FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第九章 (Hoofdstuk 9)

,,Hé Nola, wacht op mij!”
,,Hm?” Emma komt hijgend achter me aan rennen.
,,Je bent het misschien vergeten, maar we lopen nu toch al zeven jaar elke ochtend samen naar school.”
,,O ja, dat is ook zo.” Antwoord ik enigszins beduusd. In plaats van zoals elke morgen bij de speeltuin op Emma te wachten, ben ik gewoon op weg gegaan. Bovendien valt me plotseling op dat ik geen jas heb aangetrokken, terwijl het in februari zoals iedereen weet behoorlijk koud kan zijn. Aan de rest van mijn outfit heb ik des te meer aandacht aan besteed. Zo lang heb ik in alle vroegte nog nooit voor de spiegel gestaan. Ik heb zelfs mascara en lipgloss opgedaan.
,,Joehoe, iemand thuis?” Emma klopt tamelijk hardhandig met haar wijsvinger tegen mijn slaap als ik bewegingloos naast haar blijf staan. ,,Of zou het heel misschien kunnen zijn dat je alleen nog maar aan je allerliefste Steve denkt?” Bij het horen van de naam Steve schieten mijn mondhoeken omhoog, alsof de zwaartekracht vandaag voor de verandering eens andersom werkt.
,,Emma, ik ben zo gelukkig,” verzucht ik. En na even nadenken voeg ik daaraan toe: ,,maar ook vreselijk zenuwachtig!”
,,Dat komt allemaal wel goed, joh.” Emma slaat op haar gebruikelijke liefdevolle maar krachtige manier een arm om mijn schouder. De hele weg naar school geeft Emma me allerlei goedbedoelde adviezen over hoe ik me tijdens mijn date moet gebruiken. ,,Je kunt best een beetje afstandelijk doen. Daar vallen jongens juist op, want het maakt meisjes interessanter.” Raad ze me aan als we voor een rood stoplicht staan te wachten.
,,Waarom zou ik me anders voordoen dan ik ben?”
,,Nola schatje, eerlijkheid en oprechtheid zijn echt heel prijzenswaardig, maar soms is het niet verkeerd om de werkelijkheid een beetje mooier te maken.”
,,En beste vriendinnen zijn vast en zeker altijd ongelooflijk wijs en hebben veel meer levenservaring dan jijzelf, maar soms moet je toch niet naar ze luisteren.” Zeg ik terwijl ik tegen mijn voorhoofd tik. Vooral niet wanneer die zogenaamde levenservaring uit stomme roddelblaadjes komt. Als we bij een inrit wachten tot een vrachtwagen achteruit een parkeerterrein af gereden is, adviseert Emma me: ,,En als hij je op een drankje wil trakteren, zeg dan alsjeblieft nee! Je moet staan op je vrijheid en onafhankelijkheid, anders eindig je sneller dan je lief is als een huismoedertje achter het fornuis.” Inmiddels begin ik dit alles echt alleen nog lachwekkend te vinden.
,,Emma, wat voor domme adviesrubriek heb je nu weer gelezen?” vraag ik proestend.
,,Daarmee kreeg je het hoogste puntenaantal bij een psychologische test in Vrouw van de wereld." Protesteert Emma.
,,Laat me raden, je hebt de test net zo vaak ingevuld tot je als resultaat: Je bent de absolute droomvrouw!” Haar zwijgen zegt me genoeg. Emma dringt me nog minstens vijf van dat soort geweldige tips op en als we niet eindelijk bij school zijn aangekomen, waar Calum ons staat op te wachten, had ik haar vroeg of laat geboeid en gekneveld. Het is namelijk niet alleen dat ze onophoudelijk allerlei onzin kletst. Nee, elke keer dat ze weer zo'n idioot advies bedenkt, slaat ze me ook nog uit alle macht op mijn rug. Die zit inmiddels ongetwijfeld onder de blauwe plekken.
,,Calum.” Roep ik nu opgelucht en ik ren op mijn beste vriend af.
,,Leuk nieuws?” vraagt hij grijnzend.
,,Emma is gek geworden!”
,,Aha, en wat is daar nieuw aan, als ik vragen mag?” Reageert Calum, wat hem natuurlijk meteen een mep van Emma oplevert.
,,Moet je horen: Nola heeft een date!” verkondigd ze voor ik er zelf ook maar iets over kan zeggen. En tegen mij zegt ze: ,,Bovendien ben ik helemaal niet gek; ik heb je alleen een beetje gebrieft over jongens en afspraakjes. Tenslotte ben je wat dat betreft nog geheel onervaren.”
,,O ja?” Ik vat kort voor Calum samen waar ik volgens Emma vanmiddag allemaal op moet letten. Hij trekt kritisch een wenkbrauw op.
,,Ach, ik vind dat je beter gewoon jezelf kunt zijn.” Zegt hij dan.
,,Joehoe,” roep ik enthousiast. ,,is er tenminste nog iemand verstandig!” De bel onderbreekt ons gesprek en we lopen naar onze klas. Al snel merk ik dat Emma' adviezen toch niet helemaal nutteloos zijn geweest, want zolang ze tegen me aan had lopen kleppen, heeft ze me tenminste afgeleid. Nu ik alleen nog vanuit de verte de woorden van onze geschiedenislerares hoor, komt de spanning in alle hevigheid terug. Stel dat hij niet komt opdagen? Stel dat ik geen woord zal kunnen uitbrengen? Stel dat ik me vreselijk belachelijk maak?
,,Lieve hemel, Nola, beheers je alsjeblieft een beetje.” Mompel ik zachtjes voor me uit. Mevrouw Donner werpt me een boze blik toe.
,,Heb jij ook iets bij te dragen over dit onderwerp, Nola?” Ik schudt beslist mijn hoofd en doe alsof ik vlijftig aantekeningen maak. In plaats daarvan teken ik kleine hartjes. Ben je verliefd? Krabbelt Calum op mijn blaadje. Waar zou ik dat aan moeten merken? Schrijf ik terug. Calum haalt zijn schouders op.

Na een bijna eindeloze ochtend staan Emma, Calum en ik eindelijk buiten. Het is kwart over een en ik ben onrustig als een klein kind. Mijn theorie over Emma' raadgevingen bewijst toch een grote vergissing te zijn. Hoezo, rustgevende werking!
,,Nola, luister nou naar me, gedraag je liever een beetje afstandelijk en geheimzinnig.” Begint ze alweer met haar psychologische nonsens.
,,Emma, laat me nou eindelijk eens met rust! Ik word nog gek van je,” ik kijk mijn vriendin boos aan. ,,Nog één woord en ik ga ervandoor!” Ik heb gewoon echt een overdosis Emma te verduren gekregen.
,,Hé meiden, dan ga ik maar liever.” komt Calum ertussen. ,,de stemming hier wordt me een beetje verhit.” Ik knik kort om te laten zien dat ik hem gehoord heb. Weliswaar heb ik nog een halfuur de tijd, maar ik wil geen seconde langer in Emma' gezelschap doorbrengen. Zo rustig mogelijk zeg ik tegen haar: ,,Ik weet dat je het allemaal goed bedoelt, Emma. Maar ik ben zo al zenuwachtig genoeg en dus zou het fijn zin als je me nu even alleen wilt laten.” En met die woorden draai ik me om en loop de straat in richting binnenstad. Emma maakt gelukkig geen aanstalten om me te volgen; ze loopt de andere kant op. Ik neem expres nog een kleine omweg en doe mijn best om zo langzaam mogelijk te lopen, want ik wil niet te vroeg op mijn afspraakje komen. Tegen mijn ouders heb ik vanochtend gezegd dat ik na school weer naar Calum zou gaan. Als ik eindelijk toch bij de Eenhoorn ben aangekomen, heb ik nog bijna twintig minuten. Ik laat me op de stoeprand tegenover de deur zakken en kijk naar alle drukte om me heen. Gezinnen, stelletjes, oud en jonge mensen slenteren met hun tassen vol aankopen langs me heen. Een oude dame werpt me een boze blik toe omdat ik de doorgang blokkeer. Uiteindelijk kom ik overeind en loop naar het café. Ach, wat maakt het ook uit, dan zal ik alvast een plek voor ons zoeken. Het zal tenslotte nog vreemder zijn als Steve me zittend op de grond zou aantreffen. In het schuine zijraam van de Eenhoorn kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Het lijkt raar vervormd en ik kan alleen maar hopen dat de werkelijkheid er anders uitziet. De metalen deur piept zoals altijd als ik hem openduw.

Reacties: