FanFic.nl

numb

deel 6

‘ ze verroerde geen kick. De verpleegsters hadden al even grote vraagtekens als ik.
Toen ik vroeg waar ze woonde, zodat ik haar naar huis kon brengen en eens met haar ouders kon praten, zei ze haar eerste woorden tegen mij:
‘nergens, ik heb geen thuis.’ antwoordde ze.
‘maar je moet toch ergens wonen?’ toen vloog ze opeens in mijn armen en vertelde ze alles. Zonder een traan te laten vallen.’
Het werd stil…
‘wat vertelde ze juist?’ vroeg ik voorzichtig.
‘ ze had haar ouders verloren, door haar schuld vond ze. Ze moest naar haar oma, Elisabeth Howe, maar die moest haar niet hebben.’ Zachtjes sterft haar stem weg.
‘Elisabeth Howe’ raasde er door mijn hoofd. Ik heb die naam nog gehoord. Maar waar?
Mijn gedachten maakten weer plaats voor haar stem.
‘… het weeshuis, hoe durfde ze!
Daar werd ze ook niet goed ontvangen. De andere wezen vonden een rare en negeerden haar. Ze had niemand meer. echte vriendinnen had ze nooit gehad op school. En degene die soms nog een woordje zeiden tegen haar, lieten haar vallen als een baksteen. De populairdere begonnen haar uit te schelden op de speelplaats, de leerkrachten zeiden er niets over. Zelf zij negeerden haar. En als ze na school naar het weeshuis ging, wachtten er een paar haar op om haar te slaan.
En waarvoor? Omdat ze sinds de dag dat haar ouders stierven, een paar dagen later misschien, fan was geworden van een groep waar ik nog nooit van had gehoord.
Elke dag was het hetzelfde verhaal.’
Ik bedank haar en kom nog te weten dat ze Carolien heet.

Als ik terug op weg ben naar het hotel blijft de naam van die oma door mijn hoofd spoken.
Ik herken die naam van ergens, maar van waar?
Ik ga haar opzoeken. Ik ga in een telefooncel en doorzoek het telefoonboek, opzoek naar haar adres.
Aha! Hier: ‘Howe E. Baronstrasse 9’
Zou dat ver zijn? Ik ga het eens vragen in de receptie van het hotel.
Maar onderweg ben ik een kaart van de streek tegengekomen die langs een drukke straat stond en zo ben ik het adres te weten gekomen.
Ik klop aan de deur en een oude dame opent die.
‘ ik koop niet aan de deur’ zegt ze vlug en ze probeert de deur toe te duwen, maar vlug stop ik mijn voet ertussen. Ik laat me geen twee keer in één dag aan de deur zetten, hoor!
‘ ik ben hier niet om iets te verkopen,’ zeg ik als ze me chagrijnig aankijkt, ‘ ik kom in verband met Demi.’ Ik zie haar kort draaien met haar ogen, maar ze laat me dan toch binnen.
Een donker, ouderwets interieur staart me aan. Ik krijg braakneigingen van de geur van mottenballen die er hangt.
‘ zet u’ zegt ze en wijt naar een stofferige zetel.
‘ nee, dank u,’ zeg ik vlug, ‘ ik heb niet veel tijd.’
‘voor wat kom je?’ vraagt ze.
Ik vertel over het dagboek dat ik heb gekregen en over mijn ontmoeting in het park. Dat ik ben gekomen omdat ik haar naam herkende.
‘ hoe noem jij?’
‘ Bill kaulitz’
‘ ja, geen wonder dat je al mijn naam eerder hebt gehoord. Demi was je zus.’ Het antwoord slaat recht in mijn gezicht…

Reacties: