FanFic.nl

Kimblee's Destruction

2 ~ Roy Mustang

CENTRAL PRISON

Het begon avond te worden. Verschillende mensen van de Military waren de hallen van de gevangenis aan het opruimen: Isaac had meerdere mensen om het leven gebracht om Kimblee om hulp te vragen. Er werd meteen om versterking geroepen toen ze zagen dat de cel van Kimblee geen wachter meer had.

“We hebben geluk gehad,” hoorde ik iemand zeggen, “dat Isaac hem niet bevrijd heeft. Hij had het namelijk makkelijk kunnen doen.”

“We hebben versterking nodig,” zei iemand anders. “De Freezing Alchemist kon gemakkelijk door onze beveiliging heen breken; dat mag nooit weer gebeuren.”

Ik beet mijn kiezen op elkaar bij de gedachte van Solf J. Kimblee op vrije voeten. Er waren al genoeg loslopende, moordzuchtige criminelen. Als de Crimson Alchemist ontsnapt zou zijn..

Ik moest er niet aan denken, maar toch stelde ik me de angst voor die ik zou voelen als zijn celdeur op een dag open zou gaan en Kimblee naar buiten zou lopen. Het was nu twee jaar geleden dat ik hem voor het laatst gezien had, maar toch kon ik me precies voorstellen hoe hij nog even mijn cel in zou kijken met die idiote grijns op zijn gezicht.

Rillend schudde ik mijn hoofd. Dat kon niet gebeuren. De Military zou dat niet toestaan. Al hoewel.. Er werden wel vaker fouten gemaakt..

Zoals die keer dat ze een onschuldig meisje veroordeelde tot levenslang celstraf.

Ik sloeg mijn vuist op het celbankje. “Damn you, Kimblee,” siste ik kwaad. Even voelde ik weer die woede van onrecht, en toen ademde ik diep in. Er kon niets meer gedaan worden. Levenslang was levenslang. Gelukkig gold dat ook voor hém.

Het was niet lang voor de mensen de schade die Isaac had aangebracht vergoed hadden, en ik hoorde voetstappen dichterbij komen.

“Elvi.”

Ik keek op. “Oh. Hallo Kolonel.”

Voor de tralies stond een man in een blauw uniform van de Military. Ik herkende hem als Kolonel Roy Mustang, en hij was één van die mensen die niet psychopatisch waren. Of in ieder geval niet zo héél psychopatisch.

“Hoe is het leven?” zei ik.

Kolonel Mustang keek naar de grond met een kleine glimlach. “Ik neem aan dat je Isaac wel binnen hebt zien komen.”

“Natuurlijk,” zei ik zuchtend. “Je moet echt iets doen aan de beveiliging, Kolonel.”

“Ik weet het,” zei hij hoofdschuddend. “Elvi, wat deed Isaac hier?”

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Voorzichtig stond ik op en liep naar de tralies.

“Kimblee,” fluisterde ik, waarop Mustangs ogen wat groter werden. “Hij kwam hier om Kimblee om hulp te vragen.”

“En hij.. Weigerde,” reageerde Mustang langzaam.

Ik knikte. “Wees maar blij. Isaac had hem zo uit de gevangenis gehaald, geloof me.”

“Elvi..”

“Hm?”

“Het spijt me.”

Ik keek hem even aan en wendde toen mijn blik af. “Het is niet jouw schuld. De Crimson Alchemist en King Bradley, ZIJ…” Ik maakte mijn zin niet af.

Mustang zuchtte. “Op een dag halen we je hier weg. We hebben een nieuwe, veelbelovende State Alchemist.”

“Oh, wie is het?”

“De Fullmetal Alchemist, Edward Elric. Dankzij hem waren we in staat Isaac te stoppen.”

“Edward Elric..” herhaalde ik. “Heh.. Ik zal hem bedanken als ik hier uit kom.”

Kolonel Mustang knikte en hij liep richting de uitgang.

“Hey, Roy.”

De Kolonel draaide zich om, verbaasd dat ik hem bij zijn voornaam noemde.
Ik glimlachte voorzichtig, iets wat ik al dagen niet gedaan had. “Bedankt dat je kwam.”

Kolonel Mustang glimlachte en knikte. “Ik wou dat ik vaker kon komen, Elvi, maar je weet..”

“Ja, ik weet het,” zei ik snel. “Tot ziens, Kolonel.”

Hij keek nog even naar de cel van Kimblee. Er stond een nieuwe bewaker naast, en hij knikte.

“Tot snel.”

Hij liep weg van mijn cel, naar de uitgang van de gevangenis. Hij werd nog nageroepen door een aantal criminelen die gevangen zaten dankzij de Military, en toen was hij verdwenen uit het zicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.