert zijn onzekerheid tegen zijn hart. Plots lijkt het niet meer zo’n geweldig idee van zijn vader weg te lopen, op zichzelf te gaan wonen om zijn eigen beslissingen te kunnen maken.
Katara draait rond in het midden van de kamer en sjort dan het raam open, om frisse lucht binnen te laten. “Zullen we maar ineens aan de slag gaan?”
Een echte glimlach kruipt deze keer op zijn gezicht terwijl hij tegen de deuropening aanleunt en toekijkt hoe ze, zonder op zijn antwoord te wachten, poetsmiddelen uit haar rugzak haalt en stof begint weg te vegen.
Met haar aan zijn zijde kan hij dit overleven.

Reacties: