FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(23/09/15) () hoeken

Eli zit in een hoek van de kamer met zijn armen over elkaar geslagen. Hij leunt met zijn rug precies in de hoek, zijn schouderbladen schuren tegen de muur aan en zorgen ervoor dat hij iedere twee seconden een paar millimeter moet gaan verzitten.
Liz zit in de andere hoek. Ook met haar armen over elkaar. Ze kijkt Elijah fel aan, zonder ook maar een keer te knipperen. Eli vraagt zich af of ze in de laatste vijftien minuten haar ogen heeft dichtgedaan. Zouden haar ogen wateren? Zou ze het alleen doen om hem te intimideren? Om te laten zien dat ze beter is? Omdat ze haar ogen langer open kan houden?
Eli besluit dat hij vanaf nu ook niet meer gaat knipperen.
Twee seconden gaan voorbij.
Hij gaat verzitten om zijn schouderbladen wat rust te gunnen.
Hij knippert zonder erbij na te denken.
Shit.
“Ga je dit nog lang volhouden?” vraagt hij vanaf zijn hoek van de kamer. Hij vraagt het eigenlijk niet. Hij schreeuwt het. Dat is niet nodig, want de kamer is niet zo gigantisch, maar hij hoopt dat ze misschien met haar ogen knippert.
(Dat doet ze trouwens niet.)
Dit is de eerste keer dat ze zo lang zonder elkaar zijn. En met zonder elkaar bedoelt hij dat ze niet in dezelfde hoek zitten. Normaal wordt er maar eentje in de hoek gezet, en dan komt de ander er gezellig bijzitten.
Omdat ze vandaag allebei gesnapt zijn, zitten ze beiden in een hoek.
Soms vraagt Eli zich af waarom ze met achttien nog steeds op deze manier gestraft worden, maar er zijn ergere dingen, dus lijkt het hem dat antwoord op die vraag nog wel even kan wachten.
Liz is niet gestopt met hem dood te staren sinds ze op hun donder kregen van hun vader. Ze denkt dat het zijn schuld is.
Dat is ook zo, maar Eli zal het nooit toegeven. Als Eli ten onder gaat, dan trekt hij Liz maar al te graag mee.
“Oh, kom op, Liz,” zeurt hij. “Knipper nou eens! Ik krijg er jeuk van!”
Ze zegt niets, perst haar lippen alleen nog iets steviger op elkaar.
Hij snuift.
“Ik mis je,” jammert hij na een tijdje stilte.
Normaal gesproken was ze allang bij hem komen zitten met popcorn en een laptop. Hun ouders hadden toch nooit wat door.
(Wat, bedenkt hij zich nu ineens, zou betekenen dat ze eigenlijk niet eens in hun hoeken zouden moeten blijven, aangezien de twee het nooit door zouden hebben.)
“Ik vind het wel lekker rustig zo,” antwoordt Liz rustig. Ze glimlacht.
Eli hapt naar adem. “Ik denk dat mijn gehoor nagekeken moet worden, want je hebt echt niet gezegd wat ik denk dat je gezegd hebt. Toch?”
Liz fronst even. De mentale gymnastiek die nodig is om zijn zin te ontcijferen lijkt wat moeite te kosten. Ze knippert eindelijk, gooit daarmee onbewust de handdoek in de ring.
Eli juicht. “Ik wist wel dat je geen robot was.”
Liz slaat haar ogen ten hemel.

Reacties: