Hoofdcategorieën
Home » Overige » A Million Little Pieces » [24/09/2015][Harry Potter] lachrimpels
A Million Little Pieces
[24/09/2015][Harry Potter] lachrimpels
Ik haat het hier. Ik haat de sfeer in het huis. Ik haat de lach van Bellatrix die door het huis schalt, haar hoofd dat steeds om mijn kamerdeur piept om te kijken of ik satan wel aanbid. Ik haat de manier waarop Vader zichzelf verloren lijkt te zijn, de hele dag nietsziend voor zich uit staart. Hij is zo zwak. Ik hoop heel erg dat ik toch een greintje meer moed heb dan hij. Moeder probeert alles een beetje in de hand te houden, maar het lukt haar niet. Vandaag probeerde ze zelfs te zingen om de lucht een beetje te verlichten, maar dat resulteerde alleen maar in een honende lach van Bellatrix, gevolgd door wat fluisterwoordjes die ik gelukkig niet kon verstaan. Vader stond erbij te kijken.
Op dat moment vroeg ik me (uiteraard geheel relevant) af of Vader naar Moeders gezang luisterde en zich herinnerde hoe hij ooit verliefd is geworden op haar vrolijke stem, de twinkelende lichtjes in haar ogen, de gezellige lachrimpeltjes in haar bleke huid.
Ik vroeg me af of dat is hoe ik later naar jou zal kijken, als je niet meer bent dan een foto in de krant. Ik zal een lang vergeten vijand zijn voor jou en jij een onvergetelijke liefde voor mij.
Ik hoor hier niet. Ik zou op Zweinstein moeten zijn, leren voor mijn vakken, meer grip krijgen op mijn toverstok en meer kennis opdoen over de geschiedenis van iemand anders dan Martin Vilijn of Lucius Malfidus. Ik wil mijn eigen geschiedenis schrijven – en niet als dooddoener.
Ik wil terug naar Zweinstein en ik wil me aansluiten bij de Strijders van Perkamentus. Ik zal Ginny en Marcel op mijn blote knieën smeken om mee te mogen doen en als ik genoeg heb geleerd, zal ik je opzoeken en je helpen, je beschermen (voor zover je bescherming nodig hebt) en je gezelschap houden. Van je houden.
Kun je je voorstellen hoe Vader zal kijken, wanneer ik tegenover hem strijd, in plaats van naast hem? Kun je je voorstellen hoe de Heer van het Duister zal kijken, wanneer blijkt dat de jongen die Perkamentus voor hem zou vermoorden, heeft besloten de strijd van het vermoorde schoolhoofd voort te zetten?
Kun je je voorstellen hoe ik later vanaf de keukentafel luister naar je gezang terwijl je ontbijt klaarmaakt, me je vrolijke stem, de twinkelende lichtjes in je ogen, de gezellige lachrimpeltjes in je bleke huid herinnerend waar ik zo verliefd op ben geworden? Kun je je een wereld voorstellen waarin ik voor jou geen vergeten vijand, maar een sukkel die net op tijd het licht heeft gezien zal zijn? Een wereld waarin jij voor mij geen foto in de krant, maar een constante factor in mijn leven zal zijn?
Ik hoor hier niet. Ik wil niet eindigen zoals Vader. Ik wil niet strijden met argumenten waar ik niet in geloof. Ik wil niet strijden tegen degene van wie ik houd.
Ik hoor hier niet, maar ik heb de moed niet weg te gaan.
Reacties:
Ik wil heel graag geloven dat dit echt Draco is, dat hij achter de schermen van HP gewoon zo is.
Kun je je een wereld voorstellen waarin ik voor jou geen vergeten vijand, maar een sukkel die net op tijd het licht heeft gezien zal zijn?Deze vond ik heel mooi <3
Stop. Stop, alsjeblieft. Like- stop.
Je brieven doen zoveel pijn. En je Draco is steeds zo tragisch omdat hij het wel wil- zo graag wil- en dan, nope. Want dit is quasi-canon? More or less canon? In ieder geval, we weten hoe het eindigt. We weten dat hij het uiteindelijk niet durft. Want hij is een sukkel, alleen ziet hij het licht niet genoeg om er iets aan te doen.
En- blegh. Pls just stop writing letters. My heart is a fragile thing. </3