FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[27.09.2015][Dragon Age: Origins] Thuiskomst

Ze waren al weken onderweg. Van het bergdorpje Haven, waar ze legendes hadden waargemaakt en een draak verslagen, waren ze via het Calenhadmeer naar het noorden getrokken, om dan een eindeloos aantal mijlen oostwaarts te blijven wandelen - naar Denerim, waar ongetwijfeld bloederige chaos op hen lag te wachten.
Ezri Tabris zat er niets mee in zo lang onderweg te zijn. Ze wist heus wel dat de tijd drong, dat de verdragen een gat in haar rugzak brandden hoe langer ze ze ongebruikt op de bodem liet liggen, maar ze was nog nooit zo lang en zo ver van huis geweest.
Dezelfde thuis in welke richting ze nu onderweg waren.
Misschien treuzelde ze onbewust expres. Ze had een bloedbad achtergelaten toen ze er voorgoed vertrokken was.
Schaamte brandde tot in de puntjes van haar elfenoren.
Maar hoewel ze het reizen zelf fijn genoeg vond, kroop venijnige pijn steeds sneller in haar voeten elke dag ze lange afstanden aflegden; voelde ze haar leren uitrusting steeds dieper in haar huid graven; kraakten haar botten met elke zwaai van haar vlijmscherpe dolken. Bloed en vuil en zwarte smurrie van het duivelsgebroed kleefde in dikke lagen tegen haar huid en zat vast onder haar nagels.
Lyo sprong niet langer tegen haar op om haar wang te likken; het beestje bleef zelfs een ruime pas van haar verwijderd en haalde zijn neus op voor hun stank.
Leliana hield nog steeds van haar, maar ze vleiden niet meer tegen elkaar aan in de tent; ze lagen met hun ruggen naar elkaar toe en zeiden niets voor ze in slaap vielen.
Het was tijd dat ze weer eens ergens neerstreken.

Het leek een waanbeeld toen ze in de vroege uurtjes van de ochtend de rokende huisjes in de verte zagen, afgetekend tegen een opkomend, waterig zonnetje.
Dat leek het echter niet meer toen ze dichtbij genoeg waren om de donkere littekens in het bouwwerk te zien; littekens die spraken van hoe weinig de elfen kregen als ze hun vrijheid niet aan de mensen verkochten.
Maar voor wat het waard was, kwam ze wel weer thuis.
Lang dwaalden ze niet door de elfenwijk. Ezri bezocht haar familie en vertrok er weer.
Het marktdistrict rook zoals altijd naar extravagante parfums, bloemen, gebak en opgepoetst metaal. Zwaarden en bijlen glansden in het zonlicht, de wind floot melodieën op de strakgespannen bogen die een Daalse elf trots uit had gestald, en dit was evengoed thuiskomen als haar familie was geweest.
Een goede maaltijd, een kuip vol warm water en zachte, échte bedden waren ter hun beschikking gesteld in de taverne om de hoek.
Zakken vol buit in een kist proppen, uitrustingen inwisselen voor satijnen hemden en flodderige broeken en borden vol kaas en brood naar binnen werken met heel wat glazen wijn was ook thuiskomen.
Schoongeboend en tevreden kroop Ezri naast Leliana in bed en keek omhoog, het raampje uit. De Denereemse avondlucht rook naar vuur. De wolken rolden donkerrood door de hemel.
Het was goed om weer thuis te zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.