FanFic.nl

S.P.A. (Special Paranormal Agency) De zwarte hond

Hoofdstuk 8 dag 1 (deel 1)

Het gebouw was aan de binnenkant nog griezeliger dan aan de buitenkant. Overal waren kamers waar bedden stonden die verlaten leken. Het was echt een troep. Souta bekeek elke kamer zeer zorgvuldig. Tot irritatie van Eijiro. ‘Waarom bekijk je nou elke kamer? Dat is toch niet nodig?’ ‘Anders dan jij weet ik waar ik naar opzoek ben.’ ‘Hoe wil jij nou weten waar je naar zoekt?’ ‘Ik heb een droom gehad hierover.’ ‘Wie zegt dat die droom van jou ook klopt?’ ‘Ik weet toch zeker wel wat ik droom?’ Er ontstond een hele discussie over het bekijken van elke kamer. De meiden liepen achter hun aan en vonden het ergens wel grappig om te horen. ‘Ze zijn lekker bezig hé?’ Vroeg Nanami vriendelijk aan Mizore. ‘Ja zeg dat. Zouden ze het ooit eens worden denk je?’ ‘Daar kan ik je geen antwoord op geven, maar aan je accent je horen kom je hier niet vandaan.’ ‘Dat klopt, je moet me alleen geen vragen stellen want ik ben erg slecht in topografie.’ ‘Haha, oké, ik zou geen vragen stellen.’ Zei Nanami met een brede lach op haar gezicht. Over haar shock was ze al heen. Ze was gewend geraakt aan de sfeer die er hing. Dit was ook Mizore opgevallen. ‘Je bent niet meer zo in shock van alles hé?’ ‘Nee, klopt. Maar anders dan jij, voel ik ze aan, dat is een stuk erger dan ze alleen maar zien.’ Zei Nanami een beetje verontwaardigd en liep stevig vooruit. ‘Moest dat nou?’ Vroeg Mizore en maakte een kort sprintje om zich weer bij de groep te voegen. Ze wilde hier zeker niet alleen achter blijven. Souta werd ongeduldig, maar probeerde wel uit alle macht alles te bekijken. Het voelde als of ze al de hele dag bezig waren. ‘Als jullie zou ook is naar wat aanwijzingen gingen kijken?’ Eijiro irriteerde zich enorm aan het gedrag van Souta en ook al wist hij da Souta gelijk had, hij wilde het niet toegeven. In plaats daarvan begon hij te zoeken naar een ruzie. ‘Jij denkt dat je alles weet, maar dat is niet zo, wij doen ook ons best, maar we hebben geen idee waar we naar zoeken. Net zo goed dat jij ook niet weet wat je zoekt, anders had je niet elke kamer bekeken.’ Zei Eijiro duidelijk gericht op Souta. ‘Eijiro.’ Zei Nanami. Door het noemen van zijn naam trok Eijiro zijn ruziezoekende gedrag weer terug. Mizore vroeg zich af waarom hij zich zo opeens terug trok. Ze keek naar Nanami die een behoorlijk serieuze blik toewierp aan Eijiro. Duizenden vragen schoten Mizore opnieuw te binnen. Ze begreep niet waarom Eijiro zich liet stoppen. Het was duidelijk dat het uit plicht was om te stoppen. Welke plicht dat was is het enige dat niet duidelijk was. De volgende kamer waar Souta in ging kwam in buurt van wat hij zocht. In de kamer stond een leeg bed, maar ooit heeft er iemand in gelegen met erg veel pijn. Het hele matras zat onder het bloed. Een fles waar ooit een infuus van gemaakt kon worden lag in scherven op de grond, bij de kapotte fles lag de vloeistof die er in hoorde. De kamer was een zooi, maar was ook de enige waar het grootste gedeelte nog heel was, ondanks dat alle kastjes openstonden. ‘Dit is net zo een Hidden Object plaats van een computerspel.’ Zei Eijiro verbaasd om zich heen kijkend. ‘Een Hidden Object….’ Herhaalde Souta terwijl hij de kamer zorgvuldig bekeek zonder naar binnen te gaan. De meiden die achteraan stonden keken elkaar aan, want ze hadden geen idee waar de jongens het over hadden. ‘Eijiro in die spelletjes, wat is er altijd standaard wat er gebeurd? Wat moet je doen?’ ‘Nou, je moet spullen zoeken die op een lijstje staan, meestal dingen die je nooit op zo een plek vind. En als je alles hebt krijgt je iets at je nodig hebt.’ ‘En dat is dus precies wat er hier gebeurd is. Iemand is ons voor geweest zocht iets waardevols of bruikbaars. Al heb ik het idee dat het niet gevonden is. Dus nu is het onze buurt om het te vinden.’ ‘Hoe weten we nou waar we naar moeten zoeken?’ ‘Denk na, wat heb je nodig? Iets van een sleutel of een pasje iets in die richting. Dat is wat we zoeken en we moeten echt over al kijken. Oké jongens, zoeken.’ Iedereen begint te gelijk met zoeken. Het één naar het andere kastje word doorzocht en bekeken. Ook Mizore was druk aan het zoeken tot ze iets door haar heen voelde gaan. Voor de anderen was het of ze in het niets zat te staren. In werkelijkheid zag ze waar ze moest zoeken. Ze haastte zich naar de plek die ze gezien had, gooide alles er uit, tot ze een fles zag staan met een zeer holle bodem. Onder aan die bodem zat een sleuteltje geplakt. Mizore gaf het flesje direct aan Souta. ‘Dit klopt niet.’ Zei hij bedenkelijk. ‘Wat is er mis mee. We zochten een sleutel en dat is een sleutel.’ Protesteerde Nanami. ‘ja, maar kijk is waar het sleuteltje mee vast zit aan de fles. Het zit vast met plakband en in de tijd dat hier gewerkt werd, bestond er geen plakband.’ ‘Dus dat betekend dat iemand ons inderdaad voor was.’ Vulde Nanami nog aan. ‘Precies. We moeten uitvinden waar dat sleuteltje voor dient.’ ‘Er is maar één sleutel dus we moeten samen blijven.’ Zei Eijiro op een toon alsof hij zichzelf tot leider van de groep benoemde. Ze liepen de kamer uit en gingen op zoek naar iets waar het sleuteltje op zou passen. Ook al hadden ze geen idee waar ze naar zochten. ‘Zeg Mizore, hoe wist jij waar die sleutel was?’ Vroeg Nanami haar na. ‘Nou om eerlijk te zijn. Ik zag het. Ik zag waar ik het kon vinden.’ Souta, die helemaal vooraan liep, stopte even. ‘Zei je nou dat je zag waar het was?’ ‘Eh, ja, hoezo?’ ‘Dat is mooi, erg mooi zelfs.’ Mizore kon niet bij wat hij bedoelde. Ook Eijiro en Nanami hadden geen idee. ‘Hoezo is dat mooi?’ Besloot Mizore toch maar te vragen. ‘Dit betekend dat jij straks gaat zien waar deze sleutel bij hoort.’ ‘Hoe wil je dat nou weer zo zeker weten!’ Riep Eijiro net iets te hard uit. Het plafond dat voor een gedeelte uit hout bestond begon kleine stukjes hout te verliezen. Even stonden ze stil om af te wachten wat er zou gebeuren. Tot hun geluk gebeurde er verder niets. ‘Wil je alsjeblieft niet meer zo roepen?’ Vroeg Souta op zijn altijd kalme toon. ‘Goed, goed, ik zou niet meer roepen, maar ik wil nog wel antwoord op mijn vraag.’ ‘Jij stelt te veel vragen, je zou leuk passen bij Mizore.’ ‘Pardon?’’ Kwam er verbaasd uit Mizore. Alsof hij het compleet negeerde vervolgde Souta wat hij wilde zeggen. ‘Maar oké, ik weet dat zo zeker omdat haar gave zich nu aan het ontwikkelen is door de prikkels hier. En geloof me, haar visioen komt er zo aan.’ Iedereen luisterde aandachtig, maar niemand geloofde ook maar een word van wat hij vertelde. Ondertussen werd elke deur die op slot zat geprobeerd open te krijgen met het sleuteltje. Mizore liep achteraan, haar gedachten dwaalden af van wat er eigenlijk gebeurde. Ze vroeg zich af of er misschien toch niet de mogelijkheid bestond dat Souta gelijk had. Ze was zo weg in haar gedachten dat ze niet meer zag waar ze liep. ‘Mizore kijk uit!’ Riep Nanami uit. Haar handen vlogen voor haar mond omdat ze wist dat ze eigenlijk niet had mogen roepen. Door het gerammel om haar heen keek Mizore wat wazig op, maar zag te laat dat ze recht op een los liggende balk liep. Ze liep hard tegen de balk aan en stootte haar hoofd. Ze stoof achteruit en viel op de grond. Door de klap op haar hoofd kreeg ze precies datgene wat ze al eerder had. Ze zag een hele route door het gebouw gaan tot ze bij een deur kwam en een rechte blik had op het sleutel gat. Haar ogen schoten open en ze zag iedereen om haar heen staan. ‘Alles oké met je? Dat was een behoorlijke klap.’ Vroeg Eijiro haar vriendelijk. ‘Nee, nee het gaat. Souta je had gelijk, ik zag het, ik weet waar we heen moeten, ik heb de hele route gezien.’ ‘Nou, laat ons maar zien waar we heen moeten dan.’ Zei Souta. Mizore stond per direct op en begon te rennen. De anderen volgden haar. Ze week niet van haar route, steeds sneller ging, ze had er haast bij. Ze wist niet waarom, maar ze had haast. Ze zag de deur uit haar visioen en stopte. Helemaal uitgeput kwamen de anderen er vlak achteraan. ‘Hier in, hier moet de sleutel op passen.’ ‘We zullen zien.’ Mizore stapte naar achteren om ruimte te maken voor Souta. Langzaam stopte hij de sleutel in het sleutelgat en begon te draaien. Hij voelde de deur van zijn slot gaan en wist dat hij de deur nu kom openen. Toen hij de deur los gooide, stonden ze allemaal vol verbazing te kijken. Zelfs Souta was compleet verbaasd van wat hij zag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.