FanFic.nl

room to breathe

21.09.2015 [slice of life] Twee zomers later

Ik denk dat ik je voor het eerst in dat park zag. Dat park, dat ik zie als ons park. Jullie waren ‘die’ mensen, en met jou was ik dat ook. Nu blijven jullie ‘die’ mensen, maar ik kom er niet meer.

In dat park, ons park, hebben we toen voor het eerst gewandeld. Dat was in de herfst, maar het was kouder dan de winter die volgde. Toen ik je twee zomers later sprak, vertelde je dat je bijna bevroor, omdat je toen je jack aan mij gegeven had. Zo was je. En zo was ik, ik nam alles van je aan en dacht niet na over jou. Zo was het toen.

Samen vierden we Halloween, in dat park. Met al je vrienden, en in dat kasteeltje in de nacht voelde ik me thuis. Al was ik jouw ‘prinses’ nog niet, en had ik het niet verwacht ooit te zijn.

Weet je nog dat feestje in dat park. Toen hoorde ik bij jullie, maar wij kenden beiden de jarige niet. We besloten toen te drinken, omdat we anders niet verwachtten de avond te overleven. We voelden ons namelijk te oud en volwassen voor hen. Die avond had ik geen sigaretten meer, en hoewel je zo op mijn gewoonte tegen was, heb je het hele park voor me afgevraagd, zonder dat ik daar vanaf wist. Twee zomers later vertelde je me dat je er iemand voor omgekocht had, maar ik probeerde je te haten.

Ik weet niet meer wanneer, want we waren er zo vaak, maar je weet vast die avond nog, dat we ontsnapten aan de rest. Ik dacht dat ik dat moment wel onthouden zou, maar eerlijk, ik weet het gewoon niet meer. Alleen dat wij daar lagen, tussen de bosjes in. Ik zal nooit meer langs kunnen lopen, zonder daar aan te denken.

En als ik toch eerlijk ben, dan denk ik niet dat ik dat park ooit nog passeren kan, zonder aan je te denken. Zonder aan alle tijden dat we daar geweest zijn te denken. Want elke avond als je mij wilde zien, en ik jou, maar we konden niet bij elkaar over de vloer, of we hadden geen tijd, dan was daar ons park. Daar genoten we simpelweg van elkaar, ongeacht het gebrek aan privacy. Ongeacht de winterse kou of de late tijden. Daar kwamen we om elkaar te zien, voor niets meer en niets minder.

Wat je me nooit verteld hebt, ook die twee zomers later niet, is of je ook wel eens aan mij denkt, als je daar weer bent. Natuurlijk, waarom zou je. Maar ik vraag het me wel af.

Het was ook dat park, ons park, waar het niet alleen begon maar ook moest eindigen. We zijn daar samen weggegaan, die avond, maar nooit gezamenlijk meer teruggekomen. Als we nog één keer doen alsof het ons park is, dan kan ik je twee winters later misschien uitleggen wat er aan de hand was. En misschien kan je naar me luisteren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.