FanFic.nl

All The Little Lights

Concertgeschreeuw [Tokio Hotel/One Direction]

Gegil van duizenden tienermeisjes steeg op in de zaal. Het was voor Tom Kaulitz geen onbekend geluid, nee, alles behalve dat. Maar nu was het niet voor hem bedoeld, of zelfs één van zijn medebandleden. En dat had hij nog nooit van zo dichtbij meegemaakt.
Tom stond er namelijk middenin.
De oordoppen hielden het ergste lawaai tegen. Hoe luid het zonder die dingen klonk, wilde hij al helemaal niet weten.
Hij trok zijn tweelingbroer, die een stuk enthousiaster leek, pissig aan zijn arm. ‘Bill, waarom?”
“Vertrouw me, ze zijn beter dan je denkt,” zei die met een glimlach.
Het maakte Toms gezichtsuitdrukking niet minder chagrijnig. Valse voorwendselen! Daarmee had Bill hem naar de concertzaal gelokt! Hij had toch ook niet kunnen weten dat One Direction die avond in LA optrad toen Bill hem mee had gevraagd naar ‘een concert’? Natuurlijk had hij ja gezegd.
In tegenstelling tot het grootste deel van de zaal, deed hij een poging actief naar het voorprogramma te luisteren. Het was zijn smaak niet, maar aangezien dit een One Direction concert was, waren ze ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond. Die gedachte hielp niet erg. Al snel zweefden zijn ogen door de ruimte, wanhopig op zoek naar een ontsnappingsroute. Zouden ze hier bier verkopen? Waren er hier überhaupt mensen die oud genoeg waren om bier te drinken, buiten henzelf?
Hij kwam er niet achter. Bill had joviaal een arm om hem heen geslagen toen hij het had voorgesteld.
Hij leek dwars door zijn oordopjes heen doof te worden, toen de heren eindelijk maar toch het podium betraden. Waarom had hij zich niet onder Bills arm weggerukt?
Maar halverwege het eerste nummer moest hij bekennen dat het niet half slecht was. Net zoals het voorprogramma was het niet een genre waar hij normaliter naar luisterde, maar die jongens konden zingen! Dat oversteeg zijn verwachtingen toch. Ze hadden met Bill als zanger immers ook internationale supersterren kunnen worden.
“Hoe ben je überhaupt aan kaarten gekomen?” vroeg Tom, toen de band even van het podium was. Hij kon zich maar net verstaanbaar maken boven de fans, die zelfs nu niet stil werden.
Bill schudde enkel zijn hoofd. “Later.”
Het was misschien niet zo’n hel als hij verwacht had, toch was hij blij toen de lichten weer aangingen en het gegil gesmoord werd door snikken. De meisjesmassa droop de zaal uit.
“Zo, dat hebben we ook weer gehad,” zei Tom opgelucht. “Kom je mee, mietje?” Hij kon niet wachten tot hij zijn auto van de parkeerplaats kon laten rollen. Als ze snel waren, konden ze voor de meute vertrekken.
Bill schudde zijn hoofd. “Niet zo snel. Je wilde toch weten waarom we hier waren?”
Mokkend volgde Tom zijn broer naar de beveiligers. Bill liet hem iets zien, en voor ze het wisten liepen ze in het deel van de concerthal dat voor hen veel herkenbaarder was dan het stavak.
Toen ze de kleedkamer betraden, liep Bill meteen door en viel in de armen van de krullenbol. “Tom, dit is Harry.”

Reacties:

xNadezhda zei op 22 sep 2015 - 22:06:
DAAN, I FUCKING LOVE YOU. This is my heart's desire, I swear. And I don't even like 1D.

Nee maar serieus, dit is supergrappig en dat je het vanuit Tom schrijft en Stylitz aan het einde - BRILJANT. <3