FanFic.nl

All The Little Lights

Overal en waar dan ook [Doctor Who]

“Ieder moment in tijd, elke plek in het universum, overal en waar dan ook; elke ster die er ooit geweest is. Waar wil je beginnen?” Dat had hij ooit tegen haar gezegd. Toen, die eerste keer, toen ze zich nog onmogelijk kon voorstellen hoe groot het alles was. Het complete universum. Iedere mogelijke seconde. Eigenlijk kon ze dat nog steeds niet.
Kijkend naar de strakblauwe lucht vroeg ze zich af waar hij was. Rende hij over de verdorde vlakte van een planeet biljarden lichtjaren bij haar vandaan? In een ruimteschip misschien? Of in een van die prachtig grootse steden waar achter iedere straathoek weer nieuwe onvoorstelbaar bijzondere wezens scholen?
Wie weet was hij zelfs op aarde, rondrennend met iemand anders. Ze was niet de eerste en zou ook niet de laatste zijn, dat wist ze. Haar minuscule menselijke levensspanne was nog niet eens genoeg om de hele aarde te zien binnen die perken, laat staan de complete geschiedenis van alles dat is en zal zijn. Toch deed de gedachte haar pijn. Ze miste hem.
Voor hetzelfde geld was hij deze seconde nergens. Hoeveel tijd ging er in het universum? Hoe lang was de tijdsvortex precies? Vast lang genoeg om het ogenschijnlijk oneindige leven van de time lord net zo minuscuul te laten lijken als haar eigen.
Ze wist dat hij waarschijnlijk nergens zou zijn, en al helemaal niet op aarde. Maar toch. Iedere plek en ieder moment. Hij kon net zo goed tweeëntwintig keer bestaan in dit moment. Tweeëntwintig versies, tweeëntwintig verschillende leeftijden, misschien zelfs wel tweeëntwintig verschillende gezichten.
Ze kon hem op straat zien en zo voorbij lopen.
Maar hij zou haar niet zomaar laten gaan. Toch?
Het wachten maakte haar gek. “Blijf even hier, rust wat uit. Ik kom je weer ophalen voor je er erg in hebt!” had hij geroepen. Maar oh, de Tardis, de fantastische vervloekte Tardis, had hen toch nooit precies gekregen waar ze wilden zijn? Hoe moest hij in vredesnaam terugkomen?
De Doctor was de speld. Het vierdimensionale universum de hooiberg. Maar toch moest ze gaan. Toch moest ze het proberen. Hoe kon je thuis zitten wachten als je wist wat er onderweg allemaal te zien was? Haastig propte ze haar spullen in tassen. Als hij haar niet kwam halen, zocht ze hem wel op.
Met haar telefoon zocht ze naar vreemde voorvallen. Vaak stuitte ze op een hoax. Een paar keer kwam ze het leger tegen, druk bezig de resten van de zaak aan het publieke oog te onttrekken.
Maar hem vond ze niet.
Een halfjaar en haar complete spaarrekening later vond ze zichzelf op een klein eilandje. Ze was radeloos. Geld om hem te zoeken had ze niet meer, maar terug naar huis kon ook niet. Ze had het avontuur nodig als water en lucht.
Misschien vond de Tardis dat ze genoeg aardse avonturen had beleefd. Misschien hoorde ze haar wanhoop, een noodsignaal dwars door het universum. Het kenmerkende geluid verstoorde hoe dan ook de rust op het eilandje.
Hij was gekomen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.