FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Horcrux

‘Whaaaaaah!’ ik rende naar buiten, waar Sirius in de tuin bezig was, en greep hem bij zijn arm, ‘kijk!’ riep ik vlak bij zijn oor, terwijl ik de glazen bol voor onze neuzen hield. Ik woonde hier nu al een week, en in die week had ik als een leeuw die zijn prooi fixeerde met mijn glazen bol rondgelopen. En de enige die het begreep was Sirius. Die besloten had een wapenstilstand in te lassen tussen hem en Severus, in het belang van mijn kind, die hij wilde beschermen als goedmakertje voor de dingen die er tussen ons gebeurd waren. Uiteraard was Severus niet op de hoogte van die wapenstilstand, want we hadden elkaar al een week niet meer gesproken. Sirius stopte meteen met waar hij mee bezig was, en samen keken we naar de bol, die liet zien hoe Severus bij Voldemort geroepen werd. We konden niet zien wat er gezegd werd, maar dat konden we wel raden. Ons plan was in werking gesteld. Ik zag hoe Severus met een verbeten blik iets aan Voldemort vertelde. Zeker weten dat dat ging over mijn zogenaamde verraad, en zijn plicht me te moeten doden. Bellatrix dartelde blij als een kind door het beeld, en ze zag er opgetogen uit. Voldemort had nu een net zo verbeten blik op zijn gezicht als Severus, en hij stak zijn hand uit.
‘Oh mijn god, alles wat ik voorspelde komt nog uit ook,’ zei ik geschokt. We zagen hoe Severus zijn toverstok aan Voldemort gaf, en ja hoor, hij gebruikte echt Priori Incantatem. De laatste spreuk die Severus gebruikt had spoot uit de punt van zijn toverstok. Overduidelijk de Avada Kedavra, met mijn gezicht erbij. ‘Jezus,’ mompelde Sirius. Hij leek nu wel door te hebben dat dat was Severus deed levensgevaarlijk was. Voldemort en Severus praatte nog wat, maar daarna kwam de mist in de bol weer opzetten, en was het maar weer afwachten wanneer ik hem weer te zien kreeg. Ik ging in het gras zitten en zuchtte diep.
‘Als je hem zo mist stuur je hem toch gewoon een berichtje?’ zei Sirius, die zijn werk weer oppakte. ‘Dan denkt hij dat ik wanhopig ben,’ gromde ik. Sirius grijnsde, ‘wat, ben je dat niet dan?’ Ik gaf hem een schop, ‘hé!’ Nog net op tijd kon hij zichzelf opvangen, voor hij face first in de aarde zou belanden, ‘ja wat nou, dat ben je toch ook? Zeg gewoon tegen hem dat je hem wilt zien, of hem mist.’
‘Dacht je dat ik dat nog niet gedaan had?’ zei ik wijselijk, ‘ik heb nog geen antwoord terug.’
‘Heeft ie je in de steek gelaten?’ even zag ik een hoopvolle blik op Sirius’ gezicht verschijnen. ‘Reken daar maar niet op,’ ik stak mijn tong uit en stond op, ‘succes nog. Ik ga Andromeda helpen met- nou- wat dan ook.’

Ted en ik stonden samen zingend in de keuken eten klaar te maken, toen ik ineens mijn munt voelde gloeien in mijn broekzak. Mijn hart maakte een salto waar je U tegen zei, maar ik had nu geen tijd om te kijken. Eerlijk gezegd was het wel lekker om zo in de keuken te staan, en zowel Ted als ik hadden besloten om op de Dreuzelmanier te koken, lekker ouderwets.
Toen het liedje op de radio afgelopen was keken we elkaar grijnzend aan, ‘ik had er geen idee van dat je dat liedje kent! Zei Ted vrolijk. ‘Je moest eens weten!’ lachte ik, terwijl ik een sperzieboontje in de pan mikte. ‘Dit is van ver voor jouw tijd!’ zei Ted, terwijl hij een aardappel stond te schillen.
‘Mijn vader-’ ik slikte, ‘eh- mijn vader draaide veel muziek uit zijn tijd, dus vandaar dat ik het ken,’ zei ik. Ted had de aarzeling in mijn stem gehoord, dat zag ik aan zijn gezicht. Maar hij stelde geen vragen.
‘Schiet het een beetje op daar?’ hoorden we Andromeda vanuit de huiskamer roepen.
‘Ja!’ riepen Ted en ik in koor, om vervolgens in lachen uit te barsten. Wat was het fijn om ergens te zijn waar het niet voelde alsof het oorlog was daarbuiten. Maar niets was minder waar. Nog elke dag stonden er nieuwe berichten in de Ochtendprofeet. En nu het Ministerie was gevallen was het alleen maar erger geworden. Voldemort en zijn dooddoeners hadden vrij spel tot alles. En dat was de reden dat Severus en ik nog geen moment hadden kunnen vinden om bij elkaar te zijn. ‘Ik ga even naar het toilet,’ deelde ik Ted mee. Ik wilde nu toch weten wat hij tegen me te zeggen had. Ik draaide de deur van het toilet op slot, en pakte mijn Galjoen uit mijn broekzak.
‘Vanavond 19:00 uur in London.’
Was alles dat er stond. ‘Waar in London?’ zei ik zacht tegen de munt, alsof die me ooit antwoord zou geven. Dat gebeurde uiteraard niet, en dus besloot ik om vijf minuten later te komen. Als ik mijn hoofd ernaar zette om bij hem te komen, zou ik ofwel naast hem verschijnselen, ofwel letterlijk bovenop hem. Niet dat je me daarover zou horen klagen, mind you. Toen ik de toilet weer uitkwam keek ik op de klok, half zes. We moesten nog opschieten ook.
‘Ik heb om zeven uur een afspraak,’ zei ik tegen Ted, toen ik terug kwam, en na mijn handen te hebben gewassen weer hielp met het snijden van de groenten. Ik zag zijn blik even naar de klok gaan, ‘oei, dan moeten we opschieten,’ zei hij, en ik knikte bevestigend. We besloten te stoppen met zingen, en werkten in sneltreinvaart aan het eten, dat binnen twintig minuten op tafel stond.
‘Als jullie nou gewoon onze manier hadden gebruikt…’ zei Sirius, toen hij aanschoof. ‘Je moet niet bij alles magie willen gebruiken, Sirius,’ zei Ted wijselijk, terwijl hij een paar aardappels op mijn bord schepte. ‘Bovendien was het met magie vast nooit zo lekker geworden als dat het nu zal zijn,’ viel ik Ted bij, toen ik Sirius zijn mond open zag doen om ertegenin te gaan. Hij klapte zijn mond weer dicht, en stopte een sperzieboontje in zijn mond. ‘Oh ja, je kan echt proeven dat jij ze gedopt hebt,’ zei hij pesterig tegen me. ‘Ik vind het lekker hoor,’ glimlachte Tops, ‘let maar niet op Sirius, die is altijd kind gebleven.’
‘You don’t say?’ zei ik op net zo’n pesterige toon als Sirius tegen mij had gebruikt, en hij gaf me een duw. ‘Waarom mij duwen als zij het zegt?’ lachte ik, op Tops wijzen. ‘Waag het niet Sirius!’ zei Tops waarschuwend, maar aan haar ogen konden we zien dat ze er wel om kon lachen.

‘Wens me succes.’
‘Succes,’ zei Sirius zacht. Hij was met me meegelopen naar het einde van de straat, ‘zeg je tegen hem dat we wat mij betreft een wapenstilstand hebben?’ Ik knikte, mijn keel was droog en ik had het gevoel dat mijn knieën het elk moment konden gaan begeven.
‘Waarom wilt hij van alle plekken eigenlijk in London afspreken?’ vroeg Sirius. ‘Dat is toch juist waar de meeste aanslagen plaatsvinden op dit moment?’ Ik knikte, ‘maar het is ook nog steeds de drukste stad in Engeland, Sirius. Dus zo snel zullen we ook niet opvallen.’
‘Ik hoop het,’ hij sloeg even zijn armen om me heen, ‘wees voorzichtig, en kom alsjeblieft heelhuids terug.’
‘Ik zal mijn best doen,’ het had geen zin te doen alsof het allemaal wel goed zou komen. Tegenwoordig wist je niet meer of je je vrienden en of geliefden nog wel terug zou zien, en als Dreuzel zijnde liep je nu nog het meeste gevaar. ‘Hij is nu gestopt met zoeken naar mij, dus hopelijk werkt dat mee,’ voegde ik eraan toe. Hij deed een stap achteruit, ‘ga, voor ik me bedenk en je hier besluit te houden,’ zei hij. Eventjes glimlachte ik, maar toen concentreerde ik me op hem. In London. Met een beng verdween ik.
‘Zeven uur had ik gezegd.’
‘Wat een hartelijk welkom?’ ik keek op naar Severus, ik was naast hem verschenen. ‘Kom, we kunnen hier niet praten,’ hij ging me voor naar een bushalte, en stapte met mij achter zich aan de eerste bus die aan kwam rijden in. Het was nogal leeg, maar we gingen op het dak zitten. Het was koud, en ik rilde toen we helemaal achteraan gingen zitten. Het was me duidelijk dat zijn idee was om in beweging te blijven, zodat we minder snel op zouden vallen, mochten de dooddoeners besluiten een aanval in te zetten waar dan ook in London. Pas toen we zaten durfde hij het aan me in zijn armen te nemen. En even stond hij het zichzelf toe zijn lippen op die van mij te drukken. Dat had hij beter niet kunnen doen, het gemis naar hem werd er alleen maar groter van. Aangezien ik wist dat we hierna weer afscheid moesten nemen voor wie weet hoe lang. Hij haalde iets uit zijn zak, en hield het voor mijn gezicht, het was mijn armband. Mijn Gruzielement.
‘We moeten het hierover hebben,’ zei hij, en ik keek hem vragend aan. ‘Het moet vernietigd worden.’ Ik bleef hem aankijken, dat- kon hij niet menen, toch? Maar hij meende het wel, en dat wist ik maar al te goed. Langzaam schudde ik mijn hoofd, ‘nee. Nee!’
Maar hij knikte, ‘ja, wel, Robin,’ ik hoorde de pijn in zijn stem, blijkbaar had hij geweten dat ik zo ging reageren. ‘Waarom? En van wie?’ vroeg ik.
‘Perkamentus.’
‘Die is dood!’ zei ik, een tikje fel. Ik zag Severus’ blik iets verharden, ‘Robin! Als De Heer van het Duister hierachter komt, kan alles misgaan!’
‘Dat gaat het helemaal als je dat Gruzielement vernietigd!’ zei ik, en ik voelde een bubbel paniek in mijn maag opkomen borrelen, ‘als we dit Gruzielement vernietigen, kan hij jou nog makkelijker vermoorden!’
‘Dat gebeurd toch wel, ook als we deze niet vernietigen,’ zei Severus en hij bleef kalm. Nu schudde ik heftig mijn hoofd van ‘nee”. Hij duwde mijn kin omhoog, ‘luister naar me Robin,’ zei hij, ‘een Gruzlielement is een ingewikkeld stuk magie, hoe je het ooit voor elkaar hebt gekregen er een te creëren, laat staan twee (hierbij wees hij op zichzelf) is een groot offer.’ Ik klemde mijn kaken op elkaar. ‘Maar als we ze intact laten, zal het je uiteindelijk parten gaan spelen.’
Ineens bedacht ik me, dat hij er geen idee van had dat Voldemort er zeven had gemaakt. En eerlijk gezegd viel het me moeilijk daar niet iets over te zeggen. Maar ik had het Perkamentus beloofd, ik kon niks zeggen. ‘Het gaat me geen parten spelen!’ zei ik eigenwijs.
‘Mij wel,’ zei hij. ‘Of dacht je dat ik nooit meer je hoofd in glip?’ Nog steeds gaf ik geen antwoord. Het beviel me drie keer niks, dit hele gesprek niet. En eerlijk gezegd had ik me onze eerste ontmoeting na ons afscheid wel iets anders voorgesteld.
‘Als jij het niet doet, doe ik het,’ zei hij, en keek me aan. ‘Wil je dat?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Maar je wilt het zelf ook niet, er blijft weinig keuze over,’ hij was nog steeds zo rustig, terwijl ik- ik zat daar nog steeds met die paniek bubbel in mijn maag. ‘Ik heb nog meer slecht nieuws voor je,’ zei hij, na een stilte van minstens twee minuten. Opnieuw keek ik hem aan.
‘De enige manier waardoor ik- nou- langer te leven heb, is als jij degene bent die me vermoord,’ zei Severus. Mijn wereld leek ineen te storten toe hij dat zei. ‘Nee!’ zei ik, ‘nee, dat kan ik niet! Dat wil ik n-’ ‘Je zult wel moeten!’ zei hij, voor ik mijn zin kon afmaken. ‘Als Jeweetwel me als eerste vermoord, is het voorbij. Dan kom ik niet meer terug.’ Dat was de druppel die de emmer deed overlopen, de tranen liepen over mijn wangen en ik bleef mijn hoofd maar schudden. ‘Nee, nee, nee,’ mompelend. Hij nam mijn gezicht voorzichtig in zijn handen, en zorgde ervoor dat ik hem recht aankeek, ‘je moet,’ zei hij. Hoe kon hij zo kalm blijven!? Waarom had ik dit niet eerder aan zien komen? Ik bedoel, ik kende de boeken toch zo goed? Was ik dan alles vergeten wat er in het laatste deel ging gebeuren? ‘Wil je dat ik het nu doe?’ wist ik er een tikje sarcastisch uit te persen. ‘Nou, als je dat echt nodig vind,’ zei hij, op cynische toon, en au, die kwam aan. Ik gaf hem uit frustratie een duw, ‘hoe kun je dit nou van me vragen!? Ik ga een beetje de vader van mijn kind vermoorden! Ik hou verdomme van je, dan ga ik je toch niet vermoorden!? Anders dan Vol-’
Nog net op tijd wist Severus zijn handen tegen mijn mond te duwen, ‘zijn naam is taboe!’ zei hij geschrokken. En we keken elkaar even aan, beide op ons hoede, voor eventuele dooddoeners. Maar er gebeurde na vijf minuten nog steeds niks. Langzaam liet hij zijn handen weer zakken, ‘had je iets anders verwacht? Nadat je besloot van mij een Gruzielement te maken?’ vroeg hij. Ik keek naar de vloer van de bus, die nog steeds gewoon door London reed. Uiteindelijk haalde ik mijn schouders op, ‘ik maakte een Gruzielent van je voor ik-’ ik kapte mezelf af, wetende dat ik waarschijnlijk al veel langer verliefd was geweest op hem dan ik van te voren had kunnen bedenken. Alleen had ik het toen helemaal niet herkend als verliefdheid. Laat staan dat ik aan zou zien komen dat ik van hem zou gaan houden.
‘Ik weet het niet,’ zei ik daarom maar, mijn eerdere versie van mijn uitleg aan de kant schuivend. ‘Als ik al door iemand vermoord moet worden, kan het beter zijn door jou dan Jeweetwel,’ zei Severus. Hoopte hij dat het daarmee minder pijn zou doen? Ik sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd tegen zijn borst, ‘ik weet niet of ik het kan, of durf,’ zei ik zacht, ‘ook al zou dat betekenen dat ik het stuk ziel van mij dat vast zit in jou daarmee vernietig. Ik- ik-’ opnieuw voelde ik tranen over mijn wangen lopen.
Ineens voelde ik zijn armen om me heen, en hij trok me dichter tegen zich aan. Zijn warmte verspreidde zich door mijn verkleumde lijf.
‘Ik heb jou ook gemist, lieverd,’ zei hij zacht in mijn oor.

Reacties: