FanFic.nl

Kimblee's Destruction

3 ~ De Verwoesting van het Vijfde Laboratorium

CENTRAL PRISON

Ik zuchtte en ging snel terug naar de duisternis, waar ik op het bankje ging zitten. Het was niet lang voordat ik tranen langs mijn wangen voelde lopen. Waarom.. Waarom was ik hier?!

Mijn lichaam schokte terwijl ik mijn gesnik onderdrukte. Het was een kwelling om elke dag tussen de criminelen te zitten. Maar ik moest me inhouden. Als Roy erachter zou komen.. Nee, hij moest zich focussen op zijn werk bij de Military. Hij mocht mij niet zo zien. Ik moest sterk blijven. Op een dag zou ik hieruit komen. Toch..?

“Elvi..”

Ik schrok op. Mijn rode, waterige ogen werden groot en mijn adem stokte.
“Eeeelviii…” klonk het op naargeestige toon.

Ik staarde voor me uit. Die stem.. Het kwam van..

“Je hoeft niet te huilen, Elvi,” zei hij. “Ik ben er nog. En ik zal je nooit verlaten.”

Ik greep naar mijn hoofd. Niet luisteren, zei ik tegen mezelf. Niet luisteren.. Ik probeerde rustig te ademen, maar van angst kreeg ik het niet onder controle.

“Sssh,” suste hij. “Stil maar..”

Ik schudde mijn hoofd in hysterie, en die stem maakte me gek van angst.

“Hé! Kimblee! Hou je koest, wil je?!” riep de wachter van zijn cel kwaad.

“Oh, het spijt me, bewaker,” zei Kimblee kalm. “Maar zou u zo vriendelijk willen zijn even een kijkje te nemen in de cel van Elvi Pharma? Volgens mij is ze een beetje gestrest.”

“Mond dicht, Kimblee,” zei de bewaker fel. “De omstandigheden bij andere gevangenen zijn jouw zaken niet!”

Het was even stil, en ik haalde diep adem.

“Hey, uh, Pharma,” zei de bewaker toen. “Is alles oké daar?”

Ik slikte. Ik was blij dat de bewaker hier was, anders was ik echt gek geworden. “Ja, meneer. Sorry.” Ik wreef in mijn ogen. Zo lang kon het toch niet meer duren tot ze erachter kwamen dat ik onschuldig was? Of misschien zouden ze me wel overplaatsen naar een andere cel, ver weg van die Kimblee.
Hij zou zijn mond nu wel weer een aantal weken houden, maar het was vreselijk om te weten dat hij zo dichtbij was. Waarom gaven ze hem niet gewoon de doodstraf toen ze de kans hadden?

Oh ja. Dan hadden ze mij ook vermoord.

Ik ging voorzichtig op het bed in de hoek van mijn cel liggen en na een tijdje viel ik in slaap, weer hopend dat ik als ik wakker werd weg was uit deze gevangenis.

Weken gingen voorbij, en ik had geen idee wat er gaande was buiten. Sommige bewakers spraken van de meest vreemde verschijningen, maar ik begreep het niet. Ik begreep niet wat ze bedoelde of waar ze het over hadden, maar ik wist wel dat er iets groots bezig was in de wereld. En dat was genoeg om het nog vol te houden.

Ik zat zoals gewoonlijk in de schaduwen van mijn cel, toen het hele gebouw plotseling begon te schudden. Er klonk een hard kabaal, alsof er iets explodeerde, en het kwam van best dichtbij. De gevangenen werden onrustig en ze begonnen te roepen.

“Wat is er aan de hand?!”

“Hé!! Laat ons eruit!”

De bewakers wisten blijkbaar niet wat er gaande was, en ze probeerden de gevangenen stil te houden.

Ik stond op van mijn celbankje en keek door de tralies naar de chaos. Het geluid was nog niet gestopt, het klonk alsof er iets instortte. Ik probeerde te bedenken waar het vandaan kon komen, toen ik plotseling weer geluid hoorde komen uit de cel van Kimblee.

“Oh.. Wat een prachtig geluid.. Ik geniet er gewoon van. Ik voel het in mijn lichaam, het geluid van de verwoesting. En het komt van dichtbij. Laten we zeggen van hiernaast, het Vijfde Laboratorium.”

Het Vijfde Laboratorium.. Kimblee zou nog eens gelijk kunnen hebben. Maar waarom zou dat gebouw instorten?

“Hé, hou je stil, Kimblee,” zei de bewaker.

“Oh, het spijt me,” antwoordde Kimblee grinnikend. “Ik dacht even terug aan mijn tijd in Ishval. De explosies, de doden..”

“Kop dicht!” riep de bewaker, en Kimblee stopte met praten.

“Het Vijfde Laboratorium..” mompelde ik in mezelf. Dat moest het wel zijn. Maar waarom zou het instorten? Hm…

Ik keek naar mijn handen. Ishval. Explosies. Doden. De Philosopher’s Stone. Kimblee dacht nu waarschijnlijk vrolijk terug aan die tijd. Ik zuchtte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.