FanFic.nl

numb

deel 7

ik doe de deur achter me dicht. Verward loop ik door de straten. Mijn ouders hebben haar laten adopteren. Ze hadden de handen al vol met ik en Tom, maar ze wilden geen abortus plegen. ‘Kindermoord’ vonden ze.
De ouders van Demi hebben haar dan geadopteerd.
Daarom herkende ik haar op de foto in de krant. Ze leek op mij, op Tom, op mama en papa.
Verdomme, waar ben ik toch aan begonnen? Ik had dit nooit mogen weten!
Nu wil ik, nee nu moet ik weten wat er juist gebeurd is!
Het is al avond, ik ga terug naar het hotel, bellen naar Tom.
Morgen ga ik opnieuw naar haar school.

Dag 4
Hier sta ik dan, op de speelplaats. De jongen staat opnieuw naar me te staren. Er is niemand anders te bespeuren.
Ik ga het nog eens proberen bij hem.
Voorzichtig loop ik naar hem toe. Van op een paar meter afstand vraag ik hem of ik iets mag vragen. Zachtjes, alsof hij bang is om zijn nek te overbelasten, knikt hij en wandel ik naar hem toe.
‘ wat weet jij over Demi?’ vraag ik stilletjes.
‘ ik… euhm … ik’ stottert hij. Hij zucht eens diep en begint te vertellen.
‘ ik moest haar volgen. Elke dag.’
‘ moest? Van wie?’
‘ ik weet het niet, hij zei nooit zijn naam. Maar hij ziet er zo uit.’
Hij neemt een cursusblad en begint te schetsen.
Teruggetrokken geeft hij me het blad. Zijn schets was net levensecht. Alsof het gezicht dat er op stond me recht aankijkt en klaar staat voor van het blad te springen.
‘ waarom ik het moest doen, weet ik niet. Maar als ik het niet deed, ging hij mijn kleine zusje iets aandoen.’ Kleine zusje… kon ik haar ook maar op één of andere manier hebben beschermt. Nu is het te laat.
‘ toen ik hoorde dat Demi dood was, wist ik meteen dat hij er iets mee te maken had. Daarom heb ik het dagboek naar jou gestuurd. Jij, als haar favoriete idool. Ze was in niemand anders geïnteresseerd. Niemand anders had een betekenis voor haar. Je kwam het eerste in me op. Achteraf bleek het me een domme slag. Ik dacht dat je de moeite niet ging doen om het te lezen en weg zou hebben gegooid. Dan zou je het enige wat van haar overblijft, als een waardeloos papiertje hebben weggegooid. Ik had nooit gedacht dat je naar hier zou komen.’ De bel gaat en vlug loopt hij weg, mij verbaasd achterlatend met zijn schets en woorden dat hij er iets mee te maken heeft.
Was hij dan die persoon die haar achtervolgde? De persoon die ze vermelde in haar dagboek?
Ik ga naar de politie!

Eenmaal terug buiten:
Ze vinden het niet belangrijk genoeg!
‘ de zaak is afgehandeld’ imiteer ik de politieman. Hij stond me gewoon recht in het gezicht uit te lachen!
‘de politie u vriend’, mijn ergste vijand zul je bedoelen!
Dan ga ik zelf maar op onderzoek!
Ik wordt uit mijn gedachten gehaald door een trillend gevoel in mijn broek, ter hoogte van mijn kruis. Het produceert nu volop ‘ decode’ van paramore.
‘ tom’ verschijnt er op het scherm. Dedju, ik ben hem vergeten te bellen! Vlug neem ik op.
‘ hallo’ zeg ik stilletjes.
‘ ah, de verloren zoon leeft nog! Je moest me ook niet bellen hoor!’
‘ ik was het vergeten.’
‘ wat is zo belangrijk dat je je bloedeigen broer vergeet!?’
Ik vertel hem heel het verhaal.
‘ow, dus die Demi was onze zus.’
Ik knik, maar realiseer dan dat hij dat niet kan zien, dus zeg ik vlug ja.
‘ en weet mama het al dat jij het weet?’
‘nee, nog niet en dat zou ik voorlopig zo willen houden.’
‘ oké, ga je me vanaf nu elke dag bellen?’
‘ja, als ik het niet vergeet, anders moet jij maar bellen, hé.’
We nemen nog afscheid en leggen toe.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.