FanFic.nl

All The Little Lights

Dansen [Tokio Hotel]

Geconcentreerd hief hij zijn ben omhoog. Hij voelde ieder spiertje aanspannen terwijl hij hoger en hoger ging. Nog even, nog ietsje. Tevreden keek hij in de spiegel. Hij kon zijn been weer laten zakken.
Oefenen zonder muziek was nog altijd vreemd, maar hij durfde de cd-speler niet zomaar aan te zetten. Dat hij hier was, helemaal alleen, voelde al een beetje als indringen. De conciërge had de deur zelf voor hem opengemaakt, dus het was duidelijk geen probleem, maar dat veranderde daar niets aan.
Hij wierp een snelle blik op de klok. Het duurde nog ruim twintig minuten voor de les zou beginnen. De kans dat iemand binnen zou komen, was dus nog minimaal. Gerustgesteld door die gedachte liet Bill de barre los. Hij keek zichzelf nogmaals aan in de spiegel. Een bleek, sprietig jongetje staarde terug. Daar konden ze hem misschien wel om pesten, maar zijn ranke postuur was wel perfect voor ballet, dacht hij triomfantelijk.
Nu weer concentreren, Bill! Hij ademde diep in, spande zijn spieren aan zoals hij afgekeken had bij de oudere klas, nadat hij weer eens na zijn les was blijven hangen, en zette zichzelf af. Niet helemaal goed: hij draaide stroef om zijn as en kwam maar een schamele twee keer rond. Veel te weinig voor een echte ballerino! Vastberaden zette hij zijn voet weer neer. En nog een keer. En nog een keer. Net zolang tot de wereld harder tolde dan hijzelf.
“Oh, Bill, ben je er al!” zei zijn docente verbaasd toen ze binnenkwam.
Geschrokken stopte Bill waar hij mee bezig was. “Ja, de conciërge heeft me binnengelaten,” zei hij met een stem die een octaaf hoger was dan normaal.
Ze lachte vriendelijk. “Nou, je zult wel dorst hebben van dat geoefen. Ga voor maar een glas water drinken, dan zie ik je wel weer als de les begint.”
Enigszins beteuterd verliet Bill de danszaal. Toch deed hij wat zijn dansdocente had voorgesteld. Aan zitten sikkeneuren in de altijd lege jongenskleedkamer had hij natuurlijk ook niets.
Zijn dansdocente moest wel van ballet houden. Waarom snapte ze dan niet dat hij het liefst daar in de danszaal was? Overal leek de wereld hem tegen te willen werken: op school scholden ze hem uit en in de straat wilde alleen zijn broer met hem spelen. Maar wanneer hij in de danszaal stond, telde dat allemaal niet. Dan kon hij zijn hoofd vullen met de muziek en de bewegingen. Wanneer hij danste, voelde hij zich voor één keer niet de sukkel die iedereen zei dat hij was. Wanneer hij danste, was hij een ster.
“Hé, Bill, kom je? De les gaat beginnen,” zei een meisje met blonde vlechtjes van om de hoek.
Bill schrok op uit zijn gedachten. “Ja! Ik kom eraan!” Hij vergat zijn glas water en snelde terug naar de danszaal.
Geconcenteerd hief hij zijn been omhoog. Maar nu was de danszaal gevuld met muziek, en nu was hij niet alleen. De meisjes keken trots naar wat hij kon. Bill was gelukkig.

Reacties:

Veniality zei op 28 sep 2015 - 11:32:
AAHWWW Ik ben je favoriete ballerina!