FanFic.nl

A Million Little Pieces

[25/09/2015][Harry Potter] Etiketten

Hij draagt al pakken sinds zijn tienerjaren en toch prikt de stof van zijn overhemd tegen zijn klamme huid alsof hij op weg is naar zijn eerste sollicitatiegesprek. Een sollicitatiegesprek bij Lucius Malfidus (die uit zijn vel zou schieten als hij wist van de ontmoeting) of bij de Heer van het Duister. Elke stap die hij verzet, kost hem zijn opperste concentratie. De ene voet voor de andere, niet struikelen, niet vallen, niet stoppen – niet huppelen en ook niet wegrennen.
Etiketten zijn verschrikkelijk veeleisend.
Hij is nog niet halverwege de straat als hij bijna overvallen wordt door een paniekaanval omdat hij niet weet hoe hij aan moet bellen. Eén keer, anders is het opdringerig. Maar hoe lang? Indrukken en gelijk weer loslaten? Heel even vasthouden? Vasthouden tot de deur opengaat en hij recht tegenover –
Waar zijn de vrouwen als je ze nodig hebt?
Zijn dochter lijkt hetzelfde probleem te hebben. Ze huppelt min of meer voor hem uit, op een beheerste, gespannen manier. Gezonde spanning, voor haar, maar toch spanning die haar na doet denken over zichzelf, meer dan ze gewend is. Te heeft al drie keer haar rok recht getrokken in de driehonderd meter die ze hebben afgelegd.
Het grind van de oprit knerpt onder hun voeten. Zij is hier vaker geweest. In de kerstvakantie is ze smekend naar haar vader gelopen en met haar grote ogen had ze hem aangekeken terwijl ze smeekte of ze alsjeblieft een weekend naar haar vriendje mocht.
“Vriendje?” vroeg hij. “Wie dan?”
Het antwoord deed hem bijna van zijn stoel vallen, maar hij had haar toch met een (zo vast mogelijke) glimlach toestemming gegeven. Een half jaar later heeft ze hem nog een stap verder: hij gaat mee op bezoek. Zonder zijn vrouw.
Intussen heeft zijn dochter de voordeur bereikt en steekt verheugd haar hand richting de deurbel. Hij hoeft niet meer na te denken over hoe lang; dat doet zij. En als zij de etiketten verkeerd plakt, maakt het minder uit omdat ze nog jong is.
Hij onderdrukt een glimlach.
Het duurt nog geen seconde voor de deur open gaat en er een zestienjarige jongen verschijnt. Hij kijkt van haar naar haar vader en weer terug, besluit dan dat de gepaste omhelzing voor het meisje waarschijnlijk een omhelzing is. Ze strijkt haar rok glad terwijl ze over de drempel stapt.
Haar vader groet de jongen met een goed gepoogde doch ietwat zwakke handdruk, dan voegt hij zich bij zijn vriendinnetje en leidt hij haar de knusse hal in. Hij wil zich net omdraaien om haar vader ook binnen te laten, wanneer zijn moeder de hal in stuift.
“Sorry!” roept ze uit, een ovenwand nog om haar linkerhand. “Ik was de laatste hand aan het eten aan het leggen. Kom binnen!”
“Dank je,” zegt Draco Malfidus, voor hij zich door Ginny Wemel het huis in laat voeren waar zij samen met Harry Potter woont. Het zijn niet de omstandigheden waarin hij zichzelf in het huis had gefantaseerd, maar het is allicht een begin.

Reacties: