FanFic.nl

room to breathe

17.09.2015 [One Direction]

Zijn stappen waren hard, luidruchtig. Absoluut niet subtiel, ook niet zo bedoeld. Hij kwam abrupt tot stilstand toen hij zijn doel bereikt had. Even stond hij daar gewoon. Zwijgend, hijgend, zijn vuist ergens in de lucht waar die was blijven hangen.
Eén. De jongen keek hem verbaasd aan.
Twee. Hij trok zijn mond open.
Drie. Er werd iets gezegd.
Vier. Hij wachtte op antwoord.
Vijf. ‘Hey?’
Zes. Hij herhaalde zich.
Zeven. Hij werd ongeduldig.
Acht. ‘Harry?’
Negen. Nog even.
Tien.
Zijn vuist raakte de jongen zijn gezicht.

Het slachtoffer herstelde zich redelijk snel, was toen even verontwaardigd, leek even boos, had zelf zijn vuist al gebald, maar ontspande toen. Hij gaf zelfs een klein lachje.
‘Je hebt het gehoord,’ zei hij kalm.
‘Je hebt haar gebróken,’ was het woeste antwoord.
De jongen hield slechts zijn schouders op, leek zich niet eens het kleinste beetje schuldig te voelen.
‘Dat soort dingen gebeuren gewoon. Het werkte niet.’
‘Je hebt haar gebróken,’ herhaalde hij. Dat was simpelweg het enigste wat er nog in zijn hoofd omging. Het beeld van zijn-
‘En over de telefóón,’ ging hij verder.
‘Ja, dat was misschien wat minder netjes van me,’ gaf de jongen toe. ‘Ik wil best met haar praten hoor, als ze daar behoefte aan heeft.’
Hij keek de jongen ongelovig aan.
‘Wat een smerige…’ hij pauzeerde even, om nooit zijn zin af te maken. ‘Ze hoeft jou absoluut nooit meer te zien.’
Weer die opgehaalde schouders. Hij was zo goed als klaar om de jongen een tweede klap te verkopen. Hoe kon hij er in godsnaam zo kalm over doen? Zij had zo intens veel van hem gehouden, en hij, deze kloot- zijn “vriend”..
Hij voelde de woede in hem koken.
‘Harry, ik moet zeggen dat je een beetje overdreven reageert. Niks blijft voor altijd, dat weet je inmiddels toch wel?’
‘En ik moet zeggen dat jij een ongelofelijke klootzak bent.’ Meer kon hij nu niet bedenken, of zeggen. De jongen zuchtte.
‘Doe nou eens even rustig.’ Doe nou eens even rustig? Vroeg de jongen hem dat echt?
‘Ik hoef helemaal niet rustig te doen,’ beet hij terug. Zijn hoofd zat nog altijd vol met alleen maar woede, woede, woede.
‘Goed, dan niet. Harry, het spijt me dat je het zo lastig opneemt. Ik kan de tijd alleen niet terugdraaien, of wel? En bovenal, ik kan mijn gevoelens niet veranderen. Het is wat het is.’
Dat de jongen überhaupt gevoelens beweerde te hebben vond hij al te veel.
‘Maar waarom dan zij? Had je niet iemand anders kunnen kiezen. Ik geloofde je, met je “beste intenties.” En dan- dit? Ik kan niet geloven dat ik meer van je verwacht had.’
De jongen bleef even stil.
‘Die had ik heus. Ik had echt de beste intenties. Eerlijk- het is een leuke meid. Maar dit heb ik al gezegd, soms werkt het gewoon niet. Dat gebeurt.’
‘Maar moest het dan precies bij haar gebeuren? Je weet hoe veel zij voor mij betekent. Je weet hoe veel ik- er is niemand voor mij zoals zij. En jij, jij breekt haar.’
‘Wat wil je nou dat ik zeg?’
Hij wist het niet zo goed meer.
‘Helemaal niks.’
Hij draaide zich om, en liep met kalmere passen terug dan hij gekomen was. Terug naar zijn zus. Zijn lieve, gebroken zus.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.