FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

الفصل الثالث (Hoofdstuk 3)

We moeten in het Frans een excuusbrief schrijven.
,,Een eerlijke!” zegt mevrouw Riederer. Haar hoektanden blikkeren één keer waarschuwend en ze kijkt helemaal naar links, in de richting van het raam. Daar zit Ayden. ,,Over een halfuur ben ik weer terug.” Nu kijkt ze helemaal naar rechts, naar de muur. Daar zit ik. Toen klikklakte ze er op haar naaldhakken vandoor. Dat kan ze indrukwekkend goed. Natuurlijk ziet het er een beetje vreemd uit: die reusachtige, vormeloze massa die eindigt in twee dunne stokjes, maar van wankelen of zwikken geen spoor. Integendeel, haar tred heeft een zekere elegantie. Ik probeer er een bepaalde techniek in te ontdekken, maar de weg tot aan de deur van het lokaal is te kort. Waarschijnlijk moet je gewoon oefenen, bedenk ik en ik besluit mams enige paar schoenen met hakken in mijn kamer te verstoppen voor trainingsdoeleinden. Dat zal ze toch nooit merken, want mijn moeder draagt normaal gesproken gezondheidssandalen. Ik haal mijn vulpen uit mijn etui en steek hem tussen mijn tanden. Moet ik nu echt opschrijven dat ik in bed was blijven liggen omdat mama geroepen had dat ik Frans had? En dat ik me alleen al bij het idee om mevrouw Riederer te zien, naar de muur had omgedraaid? Dat is nogal beledigend. Een eerlijke excuusbrief, heeft ze gezegd. Ik zucht. En begin: Aujourd'hui, ma mere voulait me reveiller.
,,Zeg, weet jij hoe je in het Frans the shining sun zegt?” hoor ik Ayden zeggen. Grimmig staar ik naar mijn vel papier. Met haar ga ik dus echt niet praten. ,,Nola? Slaap je?”
,,Hmmm.” Het had afwijzend moeten klinken, maar Ayden heeft natuurlijk geen gevoel voor zulke nuances.
,,I feel the shining sun, hoe schrijf je dat in het Frans?” Dat is regel twee! Schrijft ze nou de hele tekst op van het nummer dat ze vanochtend had geoefend? Voor zoiets stoms zag ik haar wel aan. Of had die regel soms een bijzondere betekenis voor haar? Ik voel dat mijn tenen beginnen te kriebelen. Dat doen ze altijd als ik nieuwsgierig word. Eerst moet ik dan met mijn tenen wiebelen en daarna breidt het gekriebel zich over mijn hele lichaam uit. En vooral heb ik mezelf dan op een gegeven moment niet meer in de hand. Zo gaat het ook deze keer.
,,Waarom wil je dat weten?”
,,Nou ja, zo heet het nummer dat ik vanochtend geoefend heb.”
,,Zo héét dat nummer?” Heb ik drie weken nodig gehad om die ene regel te verstaan, is het de titel! Pijnlijk! Ik voel mijn wangen warm worden. Waarschijnlijk word ik rood van schaamte. Om het te verbergen, zoek ik naar de Franse woorden. ,,Je sente... la soleil...” Echt alleen maar omdat ik opeens zo onzeker ben. Anders heb ik nooit iets tegen haar gezegd.
,,Is het niet le soleil?” vraagt ze.
,,O ja. Je hebt gelijk.” Ik steek de vulpen weer in mijn mond en kijk op mijn papier. Ma mere voulait me reveiller... En dan?
,,Eigenlijk best een stomme titel.” Wat? Dat is echt het toppunt! Nu vind ze niet eens de allerbeste titel aller tijden goed, terwijl ze zelf in de band meespeelt...
,,Waarom?” vraag ik verontwaardigd.
,,Nou ja, het is toch vreselijk afgezaagd. De zon die schijnt, bla bla bla... Hij had ook best een wat origineler beeld kunnen bedenken.”
,,Dat vind ik helemaal niet!” protesteer ik. Hoe komt ze er nou bij om Luke te beledigen? Een golf van woede overspoeld me. Ziet ze dan niet dat Luke een kunstwerk gemaakt heeft? Ze mag van geluk spreken dat het lied bestaat! Ze zal zich in het stof moeten werpen uit dankbaarheid dat zij het mag spelen!
,,De zon die schijnt, altijd maar de zon die schijnt. Alsof er niets anders is wat je gelukkig kan maken. Kwarktaart bij het ontbijt bijvoorbeeld.”
,,Kwarktaart? Zou hij van louter liefde aan kwarktaart moeten denken? Dat slaat toch helemaal nergens op!” Ik kan gewoon niet anders. Ik moet opspringen en een heel verhaal tegen haar ophangen.
,,Dat met die zon is juist superromantisch! Ik kan het me precies voorstellen. Hij loopt dor de grauwe, trieste straten, alles is leeg en verlaten. Ramen zonder gordijnen, nergens een bloem of een boom. Plotseling verschijnt zíj uit een zijstraat.” In mijn hoofd zie ik een film afspelen. En ik geef toe: zíj vertoond in deze film een opvallende gelijkenis met mij. ,,De zon komt van achter de wolken tevoorschijn. Opeens is de wereld kleurig, warm. Alles leeft en danst. Planten breken door het asfalt heen.” Ik begin met mijn vingers te knippen. ,,Je kunt het ook goed horen in de muziek. Eerst sleept de melodie zich heel zwaar voort,” – ik neurie – ,,dan zet de basgitaar in – dat is de zon – en dan...” Inmiddels loop ik tussen de tafeltjes door naar het bord en hou ik mijn vulpen als een microfoon voor mijn mond. ,,Dan zingt hij.” Ik zing galmend: ,,When I see you. Then I feel the shining sun!” Ik ben mezelf helemaal vergeten. Het gaat gewoon vanzelf. Eerlijk waar: geen opzet. Ik denk dat het komt doordat ik dat stukje zo vaak geoefend heb. Ik lijk wel een gedresseerd hondje. Als ik eenmaal begin, hou ik niet meer op met zingen. Ik loop voor Ayden heen en weer, zwaai met mijn hoofd alle kanten uit, zing, dans, tot ik tenslotte het 'oeoeoe' zacht laat wegsterven, mijn blik laat zakken en met mijn tong over mijn lippen glij. Dan gooi ik mijn hoofd in mijn nek, hou de microfoon voor mijn mond en zing keihard: ,,Forever!” Hé, en dan, dan gebeurd het echt. Na dat korte moment van totale stilte klinkt applaus. Ayden klapt.
,,Super!” zegt ze. ,,Jij kunt echt goed zingen! Dat is top. Ik wed dat je les hebt.” Binnen in me borrelt het als een kilo bruispoeder. Zoet en prikkelend. Ik grijns naar Ayden en zucht gelukzalig.
,,Vind je?”
,,Echt top!” Herhaalt ze en bijna heb ik haar uit dankbaarheid omhelst. Gelukkig word ik nog op tijd wakker uit mijn roes. Plotseling sta ik weer op beide benen midden in het lokaal. De vulpen is weer een vulpen en Ayden weer een stomme trut.
,,Ach, het is wel aardig.” Mompel ik, ik draai me om en ga aan mijn tafel zitten. Nu heb ik een nog slechter humeur dan voor mijn grandioze optreden. Waarom moet nou uitgerekend Ayden snappen dat ik een geweldige zangeres ben? Waarom niet iemand die ik aardig vind? Alles loopt mis en iedereen begrijpt me verkeerd. En omdat dat zo is, laat ik de waarheid in mijn eerlijke Franse excuusbrief ook maar achterwege. Je n'ai pas écouté ma mere, schrijf ik en op dat moment al heb ik het vermoeden dat écouté alleen 'luisteren naar' betekende en niet 'horen'. Maar het is ver beneden mijn waardigheid om het aan Ayden te vragen.

Het idee krijg ik pas veel later. Om precies te zijn krijg ik dat op het moment dat ik in het witte donsjack voor de spiegel sta en heel uit de verte mijn moeders stem hoor: ,,Die kleur is echt vreselijk onpraktisch...” Geen idee hoe mijn hersens daardoor een link leggen met Ayden. Maar toen ik daar zo heen en weer draaide en bij uitzondering eens vond dat ik er goed uitzag, was de gedachte er opeens: als Ayden nou tegen Luke zou zeggen dat ik de ideale zangeres van 5 seconds of summer zou zijn... ,,Bovendien heeft hij geen capuchon. En een muts draag je niet.” … en tenslotte heeft Luke zelf gezegd dat de tweede stem nog ontbrak... Achter me klinkt een hoge gil. ,,Heb je wel gezien wat hij kost?!” Ik blijf voor de spiegel staan. De jas ziet er fantastisch uit. Ik zal hem aantrekken als ik na mijn eerste 5 seconds of summer-concert de aula zal verlaten en alle fans bij de achteruitgang op me zullen staan wachten. Luke zal langs me slenteren en nog een keer tegen me zeggen dat ik mezelf overtroffen heb. Chantal zal me enthousiast om de hals vallen en me feliciteren. Ik aarzel. Zal ze dat echt doen? Zal Chantal mijn vriendin nog zijn als ik met Ayden... ,,Meer dan honderd euro voor een jack dat niet veel voorstelt behalve dan dat het trendy is... Geen sprake van!” … Nee, echt geen sprake van. Zo achterbaks ben ik niet, dat ik alleen maar omdat ik met 5 seconds of summer mee wil spelen, vriendinnen met die trut zal worden... ,,Goed dan, we gaan. Laten we bij de volgende winkel kijken.” Mijn moeder pakt de witte jas beet, trekt hem van mijn schouders en hangt hem met grote vanzelfsprekendheid terug in het rek. Heb ik iets gemist?
,,Mama...?” probeer ik. ,,Kunnen we er niet over praten?” Verdorie. Ik heb de kans helemaal voorbij laten gaan om alle voordelen van de jas op te noemen. Want die zijn er echt. Ook voordelen die mijn moeder belachelijk vind. Hij is warm! Hij komt (net) tot onder mijn middel! Het is een eersteklas, kwalitatief hoogwaardig merkartikel! Maar mijn moeder heeft Eva al bij de hand gepakt en marcheert in hoog tempo naar de uitgang. Ik hobbel erachteraan. In de volgende winkel past Eva een aantal broeken en ik gebruik de tijd om bij het damesondergoed rond te kijken. Ik pak alleen geen enkele bh van het rek, want dat vind ik toch te gênant. In de volgende vijf winkels pas ik vijf verschillende jassen. Ik merk hoe het humeur van mijn moeder steeds slechter word en krijg hoop. Mama's ontzettende hekel aan winkelen heeft namelijk ook een positieve kant: op een gegeven moment wilt ze alleen nog maar dat het klaar is. Als haar mondhoeken helemaal naar beneden gezakt zijn, doe ik een eerste voorzet: ,,En als we nou toch dat witte jack...”
,,Nee!” Ik hou mijn mond. Maar als we in de volgende winkel ook niets vinden en mijn moeder steeds nadrukkelijker op haar horloge kijkt, speel ik mijn volgende kaart uit.
,,En als ik nou een deel van de jas zelf betaal?” Ze is er namelijk erg voor dat wij zelf de waarde van geld leren kennen en niet denken dat alles in deze wereld gratis is. Mijn moeder kijkt me weliswaar zeer geërgerd aan, maar ze zegt niets. Door jarenlange ervaring weet ik dat signaal te duiden: het is het ideale moment om te beginnen met smeken. ,,Alsjeblieft, mama! Ik zal er heel goed op passen. Ik maak er geen vlekken op. Ik ben toch geen klein kind meer.” Beloof ik met een blik op Eva. Mijn moeder zucht. ,,En ik laat ook elke dag Chico uit.” Een woedende blik schiet mijn kant op. Shit. Dat is een fout geweest.
,,Dat moet je sowieso al.” Bromt mijn moeder. Het tegenargument ligt op het puntje van mijn tong. Namelijk dat Eva dat destijds ook geroepen heeft, dat ze Chico elke dag zou uitlaten. En dat mijn moeder, alleen maar omdat Eva pas acht is, altijd mij naar buiten stuurt, zonder zich er iets van aan te trekken wat voor weer het was of welk programma er net op tv was. Maar gelukkig dringt nog net op tijd tot me door dat het op dit moment om iets anders gaat. En dus slik ik deze onrechtvaardigheid in en ga verder.
,,En ik zal je helpen. In de keuken, echt!” Ze kijkt strak voor zich uit, maar ik weet dat binnen in haar de radertjes werken. Als ik nu nog één goed argument heb, iets wat voor haar echt een geweldig aanbod is, dan zal het kunnen lukken. Dan doet ze zelf een voorstel.
,,Je zou me zaterdagmiddag kunnen helpen bij de wereldwinkelbazaar.” Help! Zaterdagmiddag!
,,Maar dan is Melina's feest!”
,,Wat voor feest?”
,,Van Melina. Ze is jarig.” Mijn moeder kijkt me sceptisch aan.
,,Nou ja. Je moet zelf beslissen wat je belangrijker vindt.” Dat is niet eerlijk!
,,Mama. Het is Melina's verjaardagsfeest en iedereen gaat erheen. Iedereen! Dat zou echt niet eerlijk zijn. Kan ik je niet met iets anders helpen? Voor mijn part ruim ik de kelder op of ik maak de badkamer schoon of... of ik bak de taarten voor de bazaar!” Ha! Ze draait haar hoofd naar me toe.
,,Alle vijf?”
,,Alle vijf.”
,,Beloofd?”
,,Beloofd.” Mijn moeder blijft staan.
,,Oké.” Zegt ze. ,,Je krijgt die jas. En je kunt naar je verjaardagsfeestje gaan. Maar vergeet niet wat je beloofd hebt!” Ach, wat zijn de grauwe, trieste straten opeens helder. Wat licht de stad plotseling warm en kleurig op!

Reacties: