FanFic.nl

A Million Little Pieces

[27/09/2015][The Maze Runner] Boot

Ik hoor hem aankomen, maar laat het niet merken. Het doet me goed om te luisteren hoe zijn voetstappen zachtjes over de takjes en de bladeren ritselen, hoe hij oppervlakkig ademt om zijn komst net iets langer geheim te houden, hoe hij –
Hoe zijn hand zich voorzichtig, zachtjes, liefkozend om de mijne sluit en zijn lichaam zich tegen het mijne aandrukt, zijn armen zich om me heen slaan zonder mijn hand los te laten. Het uitzicht is mooi; ik zie de oneindig grote oceaan en vraag me onwillekeurig af hoe het er aan de andere kant uitziet.
“Misschien kunnen we een boot bouwen,” zeg ik, en ik voel hem glimlachten tegen de huid in mijn nek.
“Maar we zijn net op onze bestemming aangekomen.”
Ik knik, aarzel even. “Ja,” stem ik dan in, “maar denk je niet dat de bestemming meer aan zou voelen als een bestemming, als een thuis, een veilige haven, als we er op een rustiger manier aangekomen waren? Als we gewoon met onze zelfgemaakte boot aanmeerden en uit zouden kunnen stappen en elkaar schouderklopjes konden geven omdat we blijkbaar wel in staat zijn om een doel te behalen zonder de helft van ons gezelschap te vermoorden?”
“Ze neemt het je niet kwalijk, Thomas, dat weet ik zeker. Ze gaf te veel om je om dat te doen. Vanuit de lucht kijkt ze op je neer en beschermt ze je, wil je wedden?”
“En Alby en Newt en alle andere ook, maar, Minho, daar gaat het me niet om.”
Hij verslapt zijn greep, draait een halve cirkel om me heen zodat hij me aan kan kijken. “Daar gaat het je wel om. Je voelt je schuldig.”
Ik haal mijn schouders op. “Misschien,” antwoord ik, “maar het ís mijn schuld en je kunt niet ontkennen dat Alby en Newt het veel meer verdienen om deze veilige bestemming te bereiken dan ik.”
Minho glimlachte een verdrietige glimlach, die messen in mijn buik steekt. “Jij bent hier en zij niet. Je mag je schuldig voelen, oké, maar je mag het niet je leven laten beheersen. Newt wist dat jij hiermee te maken had en hij heeft alsnog aan jouw zijde gestaan –”
Ik schud mijn hoofd, onderbreek Minho: “Je weet dat hij zei dat –”
“En jíj weet dat hij toen al bijna voorbij de Gone was. Je hebt gedaan wat hij van je vroeg en daarmee heb je bewezen dat je een echte vriend bent, Thomas. Newt zou ook willen dat je genoot van je tijd hier.”
Ik werp een melancholische blik over Minho’s schouder, de oceaan in en stel me voor dat ik een boot bouw van alle bomen die er om me heen staan, dat ik Minho erin laadt, en Frypan en Newt en Alby en Teresa. Met zijn allen zullen we de oceaan over varen om onze eigen bestemming te vinden. We zullen –
Minho legt zijn hand onder mijn kin en draait mijn hoofd zó dat ik hem aan moet kijken: “We hebben onze bestemming bereikt.”

Reacties: