FanFic.nl

numb

deel5

Waarom ben ik hier? Waarom zit ik niet thuis op Tom te letten? Was dit gepland? Moest dit gebeuren? Waarom krijg í­k haar dagboek? Wie is ze?
Duizenden vragen spoken rond in mijn hoofd. Allen blijven onbeantwoord.
Ik loop door dode straten. Iedereen is gaan werken of zit op school, veel leven is er dus niet.
Als ik door een straat loop, zie ik aan mijn linkerkant een vervallen parkje.

Ik heb vandaag een parkje ontdekt. In de weinstrabe. Raar hé, dan woon je op een plaats zo lang…
Het is vervallen. Ik vind het prachtig. Er staat een grote eik in. Overal staan er namen in gekrast. Dit park heeft glorie gekend. Die boom heeft prachttijden meegemaakt. Net als ik. van wat ik vroeger was, blijft nu niets meer over. Niemand komt naar het park. Dit park heeft een verhaal. Een verhaal met een betekenis.

Demi kwam naar dit park. Ik ga eens kijken.
Dit park ziet er even dood uit als de straten waar ik net heb doorgewandeld. Geen mens te bespeuren, overal waar je maar kijken kan, ligt afval en bladeren. En in het midden, staat een boom.
Je kan er niet naast kijken.
De boom die Demi bedoelde. Op het eerste zicht is er niets speciaal aan. Maar toch heeft ze juist die uitgekozen om tegen te zitten. Drie jaar lang. Niet één dag heeft ze deze boom niet gezien.
Als je er naar kijkt, zie je dat er iets ontbreekt. Het plaatje is niet volledig.
Demi is van het altijd passende plaatje gehaald. Niemand kan ze er ooit nog opzetten. Niemand kan haar plaats vervangen. Het plaatje is gebroken. De puzzel is een stuk kwijt. En niemand heeft het ontbrekende stukje.
‘ zoek je iemand?’ vraagt een vrouw die uit het niets voor me komt staan.
‘euh … nee, niet echt. Dank u.’
‘ je kan het mij altijd vertellen hoor. ik zie dat er iets op je lever ligt. Als je het nu niet wilt zeggen. Je kan mij hier altijd vinden. Ik zit hier elke dag.’
‘ kende je soms Demi?’
‘ Demi, tuurlijk. Zij kwam hier elke dag. Maar de laatste week niet meer. als je haar zoekt, ik denk dat ze ziek is. je kan het altijd proberen in het weeshuis, niet dat ze je daar hartelijk gaan ontvangen. Maar je kan het proberen.’
‘euhm… Demi is dood.’ Zeg ik stilletjes. Alsof ik de woorden niet over mijn lippen krijg.
‘wat?!’ ik vertel heel het verhaal. Over het dagboek dat ik kreeg. Over mijn bezoeken aan de school, weeshuis en nu het parkje.
‘ nja, Demi. Het was een bijzonder meisje.’
‘ wat weet u over haar?’ vraag ik.
‘ drie jaar geleden zijn haar ouders verongelukt, zoals je al wist. Een week later kwam ze voor de eerste keer naar hier. Ze zat daar stil tegen de boom. Op de plaats dat jij nu zit. Ze zei niets, toonde geen emotie. Haar ogen waren leeg.
Ze dat ergens mee, dat zag je zo.
Elke dag zat ze in dezelfde houding tegen de boom.
Wat me wel opviel was dat ze altijd blauwe plekken had. Maar pijn toonde ze nooit.
Op een dag had ik besloten eens naar haar toe te gaan. Daar zat ik dan naast haar, niets te zeggen. Het was niet nodig ook, ik voelde zo hoe ze verdriet had.
Elke dag kwam ik naast haar zitten. Al zo’n drie maanden lang, zonder ook maar iets te zeggen.
Op een regenachtige vrijdag kwam ze weer tegen de boom zitten. Het bloed liep over haar gezicht. Weer toonde ze geen pijn.
Ik vond het wel genoeg zo en vroeg wat er was gebeurd.
Ze schudde haar hoofd. Ten teken dat het niets was. Maar het was niet ‘ niets’. Een paar wonden waren zo diep dat ze gehecht moesten worden. Ik nam haar mee naar het ziekenhuis’…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.