FanFic.nl

All The Little Lights

Bejaardenboot [One Direction]

De wind liet hun haren ruisen. Water, water en niets dan water omringde hen. Achter hen klonk het geroezemoes van de andere passagiers.
Vroeger waren zij de uitgelezen personen geweest om aanwezig te zijn bij een cruise als deze. De top van de top: meegaan was al genoeg om je spontaan naar de bovenkant van het zien en gezien worden-klassement te katapulteren. Nu werden de boten enkel nog bevolkt door ouden ten dagen, met genoeg tijd om doelloze rondjes op de oceaan te maken. Zien en gezien worden was er niet meer bij. Sterker nog, ze waren hier juist gekomen om onzichtbaar te kunnen zijn.
“Louis! Kom je mee naar het zwembad?” een meisje met lichtbruin haar trok aan zijn arm.
“Ja, Louis, kom mee!”
Natuurlijk hadden ze niet alleen kunnen gaan. Tussen het touren, promoten en opnemen door was er amper tijd over om hun familie te zien. Dus hadden ze ze meegenomen.
Echt onzichtbaar waren ze natuurlijk niet. Om hen heen spetterden enkel lichamen die al goed op weg waren naar het graf. Twintigers met hun families in hun kielzog vielen dus behoorlijk op, maar iedereen had de beleefdheid om daar enkel achter hun bridgekaarten over te roddelen.
Deze vakantie was het geen afgelegen ski-oord, geen onbewoond eiland, geen trektocht door een onherbergzame woestijn. Maar wonderbaarlijk genoeg hadden ze het nog nooit zo rustig gehad als op deze drijvende torenflat. Er waren eindelijk geen paparazzo’s die op onnavolgbare wijze hun locatie hadden weten te achterhalen en zogenaamd onopvallend in de bosjes lagen. En al zouden ze hen vinden. Er komen was nog altijd iets heel anders.
Harry lachte naar hem toen ze vanuit hun strandstoelen Louis’ zusjes gadesloegen. Hoewel ze elke keer dat hij hen zag weer centimeters gegroeid waren, hadden ze hun kinderlijke enthousiasme nog niet verloren. Gillend gooiden ze een bal over en probeerden elkaar nat te spetteren, ondanks de afkeurende, maar ook vertederde, blikken van de andere badgasten.
Maar wanneer ze ‘s avonds in hun luxueuze bed kropen, misten ze toch iets. De matrassen waren donzig als wolkjes, de lakens zijdezacht. Hun lichamen waren en kluwen van ledematen, die ongemakkelijk leek maar hen beide verrassend snel in slaap wist te wiegen. Er was niets op aan te merken, maar het was niet perfect.
Dat waren enkel hun eigen bedden, nog onveranderd en grotendeels onbeslapen sinds de dag dat ze dwaas de X-factorarena binnen waren gestapt en eruit waren gekomen als sterren. Terwijl ze gevoed door dopamine en adrenaline, maar toch steeds meer teruggetrokken door vermoeidheid, de wereld over trokken, misten ze hun moeders en zusjes maar toch bovenal hun bed.
Ze hadden het geprobeerd. Prinsheerlijk hadden ze geslapen. Maar zodra ze voet buiten de deur waagden te zetten, jaagden de camera’s ze meteen terug achter de gordijnen.
Als je ze een paar jaar geleden hadden verteld dat ze zouden snakken naar een boottochtje met bejaarden, hadden ze je vierkant uitgelachen. Maar nu wisten ze dat deze onwaarschijnlijke plek buitengewoon bijna perfect was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.