FanFic.nl

S.P.A. (Special Paranormal Agency) De zwarte hond

Hoofdstuk 4 Druk gesprek en eindelijk rust

Zijn conversatie met de stem die tegen hem aan het praten was, was nog niet voorbij. ‘Ik hoef niemand bespieden om dingen te weten.’ Het werd uitgesproken alsof er eerst een antwoord moest komen voor dat de zin afgemaakt werd. Souta gaf hier aan toe en gaf het antwoord dat verwacht werd. ‘Wat bedoel je?’ Vroeg hij met nog steeds het korte wat hij aan het begin van gesprek ook al had. ‘Ik bedoel te zeggen dat ik altijd bij jou ben.’ ‘Dan zou ik je toch wel is gehoord hebben?’ Ineens was er gelach. ‘Wat valt er te lachen?’ Vroeg Souta een beetje geïrriteerd. ‘Jij denkt overal over na, maar hier heb je nog nooit aan gedacht?’ ‘Niet
echt nee?’ Hij werd steeds ongeduldiger op een antwoord. ‘Dan zou je dat maar is gauw moeten doen.’ ‘Krijg ik dan geen antwoord?’ ‘Ik dacht dat jij zo van vragen hield?’ ‘Dit
is iets anders.’ Zei Souta op een geïrriteerde toon. ‘Nee, dit is hetzelfde. Eerst na denken.’ ‘Niet te geloven gesnoerd door een ziel.’ Hij was erg verontwaardigd. Nooit wist iemand zijn mond te sluiten. Zijn mond had over al tegen spraak op en discussies waren makkelijk gewonnen. Maar deze kon hij niet winnen. De ziel waar hij tegen sprak had gelijk en dat moest hij toegeven. Of hij het nou leuk vond of niet. Zonder aarzelen zei hij dat ook hard op. ‘Goed, je hebt gelijk, al haat ik het om dat toe te geven. Discussie gewonnen.’ ‘Nou je respect is er niet minder op geworden Souta.’ Souta rolde met zijn ogen en keek naar het vel
papier waar niets anders dan wat gekrabbel op stond. Zijn gekrabbel, waar die zelf nog niet eens wat uit kon maken. De stilte was terug en Souta voelde zich weer weg zakken in de depressie die hij voor zijn gesprek ook al had. Blijkbaar voelde hij toch wat voor de afleiding, want het duurde niet lang of hij begon weer contact te zoeken. ‘Maar nu weet ik nog steeds niet wie je bent. Alles wat ik van je weet is dat je niet naar me hoeft te kijken om iets van me te weten.’ Hij moest en zal een antwoord krijgen, met minder nam Souta geen genoegen meer. ‘Denk toch is na, ik ben al je hele leven bij je.’ ‘Dat is niet waar, pas op het moment
dat ik jullie begon te horen.’ ‘Nee, ook voor die tijd al.’ ‘Voor die tijd ook al?’ ‘ja, natuurlijk, iedereen heeft dat, alleen jij bent een van diegene die het kan horen. Al is het uitzonderlijk dat je ons alleen kan horen.’ ‘Ow nou, sorry hoor.’ Ongemerkt raakte hij erg beïnvloed door zijn gevoelens die hem een waardeloos gevoel gaven, maar hij had iemand bij zich die hem de opende klap gaf. ‘Souta, word wakker! Je denkt niet na, ik wil je helpen, maar dan moet je dat wel toestaan.’ ‘Sta ik wel toe.’ Vol tegenstribbeling ging hij er tegen in. ‘Nee sta je niet en hou op met het aan gaan van een discussie. Het gaat niet om de discussie, jij moet bedenken hoe je haar bij jou krijg en haar kan uitleggen wat de bedoeling is.’ ‘Maar die bedoeling weet ik zelf nog niet eens.’ Souta moest hard op zijn lip bijten om geen tranen te laten. Hij voelde zich alleen en in de war, voor het eerst in zijn leven was hij eenzaam en gaf hij er aan toe.

Haar hart ging wild te keer, stok stijf stond ze in het donker te staren. Toen hoorde ze gekwaak van een kikker die langs haar heen ging. Het beestje had geen idee van de angst die
ze eigenlijk had. Ze was bang voor een kikker. Opgelucht haalde ze adem en liep voorzichtig verder. Ze dacht terug aan het moment dat ze zo verstijfd was van angst. Daar moest ze echt wat aan doen, dacht Mizore. Als ze zo bang bleef kan dat haar leven kosten. Ze mag absoluut niet laten zien dat ze bang is. De nacht duurde lang en Mizore was helemaal op van het lopen. Ze kon pas stoppen als de zon op kwam. En eindelijk na uren van lopen en smachten naar de zon, kwamen de eerste stralen tevoorschijn. ‘Eindelijk, nu alleen nog een plek zoeken om te slapen. Het was een geluk dat de nacht niet zo koud was.’ Zei ze. In de verte zag ze wat huizen op haar afkomen en als ze beter keek zag ze zelfs een bord waar de naam van het dorpje of stadje op stond. Haar geluk kon bijna niet meer stuk. Het was dat haar voeten zo een pijn deden, anders was er hard naar toe gerend. Komt nog bij dat haar ogen bijna dicht vielen
van vermoeidheid. ‘Nog even, nog even, nog even.’ Bleef ze in haar hoofd herhalen bij elke stap die ze zette. Haar laarzen waren warm maar niet praktisch voor dingen als weglopen. Zo als gewoonlijk gaf Mizore haar moeder de schuld van alles. Verwoed liep ze door, voor zo lang het kon negeerde ze haar voeten waar ze pijn niet van kon beschrijven. Dit hield ze vol tot ze voor het bord stond. Daarna kon ze echt niet meer verder. Ze moest rusten, ze kon de pijn in haar voeten niet meer verdragen. Ze leunde tegen het bord aan dat een grens aangaf tussen bekend en onbekend. Voor een klein half uurtje bleef ze tegen de grens aan zitten. Als ze moest kiezen tussen bewoond en onbewoond, koos ze voor de bewoonde wereld. Niet omdat ze de plaats kende, sterker ze had geen idee waar ze was, maar het voelde prettiger om ergens te zijn waar mensen lopen. Ook haar maag mag sterk het verlangen om het onbekende in te gaan. Al had ze geen idee waar ze het geld vandaan moest halen voor eten en drinken. Nog niet eens voor een warm bed waar haar lichaam net zo erg naar verlangde. Toen ze uiteindelijk opstond was de pijn in haar voeten niet minder geworden en ze zat in twijfel wat ze moest zoeken. Misschien een winkel om wat te eten te kopen? Of mis schien een bankje waar ze op kan liggen om te gaan slapen? Ze kwam er niet uit en slenterde maar wat door het stadje. Mizore's voeten droegen haar met veel pijn en moeite vooruit. Tot ze bij een bankje kwam, haar maag ging wild te keer en haar mond was ontzettend droog, toch kon ze het bankje niet weerstaan. Ze keek er naar, liep er naar toe, waarna ze er op ging liggen en eindelijk na een lange nacht in slaap viel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.