FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[25.09.2015][Glee] Stoffige omgang

Met een zucht en een kreun duwt Santana Lopez haar schouder tegen de deur om hem open te beuken. Als iemand haar had verteld, nog geen week geleden, dat ze voor Rachel Berry dozen zou zitten verslepen, dan had ze die persoon een ijskoud drankje naar keuze in het gezicht gegooid. En gelachen, waarschijnlijk.
Maar ze ís dozen aan het verslepen. Voor Rachel Berry. Op haar eerste vrije zaterdagochtend in maanden; alle competities zitten erop en zelfs Sue Sylvester is niet hels genoeg om na een nationale overwinning de trainingen voort te zetten.
Ze komen nog twee keer per week samen om de conditie op peil te houden en routines in elkaar te knutselen voor de laatste vriendenwedstrijd van hun footballteam, maar dat heeft altijd maar op een tweede – of zelfs derde – plaats gestaan.
Eens ze in de kelder aangekomen zijn, laat ze de kartonnen doos met een klap op de stoffige, betonnen ondergrond vallen. Dat ze Berry een sleutel van de school gegeven hebben, verbaast haar niet eens; dat de kelder van William McKinley niet vol lijken ligt, dát wel.
“Waarom kunnen we dit niet gewoon Schuesters kantoortje in schoppen?” vraagt ze, het zweet van haar handen aan haar broek afvegend. Lima, Ohio is broeierig heet en elk beetje lichaamsbeweging dat niet horizontaal of in het water is, zou door de staat verboden moeten zijn.
“Sue komt er nooit achter dat we het hier gezet hebben. Toch?” Daarbij kijkt ze Santana indringend aan; ze probeert zich zelfs langer uit te rekken dan ze eigenlijk is, om indruk te maken.
Dat is niet eens meer nodig.
Niet dat ook iemand er vanaf weet dat Santana ook maar het geringste beetje genegenheid voelt voor íemand, laat staan Rachel Berry van alle mensen in dit kutdorp.
Ze slenteren wat door de gangen samen, op zoek naar een geschikte plek. In de doos zitten lijsten van nummers die ze nog willen doen, al een eerste probeersel voor wat ze met Sectionals gaan doen, en een hele hoop cadeautjes van sponsors. Buiten een enkel, klein sterstickertje valt de doos niet te onderscheiden van je standaard kartonnen doos.
Ze lopen de hoek om en donderen recht de vergane glorie van wat ooit de kostuums van hun dramadepartement waren. De verkleurde kledingstukken verstrikken hen. Alle nachtmerries waarin ze gewurgd werd (verrassend vaak), flitsen voor haar ogen.
Wanneer ze niet meer op stof en satijn kijkt, hangt Rachel boven haar, bezorgd en geïrriteerd.
Santana zwaait alle hulp weg en duwt zichzelf overeind, blaast terwijl ze het stof van zich af klopt. “Kloteschool,” vloekt ze binnensmonds en duwt de doos in het rek aan haar rechterzijde. “Zo. Nu blij, Dwerg?”
Voorzichtig knikt ze, plukt dan een bolletje stof van Santana’s schouder. “Bedankt, Santana. Echt.”
“Jaja, laten we gaan. Het zou me niet verbazen als er nu een seriemoordenaar uit die kast springt.”

Hoewel haar taak er daarna opzit, weerhouden haar verborgen gevoelens haar ervan van Rachels zijde te wijken. Ze lopen samen de zon in, pratend en glimlachend.

Reacties: