FanFic.nl

concerning the UFO sighting

(24/09/15) (Harry Potter) anders

Loena zit op haar matras, rug tegen een kussen geleund, benen bedenkt door haar deken. Haar slaapgenoten lopen nog heen en weer, druk in de weer om zich klaar te maken voor bed. Ze bekijkt ze stuk voor stuk, keert haar hoofd naar links en naar rechts om ze te volgen.
Ze lijken haar niet echt op te merken. Het ontgaat ze in ieder geval dat ze iedere beweging registreert. Dat, of het kan ze niets schelen.
Af en toe kruist haar blik met één van die van de andere meiden uit haar jaar. Tot nu toe heeft ze nog niet langer dan twee seconden contact gehouden. Ze kijken te snel weg. Zouden ze haar raar vinden? Misschien denken ze er wel niets van. Misschien dat ze er daarom niet bij stilstaan. Misschien denken ze wel helemaal niet dat ze anders is, dat ze hen als labratten bestudeert.
Is dat wat ze doet?
Loena stopt even met haar staren om naar het deken te kijken en te fronsen. Dat zou ze nooit doen. Zo zou ze mensen niet eens kunnen behandelen.
Maar waarom kan ze niet anders dan ze beschouwen als een hele andere soort?
Waarom ziet ze iedereen op school als anders? Waarom voelt ze zich niet zoals de rest?
Als ze door de gangen loopt houdt ze vaak haar adem in. Ze is bang dat, als ze dat niet doet, ze haar kunnen zien voor wat ze werkelijk is: anders.
Volgens haar moeder was anders altijd goed. Loena weet nu niet meer zo heel zeker of dat wel opgaat voor Zweinstein. De school is een jungle. En ze is nog niet erg behendig in het navigeren van alle struiken en laaghangende takken die haar zicht belemmeren.
Papa had haar gezegd dat ze vast wel snel zou wennen. Dat had hij ook gedaan. En mama ook. En de rest van haar familieleden (die had ze al in jaren niet meer gezien) ook. Dus ze hoefde zich écht geen zorgen te maken.
Maar dat deed ze nu wel. Ze was al bijna een maand verder. Ze raakte nog steeds de weg kwijt, kende haar rooster bij lange na nog niet uit haar hoofd en vrienden? Die had ze niet echt. Leerlingen kenden haar naam en glimlachten haar soms zelfs toe in de gangen, maar ze hoorde het gefluister zodra ze met haar rug naar hen toestond.
Als ze eindelijk opkijkt van haar deken zijn de meiden nog steeds in de weer. Ze maken grapjes over en weer. Loena wil weten wat ze zo aan het lachen had gemaakt. Zou ze het kunnen vragen?
Ze opent haar mond, maar de woorden blijven in haar keel steken.
In plaats daarvan grijpt ze de rand van haar deken, trekt die tot aan haar kin op. Ze blijft de meiden schichtig bekijken, zo boven de rand van haar deken uit, wacht tot ze allemaal klaar zijn in de badkamer zodat ze haar tanden rustig kan gaan poetsen.
“Welterusten, Loena.”
“Welterusten,” mompelt ze.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.