FanFic.nl

S.P.A. (Special Paranormal Agency) Het duistere geheim

H2 De trein reis

Mizore voelde zich gelukkig. Ze had een stel geweldige vrienden en dan ook nog is een geweldig vriendje. Voor haar kon het echt niet beter. Met een glimlach op haar gezicht keek ze naar buiten over de weilanden die aan haar voor bij vlogen door de hoge snelheid die de trein met zich mee had. Ondanks dat ze zich probeerde te ontspannen liet de gedachte aan hun nieuwe opdracht haar niet los. Zal het weer zo een zaak zijn als met Marco? Zal het misschien gewoon een vriendelijke ziel zijn deze keer? Ze wist het niet. Ze keer naar Nanami die voor haar gevoel dezelfde blik had. Mizore zat er niet naast. Ook Nanami was helemaal vertrokken in haar gedachten. Ze heeft al met zo veel verschillende zielen te maken gehad. Haar beste vriend was in werkelijkheid een ziel. Rea, haar beste maatje sinds ze klein was. Toen ze nog klein was kon ze net als Mizore zielen zien, maar toen ze ouder werd verdween dat langzaam. Zo ook haar beeld van Rea, maar, hij was altijd bij haar, zelfs nu. Ze keek door het raam en zag ineens een gezicht voor zich. ‘Wat was dat?’ Zei ze hard op. Alle gezichten keken haar kant op. ‘Dat is je reflectie Nanami, zeg me nou niet dat je niet weet wat een reflectie is.’ Zei Eijiro bij de hand tegen haar met een lichte grijns op zijn gezicht. ‘Dat bedoel ik ook niet, ik zag een gezicht.’ ‘Schrok je zo erg van jezelf?’ Lachte Eijiro uit. Nanami had er genoeg van en gaf hem een klap in het gezicht. ‘Ik ben serieus! Hou je domme opmerkingen voor je begrepen?!’ Nanami was duidelijk erg kwaad op Eijiro. Iedereen was verbaasd over haar reactie. Zelfs Eijiro leek haar reactie niet verwacht te hebben en hield zijn hand op zijn wang. Eijiro besefte zich dat hij te ver was gegaan en besloot Nanami serieus te gaan nemen. ‘Sorry, ik maakte maar een grapje. Dat gezicht dat je zag, hoe zag het eruit?’ Vroeg hij op een serieuze toon aan haar. Mizore en Souta keken elkaar aan. Ze wisten niet of ze zich in het gesprek moesten mengen of juist niet. Nanami keek kwaad naar Eijiro en Mizore besloot zich er toch maar in te mengen. ‘Nanami, kun je mij misschien vertellen wat je zag? Ik heb namelijk niets gezien, maar misschien heb je gelijk en is er iets hier in de buurt.’ Nanami liet haar woede achter en gaf antwoord op de vraag van Mizore en Eijiro. ‘Het leek een jonge man, niet ouder dan 20 denk ik en hij kwam me enorm bekend voor met zijn bruine haren en groene ogen.’ Even was het stil. Je kond de gedachten bijna horen door de stilte heen. In spanning zat Nanami te wachten op wat er tegen haar gezegd zal gaan worden. ‘Dat is een rare combinatie van kleur haren en ogen. Dat heb ik nog nooit gezien.’ Luide Souta’s stem door de stilte. Hij gleed met zijn hand door zijn haren die hem deden denken aan zijn verleden die hij nog steeds niet volledig herinnerde. ‘Wit haar en ijs blauwe ogen zijn nou ook niet bepaald een aller daagse combinatie?’ Gaf Eijiro als commentaar op Souta’s reactie. Souta reageerde niet, hij viel stil starend naar zijn witte haren waarvan hij niet wist hoe hij er aan kwam. Mizore zag dat Souta het moeilijk kreeg door de vraag van Eijiro en veranderde het onderwerp. ‘We hebben het nu niet over Souta, maar over wat Nanami zag in dat raam en ik denk dat we het in de gaten moeten houden. We zitten sowieso nog 3 uur in deze trein, we kunnen het beter leefbaar houden voor iedereen.’ Nanami keek verbaasd naar Mizore die probeerde aan te geven dat ze Souta aan het helpen was. ‘Mizore heeft gelijk. Op elkaar zitten fitten helpt ons niet verder. We hebben teamwork nodig.’ Eijiro fronsde. Hij snapte niet waarom Nanami zo snel met Mizore in stemde, maar wilde er geen werk van maken. Hij leunde naar achteren en staarde naar buiten. Opeens schoot hij naar voren. ‘SHIT!’ Schreeuwde hij uit. ‘Wat is er met jou aan de hand?’ Vroeg Souta die hem strak aan keek. ‘Ik ben door alle haast al mijn aparatuur vergeten!’ Iedereen leunde kreunend van irritatie naar achteren. ‘Natuurlijk het zal ook eens niet, echt iets voor jou.’ Zei Souta met een duidelijk geïrriteerde toon. Eijiro sloeg zijn armen over elkaar en gaf een boze blik. Hij was niet gedient van Souta’s reactie, maar iets terug zeggen kon hij niet. Het was achteraf gezien toch ook best wel dom om zo iets belangrijks vergeten mee te nemen, juist waar het nodig is. ‘Hoe gaan we dat nu doen dan? Ik bedoel zonder aparatuur kunnen we eigenlijk erg weinig.’ Merkte Mizore op. ‘Mijn neef heeft dezelfde aparatuur dus het is niet zo erg, het enige verschil is dat het mijne van iets betere kwaliteit is.’ Nanami keek hem strak aan. ‘En dat vertel je ons nu? We maakten ons zorgen over de zaak terwijl dat niet eens hoeft.’ zei ze met een verheffende stem. Souta begon zich terug te trekken, hij had geen zin in ruzie. Hij werd stil en keek naar buiten. De ruzie had sowieso geen zin. ‘Gebeurd is gebeurd’ dacht hij. Mizore keek naar Souta die zijn gedachten liet wegdwalen door naar buiten te kijken van uit het kleine raampje dat een deel van de zon naar binnen liet. Zijn witte haren begonnen te te glimmen door de zon die er zachtjes op viel. Mizore Begon te blozen. Het bekijken van zijn witte haren en ijs blauwe ogen gaf haar een warm gevoel van binnen. Ze kon er uren, nee, dagen naar kijken. Souta voelde haar blik over hem heen gaan, hij voelde dat hij moest blozen en durfde haar niet meer aan te kijken. Haar blik bleef over hem heen gaan en Nanami begon het op te merken. Ze schudde haar hoofd. ‘Hey, tortel duifjes, wij zijn er ook nog hoor.’ zei Nanami om te attenderen dat ze niet zeer gedient was van het staren van Mizore naar Souta. Tenslotte had ze zelf al een oogje op Souta. Ze was eigenlijk stik jaloers op Mizore, maar dat kon ze natuurlijk niet laten merken. Mizore keek haar aan en glimlachte. ‘ Sorry ik kon het niet laten.’ zei ze vrolijk. ‘Dat merk ik daarom zei ik het ook.’ zei Nanami een beetje boos. Mizore schrok ervan en was meteen stil. Ze begreep niet waarom Nanami zo reageerde op haar. Ze deed toch niets verkeerd? Of juist wel? Ze wist het niet. De rest van de reis was het stil in de trein. Niemand zei meer iets tegen de ander. Ze keken met zijn allen naar buiten. Een stem kondigde aan dat station Naruto binnen enkele minuten bereikt zal worden. De vrienden stonden op en liepen naar de deur van de trein. Klaar om uit te stappen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.