FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(22/09/15) (Hitchhiker's Guide to the Galaxy) stenen

“Oh, kijk eens. Een steen.” Arnold komt het schip uit gesjokt. Ondanks het feit dat hij een robot is, lijken zijn schouders nog steeds te hangen. Zodra Hugo hem bekijkt voelt hij zichzelf meteen diep triest worden. Hij fronst diep.
“Oh. Nog een steen.” Arnold zucht. Hugo voelt de zucht tot in zijn tenen, wordt er zelf zo moe van dan hij op een van de vele stenen in de omgeving moet gaan zitten. Zijn eigen schouders gaan van ellende ook hangen. Zijn hoofd voel zwaar aan, tot hij uiteindelijk geen andere keuze ziet dan zijn kin ondersteunen met beide handen.
“En kijk.” De robots stem heeft nog steeds dezelfde monotonie. Hugo moet ervan gapen. “Weer een steen. Deze is zelfs nog groter dan die ander. Wat een verrassing.” Hij laat zijn hoofd hangen, gaat op één van de stenen zitten die hij daarstraks had aangewezen.
“Ik had nog zo gezegd dat niemand hier dood gevonden wil worden. Zelfs dat handboek is instemmend.”
“Dat hándboek?” Ambro Bank komt de loopplank af paraderen. Hij heeft het desbetreffende handboek in zijn hand, zoekt nog eens naar het stukje over de planeet waar ze per ongelijk gestrand zijn. “Dit is niet zo maar een handboek. Dit is het--”
“Transgalactisch liftershandboek,” maakt Arnold zijn zin af. Hij klinkt zo gepijnigd terwijl hij die woorden uitspreekt dat Hugo onbewust een rilling onderdrukt. Soms maakt hij zich zorgen over die robot. Een mens zou van minder bezweken. “Vertel ons gerust nog eens voor welk handboek je schrijft. We hebben je de eerste tweehonderd keer niet goed verstaan.”
Trema komt opgewekt het schip uit. Ze staan onderaan de plank met haar vuisten in haar zij en kijkt eens om zich heen. Ondanks het saaie landschap lijkt ze het positief in te zien.
Amro leest de informatie nog eens hardop voor: “Niet aan te raden, tenzij men zoekt naar creatieve zelfmoordpogingen. In dat geval: probeer dood door verveling.”
Hugo schopt een steen weg, kijkt hoe de kei tegen de volgende twintig keien in zijn omheining stuitert.
“Wat een hoop stenen,” verzucht Trema. (“Je meent het,” mompelt Arnold van zijn steen. De laag sarcasme is zo dik dat er bijna van luchtvervuiling te spreken is.) Ze lijkt echter nog steeds positief, wijst naar iets in de verte. “Misschien is er achter die heuvel nog iets anders behalve stenen. We kunnen altijd een kijkje nemen.”
Het groepje besluit Trema's suggestie te volgen. Arnold en Hugo staan op en lopen achter Amro en Trema aan. Hugo moet zijn best doen om niet te struikelen, Arnold sjokt zoals alleen hij kan sjokken.
Als ze eenmaal bij de heuvel in kwestie zijn aangekomen en de heuvel alleen maar een hoop van nog meer stenen blijkt te zijn besluiten ze om weer om te keren.
“Misschien had de gids toch gelijk. Ik snap waarom je hier niet dood gevonden zou willen worden.”
“Jij hebt makkelijk praten. Ik kan niet eens doodgaan,” klaagt de robot.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.